28.2.08
Bird In Paradise
Saw you flying by
Flash of Turquoise Blue
I just had to try
To keep your life in view
My bird of paradise
Sweet bird of paradise
Wish that I could fly
I'd be beside you now
But I can only sigh
And watch you circle round
My bird of paradise
Sweet bird of paradise
My bird of paradise
Sweet bird of paradise
My bird of paradise
So you fly away
When will you come again
So I can watch you play
In the pouring rain
My bird of paradise
Sweet bird of paradise
My bird of paradise
Sweet bird of paradise
My bird of paradise
Τσικνοπέμπτη 28/02/08 18.31
Πρωίνό ξυπνημα με συννεφιά...
Άνοιξα τα μάτια από νωρίς. Χτες κοιμήθηκα επίσης νωρίς γιατί είχα σχέδια για σήμερα. Οργάνωνα τη μέρα μου. Κάθε φορά που το κάνω αυτό, ξέρω πως η μέρα που σχεδιάζω και οργανώνω θα έχει πολύ λίγα κοινά σημεία με αυτή που θα ξημερώσει. Ένας απρόσμενος πονοκέφαλος, ένα τηλεφώνημα που άλλαξε τη ροή των δεδομένων, μια απλή βαρεμάρα… Τι ανούσιο χάσιμο χρόνου η οργάνωση τελικά…
Άνοιξα το πατζούρι του υπνοδωματίου μου. Σήμερα έχει συννεφιά. Χαμογέλασα κατευθείαν. ‘‘Λες να βρέξει σήμερα;’’ Σκέφτηκα. Αλλά δεν είμαι σίγουρη. Σουτ! Μη κανείς καμιά ευχή πάλι! Από τη μέρα που ευχήθηκες, σταγόνα δεν έπεσε! Και πάει πολύς καιρός…
Προχωρώ προς το σαλόνι μου. Ρίχνω μια ματιά στον υδάτινο κόσμο μου. Ανησυχώ λίγο… έχω να δω τον Προκόπη μέρες να κόβει βόλτες… αλλά δεν είμαι έτοιμη να μάθω για τον χαμό του, οπότε δε τον ψάχνω… ‘Ανοίγω τον υπολογιστή. Διαλέγω τραγούδια. Σήμερα θα κάνω γενική καθαριότητα. Γιατί; Γιατί έτσι αποφάσισα μόλις…
Μια γουλιά καφέ για ‘μένα, μια γουλιά καφέ για ‘σένα που τόσο άδικα νιώθω να φεύγεις μακριά μου… ναι, ναι… μη κουνάς το κεφάλι σου χαμογελώντας… σε ‘σένα το λέω…
Καλημέρα…
Πέμπτη 28/02/08 08.51
Άνοιξα το πατζούρι του υπνοδωματίου μου. Σήμερα έχει συννεφιά. Χαμογέλασα κατευθείαν. ‘‘Λες να βρέξει σήμερα;’’ Σκέφτηκα. Αλλά δεν είμαι σίγουρη. Σουτ! Μη κανείς καμιά ευχή πάλι! Από τη μέρα που ευχήθηκες, σταγόνα δεν έπεσε! Και πάει πολύς καιρός…
Προχωρώ προς το σαλόνι μου. Ρίχνω μια ματιά στον υδάτινο κόσμο μου. Ανησυχώ λίγο… έχω να δω τον Προκόπη μέρες να κόβει βόλτες… αλλά δεν είμαι έτοιμη να μάθω για τον χαμό του, οπότε δε τον ψάχνω… ‘Ανοίγω τον υπολογιστή. Διαλέγω τραγούδια. Σήμερα θα κάνω γενική καθαριότητα. Γιατί; Γιατί έτσι αποφάσισα μόλις…
Μια γουλιά καφέ για ‘μένα, μια γουλιά καφέ για ‘σένα που τόσο άδικα νιώθω να φεύγεις μακριά μου… ναι, ναι… μη κουνάς το κεφάλι σου χαμογελώντας… σε ‘σένα το λέω…
Καλημέρα…
Πέμπτη 28/02/08 08.51
φωτ όhttp://kolya57.deviantart.com/art/Cofee-Break-149441287
27.2.08
26.2.08
Ταξίδι... (συνέχεια πριν το τέλος...)
Και ήρθα… και είδα ό,τι κοιτούσες. Τον σκούρο μπλε ουρανό που επέτρεπε στις μικροσκοπικές κουκίδες του να γίνουν ορατές και να κάνουν και απόψε το καθιερωμένο τους ντεμπούτο. Να και η πιο φωτεινή κουκίδα απ’ όλες.. ο Αποσπερίτης… λαμπερός και καμαρωτός βγήκε να νυχτοπερπατήσει. Πόσα μυστικά ξέρει… πόσα του έχουν ακουμπήσει θλιμμένες ψυχές, πόσα έχει δει, πόσα έχει ακούσει…
-Κοίτα! Ένα άστρο έπεσε!
-Το πρόλαβες, έτσι;
-Κάποιος πέθανε;
-Κάποιος έκανε μια ευχή…
Άρχισα να σου μιλώ τραυματίζοντας τη σιωπή μας. Με άκουγες κοιτώντας με στα μάτια χωρίς να μιλάς. Έχεις μια λάμψη κάθε φορά που με ακούς να σου μιλώ. Είναι η λάμψη της προσοχής σου της αμέριστης. Κάποτε μου είπες, πριν από καμιά δωδεκαριά χρόνια περίπου, ίσως και περισσότερα, πως την έχω κι εγώ κάθε που σ’ ακούω. Και μικρούλα καθώς ήμουν, κοιτούσα στον καθρέφτη τα μάτια μου να βρω το ‘‘φως’’ μα δε το έβλεπα. Με τα χρόνια κατανόησα.
-Κρύωσα όμως τώρα…
-Έλα και ξάπλωσε πάνω μου.
-Έτσι;
-Έτσι…
Έμεινα αμίλητη στη φωνή. Στο κεφάλι μου όμως γινόντουσαν απεριόριστης φαντασίας μονόλογοι. Πότε σκαρφάλωνα πάνω σε δέντρα, πότε σε σύννεφα, πότε στη Μαγική Φασολιά και έφτανα αστέρια.
-Είπες τίποτα;
Χαμογέλασα… λες και παρακολουθούσες τις αλλόκοτες σκέψεις μου σε ρώτησα αν είπες κάτι λες και μπορούσες να μου δηλώσεις συμφωνία ή διαφωνία σε σιωπηρές συνομιλίες. Διαπίστωσα πως είχες αποκοιμηθεί. Ξανά χαμογέλασα…
Σηκώθηκα όρθια. Σε κοίταξα καθώς κοιμόσουν. Κύματα Αγάπης που έφταναν πιο ψηλά από τα πιο μεγάλα κύματα ενός απέραντου ωκεανού κι ακουμπούσαν τον ουρανό, υψωθήκαν. Ταξίδευαν στο απέραντο της θάλασσας και του ουρανού και περνούσαν το ‘‘ τέλος του κόσμου’’ και συνέχιζαν μέχρι το σταμάτημα αυτού. Είχες δίκιο τελικά…
Πλησίασα στο σημείο που είχα χαράξει την καρδιά με το δάχτυλο. Έβαλα τα αρχικά μας. Η άμμος, μονίμως υγρή, μου έδωσε το πλεονέκτημα να τη ζωγραφίσω αρκετά μακριά από την όχθη της θάλασσας κι έτσι δε τη χάλασαν τα κύματα. Ποιος ξέρει; Ίσως μείνει εκεί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι….
-Κοίτα! Ένα άστρο έπεσε!
-Το πρόλαβες, έτσι;
-Κάποιος πέθανε;
-Κάποιος έκανε μια ευχή…
Άρχισα να σου μιλώ τραυματίζοντας τη σιωπή μας. Με άκουγες κοιτώντας με στα μάτια χωρίς να μιλάς. Έχεις μια λάμψη κάθε φορά που με ακούς να σου μιλώ. Είναι η λάμψη της προσοχής σου της αμέριστης. Κάποτε μου είπες, πριν από καμιά δωδεκαριά χρόνια περίπου, ίσως και περισσότερα, πως την έχω κι εγώ κάθε που σ’ ακούω. Και μικρούλα καθώς ήμουν, κοιτούσα στον καθρέφτη τα μάτια μου να βρω το ‘‘φως’’ μα δε το έβλεπα. Με τα χρόνια κατανόησα.
-Κρύωσα όμως τώρα…
-Έλα και ξάπλωσε πάνω μου.
-Έτσι;
-Έτσι…
Έμεινα αμίλητη στη φωνή. Στο κεφάλι μου όμως γινόντουσαν απεριόριστης φαντασίας μονόλογοι. Πότε σκαρφάλωνα πάνω σε δέντρα, πότε σε σύννεφα, πότε στη Μαγική Φασολιά και έφτανα αστέρια.
-Είπες τίποτα;
Χαμογέλασα… λες και παρακολουθούσες τις αλλόκοτες σκέψεις μου σε ρώτησα αν είπες κάτι λες και μπορούσες να μου δηλώσεις συμφωνία ή διαφωνία σε σιωπηρές συνομιλίες. Διαπίστωσα πως είχες αποκοιμηθεί. Ξανά χαμογέλασα…
Σηκώθηκα όρθια. Σε κοίταξα καθώς κοιμόσουν. Κύματα Αγάπης που έφταναν πιο ψηλά από τα πιο μεγάλα κύματα ενός απέραντου ωκεανού κι ακουμπούσαν τον ουρανό, υψωθήκαν. Ταξίδευαν στο απέραντο της θάλασσας και του ουρανού και περνούσαν το ‘‘ τέλος του κόσμου’’ και συνέχιζαν μέχρι το σταμάτημα αυτού. Είχες δίκιο τελικά…
Πλησίασα στο σημείο που είχα χαράξει την καρδιά με το δάχτυλο. Έβαλα τα αρχικά μας. Η άμμος, μονίμως υγρή, μου έδωσε το πλεονέκτημα να τη ζωγραφίσω αρκετά μακριά από την όχθη της θάλασσας κι έτσι δε τη χάλασαν τα κύματα. Ποιος ξέρει; Ίσως μείνει εκεί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι….
ΤΕΛΟΣ
Τρίτη 26/02/08 14.47
Τρίτη 26/02/08 14.47
φωτό: http://janet-asuka.deviantart.com/art/FullMoon-75242386
25.2.08
Όταν χαράζει...
"Θα ήθελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσιάσω, η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη, σαν μια μπόρα... ούτε που πρόλαβα αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω τη μοναδική μου ιδιότητα: Είμαι συλλέκτης. Μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο πράγμα του κόσμου. Στιγμές... έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλίσουν όπως θέλουν αυτά. Η ζωή ξέρει..."
Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει
Αν είσαι μονός, αν είσαι αδύναμος η χαραυγή θα σε ξεκάνει
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά, έχει τον ήλιο τον αλάνη
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός, στις εκβολές του θα προσφέρει
Όσα χαθήκαν όσα ξεχαστήκαν κι όσα γι' αυτά κανείς δε ξέρει
Πίσω απ’ τους λόφους, πίσω απ’ τα βλέφαρα υπάρχει τόπος και για ‘σένα
Χωρίς βαστίλη χωρίς ανάθεμα χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα
Νυσταγμένη καλημέρα και χασμουρημένη καλή βδομάδα στο ταλαίπωρο κορμί μου πιτσιλώντας με νερό στο πρόσωπο τον εαυτό μου για να ανοίξει πέρα από τα μάτια του προσώπου και τα μάτια της ψυχής του…
Δευτέρα 25/02/08 06.49
24.2.08
Ταξίδι... (συνέχεια)
-Γιατί χαμογελάς;
-Γιατί ρωτάς;
-Επειδή δεν έβαλα τα αρχικά μας;
-Δε σου λέω…
-Γιατί;
-Έτσι.
-Την άφησα άδεια για να γεμίσει από τα αρχικά δυο ερωτευμένων ανθρώπων. Κάποιων που ίσως περάσουν από εδώ…
-Καλά έκανες.
-Έκανα;
Η Γη γύρισε γύρω από τον ήλιο και από μεσημεράκι έγινε απόγευμα προς βράδυ. Πω πω χρώματα! Κάθε φορά τα θαυμάζω λες και είναι η πρώτη φορά που τ’ αντικρίζω. Γυρίζω και σε κοιτώ. Χάθηκες μέσα στα χρώματα κι εσύ. Σιωπηλά ήρθες και κάθισες δίπλα μου κοιτώντας το σημείο που θάλασσα και ορίζοντας γίνονται ένα. Στο σημείο που τελειώνει ο κόσμος. Κι έμεινες εκεί… ώρα πολύ… στο τέλος του κόσμου. Σε κοιτούσα που και που προσπαθώντας να καταλάβω τι θα μπορούσες να σκέφτεσαι. Δε με καταλάβαινες. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γύρισες και με κοίταξες.
-Σκεφτόσουν;
-Όχι.
-Γίνεται;
-Γίνεται.
-Πως;
-Ξέρεις.
Η αλήθεια είναι πως ναι… ξέρω… και το κατάλαβες ακόμα και αυτό. Μου χαμογέλασες. Απολαμβάνεις να με βάζεις να ανακαλύπτω μόνη μου τις αλήθειες μου. Δε σου αρέσουν τα εύκολα και ‘‘μασημένα’’. Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εμένα.
Ξάπλωσες πάνω στην άμμο, που δεν είμαι σίγουρη αν η υγρασία κατάφερε και δε πέρασε από την ψάθα που άπλωσες πάνω της. Άνοιξες τα χέρια σου και τα πόδια σου σαν τον Βιτρούβιο Άντρα Μπήκες στον χώρο μου και με στρίμωξες.
-Πάνε πιο εκεί!
-Όχι.
-Γιατί;
-Γιατί στριμώχνεσαι σε τοίχους και νομίζεις πως είναι δικοί σου, μα δεν είναι. Δε παραβιάζεται κανένας χώρο σου. Αντίθετα, μπορείς να νιώσεις άνετα και ακόμα πιο άνετα αν τους γκρεμίσεις. Κάτι που επίσης ξέρεις. Έλα και ξάπλωσε πλάι μου.
-Τι κοιτάς;
-Ξάπλωσε πλάι μου και θα δεις...
-Γιατί ρωτάς;
-Επειδή δεν έβαλα τα αρχικά μας;
-Δε σου λέω…
-Γιατί;
-Έτσι.
-Την άφησα άδεια για να γεμίσει από τα αρχικά δυο ερωτευμένων ανθρώπων. Κάποιων που ίσως περάσουν από εδώ…
-Καλά έκανες.
-Έκανα;
Η Γη γύρισε γύρω από τον ήλιο και από μεσημεράκι έγινε απόγευμα προς βράδυ. Πω πω χρώματα! Κάθε φορά τα θαυμάζω λες και είναι η πρώτη φορά που τ’ αντικρίζω. Γυρίζω και σε κοιτώ. Χάθηκες μέσα στα χρώματα κι εσύ. Σιωπηλά ήρθες και κάθισες δίπλα μου κοιτώντας το σημείο που θάλασσα και ορίζοντας γίνονται ένα. Στο σημείο που τελειώνει ο κόσμος. Κι έμεινες εκεί… ώρα πολύ… στο τέλος του κόσμου. Σε κοιτούσα που και που προσπαθώντας να καταλάβω τι θα μπορούσες να σκέφτεσαι. Δε με καταλάβαινες. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γύρισες και με κοίταξες.
-Σκεφτόσουν;
-Όχι.
-Γίνεται;
-Γίνεται.
-Πως;
-Ξέρεις.
Η αλήθεια είναι πως ναι… ξέρω… και το κατάλαβες ακόμα και αυτό. Μου χαμογέλασες. Απολαμβάνεις να με βάζεις να ανακαλύπτω μόνη μου τις αλήθειες μου. Δε σου αρέσουν τα εύκολα και ‘‘μασημένα’’. Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εμένα.
Ξάπλωσες πάνω στην άμμο, που δεν είμαι σίγουρη αν η υγρασία κατάφερε και δε πέρασε από την ψάθα που άπλωσες πάνω της. Άνοιξες τα χέρια σου και τα πόδια σου σαν τον Βιτρούβιο Άντρα Μπήκες στον χώρο μου και με στρίμωξες.
-Πάνε πιο εκεί!
-Όχι.
-Γιατί;
-Γιατί στριμώχνεσαι σε τοίχους και νομίζεις πως είναι δικοί σου, μα δεν είναι. Δε παραβιάζεται κανένας χώρο σου. Αντίθετα, μπορείς να νιώσεις άνετα και ακόμα πιο άνετα αν τους γκρεμίσεις. Κάτι που επίσης ξέρεις. Έλα και ξάπλωσε πλάι μου.
-Τι κοιτάς;
-Ξάπλωσε πλάι μου και θα δεις...
συνεχίζεται...
Κυριακή 24/02/08 10.32
φωτό:http://soulkyumetai.deviantart.com/art/The-Sunset-35315272
Τι δεν εμαθε ο θεός...
Πολλά δεν εμαθε...
Ακούω μια κρυφή οργή να μπαινοβγαίνει απ’ τις πόρτες
Μετά μια μακριά σιωπή να κόβει τις δικές της βόλτες
Τι δεν έμαθε ο θεός, αλήθεια πως δεν είδε τόσα
Ο νόμος στο αίμα πιο σκληρός κι ο χρόνος χάνεται στα φώτα
Γιατί εξατμίζομαι τη νύχτα
Γιατί γίνομαι καπνός
Τι δε ξέρω, τι δεν είδα, τι να πω
Που έχουν κρύψει την ελπίδα, τι δεν έμαθε ο θεός
Πως μπορεί να μη το ξέρει, ούτ’ αυτός….
Πρέπει να δικαιολογείς και τον αέρα που αναπνέεις
Τις νύχτες αν θα κοιμηθείς
Αν στέφεσαι ή αν καταρρέεις
Τι δεν έμαθε ο θεός, αλήθεια πως του ‘κρυψαν τόσα
Στο λάθος φαίνεται σωστό, κάτω απ’ τα καινούρια φώτα
Γιατί εξατμίζομαι τη νύχτα
Γιατί γίνομαι καπνός
Τι δε ξερώ, τι δεν είδα, τι να πω
Που έχουν κρύψει την ελπίδα, τι δεν έμαθε ο θεός
Πως μπορεί να μη το ξέρει, ούτ’ αυτός….
Να μη ξεχάσω να πω στον εαυτό μου καλημέρα!
23.2.08
Ταξίδι...
Ξεχασμένοι και αποκαμωμένοι από το μακρύ μας μονοπάτι πιάσαμε από έναν βράχο να ξαπλώσουμε την κούραση μας για να φύγει μακριά μας και να συνεχίσουμε. Ακουμπισμένοι πλάτη με πλάτη, για στηριζόμαστε, αρχίσαμε να μιλάμε για το πόσο μακριά φτάσαμε και για το πόσο μακρινός είναι ακόμα ο προορισμός μας.
-Πιάστηκα… αλλάζουμε λίγο;
-Ναι. Έλα κάθισε στον δικό μου βράχο και στήριξε το σώμα σου πάνω στα πόδια μου. Θα σε πιάνω εγώ.
Κι έτσι έγινε…
Η συζήτηση ξεκίνησε με χιλιόμετρα και συνεχίστηκε με διάφορα θέματα. Θα τελειώσει άραγε με χιλιόμετρα; Κανείς δε ξέρει.
Σηκωθήκαμε και ξυπόλητοι φτάσαμε ως την άκρη μιας θάλασσας σκοτεινής από τον συννεφιασμένο ουρανό να αφρίζει από τον βόρειο άνεμο.
-Έχει κρύο;
-Δε ξέρω. Κρυώνεις;
-Όχι…
Ένιωσα την ανάγκη να βρέξω τα πόδια μου. Λες και ήθελα να διαπιστώσω αν όντως τελικά είχε κρύο ή όχι. Έβγαλα τα παπούτσια και τις χνουδωτές πορτοκαλί κάλτσες μου και πλησίασα στην άκρη της θάλασσας. Της… παγωμένης θάλασσας για την ακρίβεια.
Έχει κρύο… και μόλις το διαπίστωσα…
Έβαλα το σακίδιο της πλάτης μου πάνω στην υγρή άμμο και με το δάχτυλο ζωγράφισα μια καρδιά. Όπως τότε που γεύτηκα τον πρώτο μου έρωτα, όντας έφηβη, έχοντας την ανάγκη να το φωνάξω σε ολόκληρο το Σύμπαν. Να μάθουν όλοι για το πόσο ερωτευμένη είμαι! Τότε πίστευα, πως με τη χαρά ενός ανθρώπου, χαίρεται ολόκληρος ο κόσμος! Μόνο που τότε υπήρχαν αρχικά να βάλω μέσα. Τώρα, δεν είμαι πια σίγουρη γι’ αυτό…
Γύρισα και κοίταξα απορημένα εσένα. Λες και άκουσες την απορία μου μέσα στο βλέμμα μου.
-Βάλε τα δικά μας αρχικά.
-Μα εμείς δεν είμαστε ερωτευμένοι!
-Και τι σημασία έχει;
-Δεν έχει;
-Όχι…
-Όχι;
-Η καρδιά είναι αγάπη. Κι εμείς αγαπιόμαστε. Είμαστε Φίλοι.
Γύρισα και κοίταξα την άδεια καρδιά στην άμμο. Γύρισα και κοίταξα εσένα πάλι. Δεν έβαλα τα αρχικά μας. Την άφησα ορφανή από έρωτα…
-Πιάστηκα… αλλάζουμε λίγο;
-Ναι. Έλα κάθισε στον δικό μου βράχο και στήριξε το σώμα σου πάνω στα πόδια μου. Θα σε πιάνω εγώ.
Κι έτσι έγινε…
Η συζήτηση ξεκίνησε με χιλιόμετρα και συνεχίστηκε με διάφορα θέματα. Θα τελειώσει άραγε με χιλιόμετρα; Κανείς δε ξέρει.
Σηκωθήκαμε και ξυπόλητοι φτάσαμε ως την άκρη μιας θάλασσας σκοτεινής από τον συννεφιασμένο ουρανό να αφρίζει από τον βόρειο άνεμο.
-Έχει κρύο;
-Δε ξέρω. Κρυώνεις;
-Όχι…
Ένιωσα την ανάγκη να βρέξω τα πόδια μου. Λες και ήθελα να διαπιστώσω αν όντως τελικά είχε κρύο ή όχι. Έβγαλα τα παπούτσια και τις χνουδωτές πορτοκαλί κάλτσες μου και πλησίασα στην άκρη της θάλασσας. Της… παγωμένης θάλασσας για την ακρίβεια.
Έχει κρύο… και μόλις το διαπίστωσα…
Έβαλα το σακίδιο της πλάτης μου πάνω στην υγρή άμμο και με το δάχτυλο ζωγράφισα μια καρδιά. Όπως τότε που γεύτηκα τον πρώτο μου έρωτα, όντας έφηβη, έχοντας την ανάγκη να το φωνάξω σε ολόκληρο το Σύμπαν. Να μάθουν όλοι για το πόσο ερωτευμένη είμαι! Τότε πίστευα, πως με τη χαρά ενός ανθρώπου, χαίρεται ολόκληρος ο κόσμος! Μόνο που τότε υπήρχαν αρχικά να βάλω μέσα. Τώρα, δεν είμαι πια σίγουρη γι’ αυτό…
Γύρισα και κοίταξα απορημένα εσένα. Λες και άκουσες την απορία μου μέσα στο βλέμμα μου.
-Βάλε τα δικά μας αρχικά.
-Μα εμείς δεν είμαστε ερωτευμένοι!
-Και τι σημασία έχει;
-Δεν έχει;
-Όχι…
-Όχι;
-Η καρδιά είναι αγάπη. Κι εμείς αγαπιόμαστε. Είμαστε Φίλοι.
Γύρισα και κοίταξα την άδεια καρδιά στην άμμο. Γύρισα και κοίταξα εσένα πάλι. Δεν έβαλα τα αρχικά μας. Την άφησα ορφανή από έρωτα…
συνεχίζεται...
Κυριακή 23/02/08 17.44
φωτό:http://laurapora.deviantart.com/art/love-51718290
Pride
One man come in the name of love
One man come and go
One come he to justify
One man to overthrow
In the name of love
What more in the name of love
In the name of love
What more in the name of love
One man caught on a barbed wire fence
One man he resist
One man washed on an empty beach.
One man betrayed with a kiss
In the name of love
What more in the name of love
In the name of love
What more in the name of love
Early morning, April 4
Shot rings out in the Memphis sky
Free at last, they took your life
They could not take your pride
In the name of love
What more in the name of love
In the name of love
What more in the name of love
In the name of love
What more in the name of love...
Σηκώθηκα στις 6.30 μετά από δεκαπέντε ώρες ύπνου που θαρρώ πως τις δικαιούμουν...
Άναψα τον θερμοσίφωνα να ζεστάνει νερό για να βάλω το κορμί μου από κάτω από το ζεστό νερό και τους ατμούς να καεί, όσο το νερό στο βραστήρα καιγόταν για να μου δώσει την απόλαυση της γεύσης του υπέροχου καφέ μου. Οι μουσικές έντονες για να κυλήσει το αίμα λίγο πιο γρήγορα μέσα μου, να ζωντανέψουν οι αισθήσεις να κρατήσουν τις μνήμες ολοζώντανες...
Σάββατο 23/02/08 07.50
21.2.08
#@#
Σήμερα θέλω να είμαι όμορφη… να ετοιμάσω το σώμα, και τη διάθεση μου γι’ αυτό. Να ανέβω στα ψηλά κόκκινα παπούτσια μου, να φορέσω τη μικρή κόκκινη καρδούλα μου που θα ξεκουράζεται μέσα στο λακκάκι του λαιμού μου. Τα μαλλιά μου να έχουν εβένινο χρώμα και τα χείλη μου να φορέσουν το αιμάτινο κραγιόν μου. Να βάλω τη μαύρη φούστα μου, κοντή ως το γόνατο και το μαύρο, αγαπημένο μου, μπλουζάκι .
Θέλω να καθίσω ανάμεσα σε όμορφες παρέες με δυνατά γέλια και φωνές τραγουδιστές. Να απλώνω τα χέρια μου και να αγγίζω μουσικές. Να κοιτάζω απέναντι και να κάνω αμήχανες ματιές να κοιτάζουν αλλού…
Σήμερα…
…θέλω να είμαι όμορφη για ‘μενα…
Πέμπτη 21/02/08 08.40
Θέλω να καθίσω ανάμεσα σε όμορφες παρέες με δυνατά γέλια και φωνές τραγουδιστές. Να απλώνω τα χέρια μου και να αγγίζω μουσικές. Να κοιτάζω απέναντι και να κάνω αμήχανες ματιές να κοιτάζουν αλλού…
Σήμερα…
…θέλω να είμαι όμορφη για ‘μενα…
Πέμπτη 21/02/08 08.40
φωτό:http://audpod.deviantart.com/art/Mirror-51688080
18.2.08
Wish You Were Here
So, so you think you can tel
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found
The same old fears.
Wish you were here.
Δευτέρα 18/02/08 21.27
17.2.08
Οι σιωπηλές κραυγές μου...
Μύρισε Χειμώνας για τα καλά...
Χωρίς να έχω διαφορετική επιλογή, λίγο μετά τα πρώτα απαλά χρώματα τις Ανατολής βγήκα στον παγωμένο αέρα της Θεσσαλονίκης. Μούδιασα. Το κορμί μου, το πρόσωπό μου… ακόμα και το μυαλό μου μούδιασε…
Χτες το βράδυ μου ήταν ήσυχο. Πέρα από τη ζακέτα μου, χτες, είχα και κουβέρτα… κοιμήθηκα απαλά και βαριά. Μα… που στο καλό βρέθηκες πάλι στα όνειρα μου; Τι γυρεύεις εκεί μέσα; Δε τα είπαμε; Πως… τα είπαμε… εσύ δε θυμάσαι. Ψάχνω να βρω ρωγμές στα όνειρα μου που θα μπορούσαν να είναι πιθανές είσοδοι. Δε βρίσκω. Να δεις που εσύ ανακάλυψες μια καινούρια, πάλι, όσο εγώ έτρεχα να χτίσω με τσιμέντο και τούβλα τις προηγούμενες. Γιατί το κανείς αυτό; Παίζεις μαζί μου ένα παιγνίδι βασανιστηρίου… γιατί;
Σαν ανατριχιαστικός ήχος γρατζούνισε η μορφή σου τη λήθη μου χτες βράδυ. Η σιωπή σου κυνηγούσε τις φαντασιώσεις μου, μέχρι που κι εκείνες σώπασαν πια. Ψάχνω μια απάντηση στο γιατί εκεί που σωπαίνουν τις γαργαλάς με πούπουλο και τις τσαντίζεις ξυπνώντας τες… στην αρχή κλωτσάνε σου λένε ‘‘Άσε με’’. Συνεχίζεις… μέχρι που οι σιωπές γίνονται κραυγές θυμού και τότε αποτραβιέσαι κοιτάζοντας. Μπορεί και να φοβάσαι λίγο και να κάνεις παραπέρα… είσαι τολμηρός όμως… έτσι δεν είναι;
Οι σιωπηλές κραυγές μου ήρθαν να κρυφτούν και πάλι στις σελίδες μου… τις κουνάω απαλά και τις λέω ένα παιδικό τραγούδι μέχρι να αποκοιμηθούν. Όσο σιγοτραγουδώ νιώθω τα μάτια μου να πονούν από τη νύστα. Να θυμηθώ να κλείσω τα πατζούρια καλά γιατί το φως παιδεύει τα βλέφαρα μου. Πλαγιάζω δίπλα τους. Ακουμπώ το χέρι μου πάνω τους και αποκοιμιέμαι….
Κυριακή 17/02/08 08.03
Χωρίς να έχω διαφορετική επιλογή, λίγο μετά τα πρώτα απαλά χρώματα τις Ανατολής βγήκα στον παγωμένο αέρα της Θεσσαλονίκης. Μούδιασα. Το κορμί μου, το πρόσωπό μου… ακόμα και το μυαλό μου μούδιασε…
Χτες το βράδυ μου ήταν ήσυχο. Πέρα από τη ζακέτα μου, χτες, είχα και κουβέρτα… κοιμήθηκα απαλά και βαριά. Μα… που στο καλό βρέθηκες πάλι στα όνειρα μου; Τι γυρεύεις εκεί μέσα; Δε τα είπαμε; Πως… τα είπαμε… εσύ δε θυμάσαι. Ψάχνω να βρω ρωγμές στα όνειρα μου που θα μπορούσαν να είναι πιθανές είσοδοι. Δε βρίσκω. Να δεις που εσύ ανακάλυψες μια καινούρια, πάλι, όσο εγώ έτρεχα να χτίσω με τσιμέντο και τούβλα τις προηγούμενες. Γιατί το κανείς αυτό; Παίζεις μαζί μου ένα παιγνίδι βασανιστηρίου… γιατί;
Σαν ανατριχιαστικός ήχος γρατζούνισε η μορφή σου τη λήθη μου χτες βράδυ. Η σιωπή σου κυνηγούσε τις φαντασιώσεις μου, μέχρι που κι εκείνες σώπασαν πια. Ψάχνω μια απάντηση στο γιατί εκεί που σωπαίνουν τις γαργαλάς με πούπουλο και τις τσαντίζεις ξυπνώντας τες… στην αρχή κλωτσάνε σου λένε ‘‘Άσε με’’. Συνεχίζεις… μέχρι που οι σιωπές γίνονται κραυγές θυμού και τότε αποτραβιέσαι κοιτάζοντας. Μπορεί και να φοβάσαι λίγο και να κάνεις παραπέρα… είσαι τολμηρός όμως… έτσι δεν είναι;
Οι σιωπηλές κραυγές μου ήρθαν να κρυφτούν και πάλι στις σελίδες μου… τις κουνάω απαλά και τις λέω ένα παιδικό τραγούδι μέχρι να αποκοιμηθούν. Όσο σιγοτραγουδώ νιώθω τα μάτια μου να πονούν από τη νύστα. Να θυμηθώ να κλείσω τα πατζούρια καλά γιατί το φως παιδεύει τα βλέφαρα μου. Πλαγιάζω δίπλα τους. Ακουμπώ το χέρι μου πάνω τους και αποκοιμιέμαι….
Κυριακή 17/02/08 08.03
φωτό: http://frispy.deviantart.com/art/Raining-day-126806919
15.2.08
Μάθε με...ως το τέλος...
συνέχεια...
Μου αρέσει ο χορός ακόμα και αν δε ξέρω να χορεύω. Αγαπημένος μου χορός το Tango. Κύματα ερωτισμού να διαπερνούν την ατμόσφαιρα καθώς λίγο πριν το τέλος γίνονται πολύχρωμα πυροτεχνήματα που φωτίζουν τον βραδινό ουρανό κάνοντας τους ανθρώπους να τα θαυμάζουν. Εκείνος να παίρνει Εκείνη μέσα στα χέρια του και να την σηκώνει ψηλά να ζήσει, όχι απλά να δει, τα πυροτεχνήματα. Να «καεί» λιγάκι από τη στιγμιαία φλόγα τους. Και ας σβήσει μετά από δευτερόλεπτα. Εκείνη να κάνει κύκλους γύρω από το στητό κορμί Εκείνου ακουμπώντας τον ώμο του με τον δείχτη του χεριού της. Σαν να προσπαθεί να τον περικυκλώσει σε έναν λάγνο κύκλο που μπαίνει ερήμην του, κι Εκείνη με το δάχτυλο του υπενθυμίζει πως ο κύκλος εκείνος είναι δικό της επίτευγμα. Εκείνος να την αρπάζει, να την κολλάει πάνω στο κορμί του να φέρνει το πρόσωπο της απέναντι από το δικό του και να τους χωρίζουν οι παθιασμένες ανάσες τους. Εκείνη να στρέφει απότομα το κεφάλι της από την άλλη και να μπλέκει τα πόδια της ανάμεσα στα δικά του, όσο εκείνος την σέρνει πάνω στο πάτωμα κάνοντας την έρμαιο…
…αχ… Τι υπέροχος χορός…
-Αυτή είμαι με λίγα λόγια… λίγα…; Τόση ώρα σου μιλώ μα θαρρώ πως είναι λίγες οι λέξεις προκειμένου να περιγράψεις μια προσωπικότητα. Καταλαμβάνουν χώρο μέσα στον χρόνο μας μα ο χρόνος μας είναι άπειρος και ο χώρος που πιάνουν μια κουκίδα στον χάρτη του. Γιατί δε μιλάς; Σε κούρασα;
-Όχι.. Προσπαθώ να μαντέψω όλα εκείνα που οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν
-Σίγουρα δε σε κούρασα;
_Σίγουρα.
-Θα μου το έλεγες;
-Σίγουρα!
-Ψεύτη…
-Δεν είμαι!
-Είσαι!
-Δεν είμαι…
-Είσαι… ακόμα και αν δε λες ψέματα τώρα…
-Φοβάσαι το ψέμα;
-Φοβάμαι τους ανθρώπους…
ΤΕΛΟΣ
Παρασκευή 15/02/08 15.05
…αχ… Τι υπέροχος χορός…
-Αυτή είμαι με λίγα λόγια… λίγα…; Τόση ώρα σου μιλώ μα θαρρώ πως είναι λίγες οι λέξεις προκειμένου να περιγράψεις μια προσωπικότητα. Καταλαμβάνουν χώρο μέσα στον χρόνο μας μα ο χρόνος μας είναι άπειρος και ο χώρος που πιάνουν μια κουκίδα στον χάρτη του. Γιατί δε μιλάς; Σε κούρασα;
-Όχι.. Προσπαθώ να μαντέψω όλα εκείνα που οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν
-Σίγουρα δε σε κούρασα;
_Σίγουρα.
-Θα μου το έλεγες;
-Σίγουρα!
-Ψεύτη…
-Δεν είμαι!
-Είσαι!
-Δεν είμαι…
-Είσαι… ακόμα και αν δε λες ψέματα τώρα…
-Φοβάσαι το ψέμα;
-Φοβάμαι τους ανθρώπους…
ΤΕΛΟΣ
Παρασκευή 15/02/08 15.05
φωτό: http://philgerm.deviantart.com/art/Tango-Dancers-52646731
14.2.08
Μάθε με...όσο θες....
…συνέχεια…
Μου αρέσει το διάβασμα. Να έχει ησυχία και να με απορροφάει η συνέχεια του. Να μπαίνω στο βιβλίο και να γίνομαι πρωταγωνίστρια και να ζω το παραμύθι μέσα από τα δικά μου μάτια. Να προχωρώ πηδώντας από σελίδα σε σελίδα, να σκοντάφτω πάνω στα κόμματα, να φρενάρω πάνω στις τελείες. Να εγκλωβίζομαι μέσα σε εισαγωγικά, να σκέφτομαι με τη φωνή τη δική μου και όχι με εκείνη του εκάστοτε συγγραφέα. Να είμαι τόσο ευλαβικά προσηλωμένη μέσα στην ιστορία του βιβλίου-τη δική μου ιστορία, που ακόμα και η γειτόνισσα που τινάζει τα χαλιά να με βγάζει μέσα από αυτή.
Μου αρέσει να γράφω. Όχι τίποτα συνταρακτικό, μη φανταστείς. Άλλωστε πήρες μια ιδέα τόσο καιρό μαζί μου. Μου αρέσει να μετατρέπω τις εικόνες σε σκέψεις, εκείνες σε λέξεις και τις λέξεις σε προτάσεις. Μου αρέσει να γράφω όταν σκέφτομαι. Όχι να σκέφτομαι όταν γράφω…
Πολλοί με αποκάλεσαν «παράξενο κορίτσι». Που βρίσκουν την παραξενιά, ποτέ μου δε κατάλαβα. Έμαθα να σκέφτομαι απλά, να μιλάω απαλά σε μια συζήτηση, να παθιάζομαι με τα ωραία και να απολαμβάνω τις μικρούλες μου στιγμές μέσα στην πορεία της μέρας μου. Να απολαμβάνω την καλημέρα των άλλων, ακόμα και αν είναι ένας τυπικός χαιρετισμός. Εγώ την ονομάζω ευχή. Ευχή δεν είναι; Να ακούω μια ωραία ατάκα και να γελάω. Να συμπληρώνω μια άλλη ατάκα στην πρώτη και να γελάμε μαζί. Να απαντώ «Όμορφα!» στην ερώτηση της ημέρας «Τι κάνεις;» Για ‘μενα παράξενοι είναι όλοι εκείνοι που προσπαθούν με λάθος τρόπο να φιλοσοφήσουν τη ζωή τους. Εκείνοι που κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Εκείνοι που μοιρολατρούν. Εκείνοι που στην «Καλημέρα!» απαντούν: «που την είδες;» Εκείνοι που εμμένουν να ζουν τη ζωή τους κοιτάζοντας την από τη δύσκολη πλευρά της. Όχι πως δεν υπάρχει. Υπάρχει. Μα υπάρχει και η άλλη. Η εύκολη. Η όμορφη και απολαυστική…
Μου αρέσει το διάβασμα. Να έχει ησυχία και να με απορροφάει η συνέχεια του. Να μπαίνω στο βιβλίο και να γίνομαι πρωταγωνίστρια και να ζω το παραμύθι μέσα από τα δικά μου μάτια. Να προχωρώ πηδώντας από σελίδα σε σελίδα, να σκοντάφτω πάνω στα κόμματα, να φρενάρω πάνω στις τελείες. Να εγκλωβίζομαι μέσα σε εισαγωγικά, να σκέφτομαι με τη φωνή τη δική μου και όχι με εκείνη του εκάστοτε συγγραφέα. Να είμαι τόσο ευλαβικά προσηλωμένη μέσα στην ιστορία του βιβλίου-τη δική μου ιστορία, που ακόμα και η γειτόνισσα που τινάζει τα χαλιά να με βγάζει μέσα από αυτή.
Μου αρέσει να γράφω. Όχι τίποτα συνταρακτικό, μη φανταστείς. Άλλωστε πήρες μια ιδέα τόσο καιρό μαζί μου. Μου αρέσει να μετατρέπω τις εικόνες σε σκέψεις, εκείνες σε λέξεις και τις λέξεις σε προτάσεις. Μου αρέσει να γράφω όταν σκέφτομαι. Όχι να σκέφτομαι όταν γράφω…
Πολλοί με αποκάλεσαν «παράξενο κορίτσι». Που βρίσκουν την παραξενιά, ποτέ μου δε κατάλαβα. Έμαθα να σκέφτομαι απλά, να μιλάω απαλά σε μια συζήτηση, να παθιάζομαι με τα ωραία και να απολαμβάνω τις μικρούλες μου στιγμές μέσα στην πορεία της μέρας μου. Να απολαμβάνω την καλημέρα των άλλων, ακόμα και αν είναι ένας τυπικός χαιρετισμός. Εγώ την ονομάζω ευχή. Ευχή δεν είναι; Να ακούω μια ωραία ατάκα και να γελάω. Να συμπληρώνω μια άλλη ατάκα στην πρώτη και να γελάμε μαζί. Να απαντώ «Όμορφα!» στην ερώτηση της ημέρας «Τι κάνεις;» Για ‘μενα παράξενοι είναι όλοι εκείνοι που προσπαθούν με λάθος τρόπο να φιλοσοφήσουν τη ζωή τους. Εκείνοι που κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Εκείνοι που μοιρολατρούν. Εκείνοι που στην «Καλημέρα!» απαντούν: «που την είδες;» Εκείνοι που εμμένουν να ζουν τη ζωή τους κοιτάζοντας την από τη δύσκολη πλευρά της. Όχι πως δεν υπάρχει. Υπάρχει. Μα υπάρχει και η άλλη. Η εύκολη. Η όμορφη και απολαυστική…
συνεχίζεται πριν το τέλος...
Πέμπτη 14/02/08 10.16
φωτό: http://one-little-thing.deviantart.com/art/reading-96100893
13.2.08
Μάθε με...κι άλλο...
…συνέχεια…
Θα μπορούσα να είμαι καπνός από τσιγάρο που μου αρέσει να μπαίνω στο κορμί προσφέροντας ευχαρίστηση. Να διοχετεύομαι σε κάθε κύτταρο και να μένω εκεί μέχρι να καεί το επόμενο. Να στροβιλίζομαι στον αέρα, να γίνομαι κύκλος, να σπάω πάνω σε κάποιον τοίχο, να κουβαλάω ερωτικά υπονοούμενα. Να βοηθώ στη συλλογική σκέψη, να άγχω, να προκαλώ εξάρτηση…
Μου αρέσουν τα παιγνίδια του μυαλού. Μια ματιά θα μπορούσε να κάνει το μυαλό μου να πλάσει χίλια σενάρια. – ‘‘θα μπορούσε αυτή η ματιά να σημαίνει εκείνο... ή… τώρα που το σκέφτομαι το άλλο…χχμμμ… αναθεωρώ…’’- Και ας είναι το χιλιοστό πρώτο το αληθινό και ας μη το σκέφτηκα ποτέ. Δεν έχει σημασία. Η σκέψη μου τρέχει με ταχύτητα φωτός...
Θα μπορούσα να κρυφτώ στην ηλιαχτίδα του πρωινού ήλιου που θα ακουμπήσει τα βλέφαρά σου και θα τα πονέσει, ελαφρώς, μέχρι εκείνα να ανοίξουν. Να σκορπίζω με μιας όλα τα όνειρα της περασμένης νύχτας που ξεχασμένα εντελώς έγιναν ανυπόστατα. Να σου φέρνω το πρώτο σου χαμόγελο πριν σηκωθείς από το κρεβάτι μια ωραία Κυριακή που θα ετοιμαστείς για ένα ταξίδι. Να ζεστάνω το κορμί σου όταν κρυώνει, να σκοντάφτω πάνω στα σκούρα γυαλιά του ηλίου σου. Να βρεθώ αναπάντεχα στη μέρα σου μετά από βροχή και να σου φτιάξω τη διάθεση. Να ψάχνεις να με βρεις όταν κρύβομαι μαζί με το μεγαλύτερο άστρο πίσω από ένα σύννεφο…
Μου αρέσει όταν ερωτεύομαι, να χάνω τον έλεγχο. Πως αλλιώς θα μπορούσα άλλωστε; Να γεμίζει η ματιά μου με φως σε μια συνάντηση, από ένα τηλεφώνημα, από ένα, κατά τ’ άλλα κατά λάθος, άγγιγμα στην πλάτη. Να πλάθω σουρεαλιστικές εικονικές πραγματικότητες. Να βρίσκομαι μίλια μακριά και όμως η αγκαλιά μου να ζεσταίνει. Να κοιτάζω κάτω από τα σκεπάσματα μου και να βρίσκω την παρουσία μέσα στην απουσία…
Λατρεύω τα δυνατά γέλια! Μου αρέσει να γελώ δυνατά! Σαν γάργαρο κρυστάλλινο νερό είναι το γέλιο μου. Τρέχει με ορμή σε ένα ποτάμι, πέφτει πάνω σε βράχια με δύναμη, ξεχύνεται σε έναν καταρράχτη, καταλήγει ήρεμο στην όχθη της λίμνης που τις προάλλες με φιλοξενούσε μέσα στη φαντασία μου. Ξυπνάει το κορμί και τις αισθήσεις μου. Ακόμα και όταν οι άλλοι ενοχλούνται. Τι ξέρουν αυτοί από χαρά; Απολαμβάνω τα καχύποπτα βλέμματα τους που θα μπορούσαν να είναι απόρροια της σκέψης ‘‘Μα τι της λένε και γελάει τόσο πολύ;’’ -Είδες; Πάλι σενάρια πλάθω…
Συνεχίζεται;;;;
Θα μπορούσα να είμαι καπνός από τσιγάρο που μου αρέσει να μπαίνω στο κορμί προσφέροντας ευχαρίστηση. Να διοχετεύομαι σε κάθε κύτταρο και να μένω εκεί μέχρι να καεί το επόμενο. Να στροβιλίζομαι στον αέρα, να γίνομαι κύκλος, να σπάω πάνω σε κάποιον τοίχο, να κουβαλάω ερωτικά υπονοούμενα. Να βοηθώ στη συλλογική σκέψη, να άγχω, να προκαλώ εξάρτηση…
Μου αρέσουν τα παιγνίδια του μυαλού. Μια ματιά θα μπορούσε να κάνει το μυαλό μου να πλάσει χίλια σενάρια. – ‘‘θα μπορούσε αυτή η ματιά να σημαίνει εκείνο... ή… τώρα που το σκέφτομαι το άλλο…χχμμμ… αναθεωρώ…’’- Και ας είναι το χιλιοστό πρώτο το αληθινό και ας μη το σκέφτηκα ποτέ. Δεν έχει σημασία. Η σκέψη μου τρέχει με ταχύτητα φωτός...
Θα μπορούσα να κρυφτώ στην ηλιαχτίδα του πρωινού ήλιου που θα ακουμπήσει τα βλέφαρά σου και θα τα πονέσει, ελαφρώς, μέχρι εκείνα να ανοίξουν. Να σκορπίζω με μιας όλα τα όνειρα της περασμένης νύχτας που ξεχασμένα εντελώς έγιναν ανυπόστατα. Να σου φέρνω το πρώτο σου χαμόγελο πριν σηκωθείς από το κρεβάτι μια ωραία Κυριακή που θα ετοιμαστείς για ένα ταξίδι. Να ζεστάνω το κορμί σου όταν κρυώνει, να σκοντάφτω πάνω στα σκούρα γυαλιά του ηλίου σου. Να βρεθώ αναπάντεχα στη μέρα σου μετά από βροχή και να σου φτιάξω τη διάθεση. Να ψάχνεις να με βρεις όταν κρύβομαι μαζί με το μεγαλύτερο άστρο πίσω από ένα σύννεφο…
Μου αρέσει όταν ερωτεύομαι, να χάνω τον έλεγχο. Πως αλλιώς θα μπορούσα άλλωστε; Να γεμίζει η ματιά μου με φως σε μια συνάντηση, από ένα τηλεφώνημα, από ένα, κατά τ’ άλλα κατά λάθος, άγγιγμα στην πλάτη. Να πλάθω σουρεαλιστικές εικονικές πραγματικότητες. Να βρίσκομαι μίλια μακριά και όμως η αγκαλιά μου να ζεσταίνει. Να κοιτάζω κάτω από τα σκεπάσματα μου και να βρίσκω την παρουσία μέσα στην απουσία…
Λατρεύω τα δυνατά γέλια! Μου αρέσει να γελώ δυνατά! Σαν γάργαρο κρυστάλλινο νερό είναι το γέλιο μου. Τρέχει με ορμή σε ένα ποτάμι, πέφτει πάνω σε βράχια με δύναμη, ξεχύνεται σε έναν καταρράχτη, καταλήγει ήρεμο στην όχθη της λίμνης που τις προάλλες με φιλοξενούσε μέσα στη φαντασία μου. Ξυπνάει το κορμί και τις αισθήσεις μου. Ακόμα και όταν οι άλλοι ενοχλούνται. Τι ξέρουν αυτοί από χαρά; Απολαμβάνω τα καχύποπτα βλέμματα τους που θα μπορούσαν να είναι απόρροια της σκέψης ‘‘Μα τι της λένε και γελάει τόσο πολύ;’’ -Είδες; Πάλι σενάρια πλάθω…
Συνεχίζεται;;;;
Τετάρτη 13/02/08 18.48
φωτό:http://oldvibrator.deviantart.com/art/smoking-108697172
The weeping song...
Η πρώτη μελωδία που με ακούμπησε κάνοντας παρέα στον καφέ και στο τσιγάρο μου μπαινοντας σπίτι μου...
Go son, go down to the water
And see the women weeping there
Then go up into the mountains
The men, they are weeping too
Father, why are all the women weeping?
They are weeping for their men
Then why are all the men there weeping?
They are weeping back at them
This is a weeping song
A song in which to weep
While all the men and women sleep
This is a weeping song
But I won't be weeping long
Father, why are all the children weeping?
They are merely crying song
Oh, are they merely crying, father?
Yes, true weeping is yet to come
This is a weeping song
A song in which to weep
While all the men and women sleep
This is a weeping song
But I won't be weeping long
Oh father tell me, are you weeping?
Your face seems wet to touch
Oh then I'm so sorry, father
I never thought I hurt you so much
This is a weeping song
A song in which to weep
While we rock our selves to sleep
This is a weeping song
But I won't be weeping long
But I won't be weeping long
But I won't be weeping long
But I won't be weeping long
12.2.08
Μάθε με λίγο ακόμα...
…συνέχεια…
Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα…να έχω πέσει από μια πευκοβελόνα πάνω στα μαλλιά σου, να σκαρφαλώνω ως το πρόσωπο σου να με σκουπίσεις βάζοντας με στη παλάμη σου, να με κρατήσεις εκεί… Σου το είπα.. δε μπορείς να με βρεις εύκολα μα... εγώ μπορώ να γίνω μικροσκοπική και να χορέψω ακόμα και πάνω στις βλεφαρίδες σου… μπορώ να υποκλέψω κάθε σου φαντασίωση, κάθε σου σκέψη. Όχι γιατί είμαι αδιάκριτη, μα γιατί οι άνθρωποι συνήθως με αφήνουν να μπω μέσα τους όταν θέλω να το κάνω…
Μου αρέσει όταν θυμώνω να ουρλιάζω. Να δίνω στην οργή μου φωνή. Ξεχύματα παθιασμένης κραυγής να βγαίνουν από μέσα μου, να κοπανιούνται πάνω στους τοίχους, να κάνουν αντίλαλο, να τα ακούω ξανά όπως γυρίζουν στ’ αυτιά μου ξυπνώντας το αγρίμι που έχω μέσα μου. Μη προσπαθήσεις να με εξημερώσεις εκείνη τη στιγμή.. θα σε γρατζουνίσω και ίσως σου αφήσω σημάδια.. άφησε με… θα μου περάσει η τσαντίλα και θα γίνω πάλι καναπόγατα που θα γλείφω την ουρά μου όσο θα έρχομαι να μπλέκομαι στα πόδια σου αναζητώντας το χάδι σου. Και αν δε μου το δώσεις, θα βάλω το κεφάλι μου κάτω από την παλάμη σου, θα τριφτώ ανάμεσα στα πόδια σου και θα το πάρω με το «έτσι θέλω»
Είμαι τόσο ονειροπόλα όσο ρεαλίστρια. Ένα κράμα από πούπουλο και ατσάλι. Πεισματάρα και πολεμίστρια. Ξέρω τι θέλω και αυτό που θέλω το διεκδικώ. Στον αγώνα της διεκδικήσεις κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Έτσι κι εγώ δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Και αν τύχει και χάσω, τότε κλείνομαι και πάλι στον φανταστικό μου κόσμο και γεμίζω τις εικόνες μου με εικόνες…
συνεχίζεται…. Μάλλον…
Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα…να έχω πέσει από μια πευκοβελόνα πάνω στα μαλλιά σου, να σκαρφαλώνω ως το πρόσωπο σου να με σκουπίσεις βάζοντας με στη παλάμη σου, να με κρατήσεις εκεί… Σου το είπα.. δε μπορείς να με βρεις εύκολα μα... εγώ μπορώ να γίνω μικροσκοπική και να χορέψω ακόμα και πάνω στις βλεφαρίδες σου… μπορώ να υποκλέψω κάθε σου φαντασίωση, κάθε σου σκέψη. Όχι γιατί είμαι αδιάκριτη, μα γιατί οι άνθρωποι συνήθως με αφήνουν να μπω μέσα τους όταν θέλω να το κάνω…
Μου αρέσει όταν θυμώνω να ουρλιάζω. Να δίνω στην οργή μου φωνή. Ξεχύματα παθιασμένης κραυγής να βγαίνουν από μέσα μου, να κοπανιούνται πάνω στους τοίχους, να κάνουν αντίλαλο, να τα ακούω ξανά όπως γυρίζουν στ’ αυτιά μου ξυπνώντας το αγρίμι που έχω μέσα μου. Μη προσπαθήσεις να με εξημερώσεις εκείνη τη στιγμή.. θα σε γρατζουνίσω και ίσως σου αφήσω σημάδια.. άφησε με… θα μου περάσει η τσαντίλα και θα γίνω πάλι καναπόγατα που θα γλείφω την ουρά μου όσο θα έρχομαι να μπλέκομαι στα πόδια σου αναζητώντας το χάδι σου. Και αν δε μου το δώσεις, θα βάλω το κεφάλι μου κάτω από την παλάμη σου, θα τριφτώ ανάμεσα στα πόδια σου και θα το πάρω με το «έτσι θέλω»
Είμαι τόσο ονειροπόλα όσο ρεαλίστρια. Ένα κράμα από πούπουλο και ατσάλι. Πεισματάρα και πολεμίστρια. Ξέρω τι θέλω και αυτό που θέλω το διεκδικώ. Στον αγώνα της διεκδικήσεις κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Έτσι κι εγώ δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Και αν τύχει και χάσω, τότε κλείνομαι και πάλι στον φανταστικό μου κόσμο και γεμίζω τις εικόνες μου με εικόνες…
συνεχίζεται…. Μάλλον…
Τρίτη 12/02/08 18.51
φωτό: http://jenni77.deviantart.com/art/Chocolate-Drops-67195498
11.2.08
Θέλει μαγκιά...
...όπως και να το κανουμε....
Αν τύχει και μ’ ερωτευτείς, πολλά μπορεί να υποστείς
Απ’ τις αρχές θα ‘ναι μεγάλες οι κυρώσεις.
Είν’ ανυπότακτες καρδιές, φέρουν πολύ βαριές ποινές
Γι’ αυτό καλύτερα σε ‘μενα μην ενδώσεις.
Θέλει μαγκιά για ν’ αρνηθείς της σιγουριάς τα κυβικά
Για έναν Έρωτα να πεις «Εγώ θα ζω με δανεικά»
Θέλει μαγκιά για να δοθείς σε ένα πάθος δυνατό
Μα εσύ μωρό μου δε διαθέτεις απ’ αυτό
Αν τύχει και μ’ ερωτευτείς , θα χάσεις την καλή δουλειά
Και θα διωχτείς απ’ τη μεγάλη εταιρία
Κι εκεί που όλα παν’ καλά, με σπίτια και εξοχικά
Στο δρόμο να βρεθείς χωρίς να έχεις μία.
Θέλει μαγκιά για ν’ αρνηθείς της σιγουριάς τα κυβικά
Για έναν Έρωτα να πεις «Εγώ θα ζω με δανεικά»
Θέλει μαγκιά για να δοθείς σε ένα πάθος δυνατό
Μα εσύ μωρό μου δε διαθέτεις απ’ αυτό
Θέλει μαγκιά να μπορέσεις να δεις, τη ζωή καθαρά και να πεις «Γεια χαρά»
Σ’ ό,τι σε δένει σε κρατάει στη Γη και σε σ’ αφήνει να πετάς σαν πουλί
Όμως το βόλεμα είναι βόλεμα μωρό μου!
Που ν’ αφήσεις τη χλιδή, μια αξία σταθερή
Και να γυρίσεις πάλι στα ζόρια τα ίδια
Αυτό το κάνουν μόνο όσοι έχουν μεγάλα…
Θέλει μαγκιά για ν’ αρνηθείς της σιγουριάς τα κυβικά
Για έναν Έρωτα να πεις «Εγώ θα ζω με δανεικά»
Θέλει μαγκιά για να δοθείς σε ένα πάθος δυνατό
Μα εσύ μωρό μου δε διαθέτεις απ’ αυτό
Θέλει μαγκιά να μπορέσεις να δεις, τη ζωή καθαρά και να πεις «Γεια χαρά»
Σ’ ό,τι σε δένει σε κρατάει στη Γη και σε σ’ αφήνει να πετάς σαν πουλί
Μάθε με... σε αφήνω....
Θέλεις να ‘ρθεις και να με ακούσεις να σου μιλώ για ‘μένα.. μα.. γιατί; Ξέχνα το… έχω κι εγώ την ανάγκη να σου μιλώ…
Κρυμμένη στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων.. έχω τη μανία να κοιτάζω τα χρώματα ακόμα και αν το φόντο είναι κατάμαυρο. Και αν αυτό γίνει εξαιρετικά δύσκολο, κλείνω τα μάτια μου και τα βρίσκω κρυμμένα πίσω από τα βλέφαρά μου…
Με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου τον συννεφιασμένο ουρανό και περιμένω να βρέξει. Μου λείπει η βροχή.. δε προλαβαίνω να την απολαύσω πλέον. Βρέχει τόσο σπάνια! Μου αρέσει να παίζω με τις σταγόνες στο τζάμι, να μαντεύω το δρομολόγιό τους προς το κάτω μέρος του παραθύρου, μου αρέσει να βλέπω τα φύλλα των λουλουδιών μου να γέρνουν από το νερό της. Μου αρέσει να την ακούω, να της λέω τα μυστικά μου κι εκείνη να τα παίρνει μακριά σε μέρη αλλόκοσμα να τα ακουμπήσει. Μου αρέσει να βλέπω τα μαύρα σύννεφα που πότε μοιάζουν με πουλιά, πότε με λουλούδια, πότε με σχήματα αλλόκοτα που η φαντασία μου δε προλαβαίνει να τα ακουμπήσει και εκείνα αμέσως αλλάζουν μορφή.
Η μαγεία είναι να βλέπεις τα χρώματα πριν βγει το ουράνιο τόξο… Μάθε μαζί μου να διακρίνεις όλα τα χρώματα του κόσμου μέσα σε μια σταγόνα βροχής και άσε τους άλλους να βλέπουν μόνο το γκρι. Δε μας αφορούν… τα χρώματα είναι για όλους εμάς που μας αρέσει να τα απολαμβάνουμε. Κοίταξε με! Κάνω κούνια κάτω από τα τοξωτά χρώματα της Ίριδας…
Αγαπώ τη μουσική και τα τραγούδια. Αγαπώ τους απαλούς ήχους γενικότερα. Τις μελωδίες που σκαρφαλώνουν σαν μικρά ξωτικά πάνω στις νότες. Πιάνουν την «Ντο» και καταλήγουν στη «Σολ» κάνοντας μονόζυγο. Μου αρέσει να αφήνομαι κι εγώ στην παρέα των μικροσκοπικών ξωτικών και να στροβιλίζομαι να χοροπηδάω να σκαρφαλώνω και να γελώ πάνω στις μουσικές με τις μουσικές. Από φαντασία άλλο τίποτα! Το να το «σκάω» σε φανταστικούς κόσμους είναι το αγαπημένο μου παιγνίδι…
Όχι όλα όμως από το πρώτο μας ραντεβού…
…συνεχίζεται….
Δευτέρα 11/02/08 09.14
Κρυμμένη στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων.. έχω τη μανία να κοιτάζω τα χρώματα ακόμα και αν το φόντο είναι κατάμαυρο. Και αν αυτό γίνει εξαιρετικά δύσκολο, κλείνω τα μάτια μου και τα βρίσκω κρυμμένα πίσω από τα βλέφαρά μου…
Με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου τον συννεφιασμένο ουρανό και περιμένω να βρέξει. Μου λείπει η βροχή.. δε προλαβαίνω να την απολαύσω πλέον. Βρέχει τόσο σπάνια! Μου αρέσει να παίζω με τις σταγόνες στο τζάμι, να μαντεύω το δρομολόγιό τους προς το κάτω μέρος του παραθύρου, μου αρέσει να βλέπω τα φύλλα των λουλουδιών μου να γέρνουν από το νερό της. Μου αρέσει να την ακούω, να της λέω τα μυστικά μου κι εκείνη να τα παίρνει μακριά σε μέρη αλλόκοσμα να τα ακουμπήσει. Μου αρέσει να βλέπω τα μαύρα σύννεφα που πότε μοιάζουν με πουλιά, πότε με λουλούδια, πότε με σχήματα αλλόκοτα που η φαντασία μου δε προλαβαίνει να τα ακουμπήσει και εκείνα αμέσως αλλάζουν μορφή.
Η μαγεία είναι να βλέπεις τα χρώματα πριν βγει το ουράνιο τόξο… Μάθε μαζί μου να διακρίνεις όλα τα χρώματα του κόσμου μέσα σε μια σταγόνα βροχής και άσε τους άλλους να βλέπουν μόνο το γκρι. Δε μας αφορούν… τα χρώματα είναι για όλους εμάς που μας αρέσει να τα απολαμβάνουμε. Κοίταξε με! Κάνω κούνια κάτω από τα τοξωτά χρώματα της Ίριδας…
Αγαπώ τη μουσική και τα τραγούδια. Αγαπώ τους απαλούς ήχους γενικότερα. Τις μελωδίες που σκαρφαλώνουν σαν μικρά ξωτικά πάνω στις νότες. Πιάνουν την «Ντο» και καταλήγουν στη «Σολ» κάνοντας μονόζυγο. Μου αρέσει να αφήνομαι κι εγώ στην παρέα των μικροσκοπικών ξωτικών και να στροβιλίζομαι να χοροπηδάω να σκαρφαλώνω και να γελώ πάνω στις μουσικές με τις μουσικές. Από φαντασία άλλο τίποτα! Το να το «σκάω» σε φανταστικούς κόσμους είναι το αγαπημένο μου παιγνίδι…
Όχι όλα όμως από το πρώτο μας ραντεβού…
…συνεχίζεται….
Δευτέρα 11/02/08 09.14
φωτό:http://vampchick01.deviantart.com/art/Colours-66081285
Αγαπημένο μου Ημερολόγιο...
…σήμερα έχω τα κέφια μου... μη με ρωτήσεις γιατί, δε ξέρω μα… έχει σημασία;
Χτες βράδυ δε κοιμήθηκα διόλου καλά. Κρύωνα με το κοντομάνικο μπλουζάκι της στολής μα βαριόμουν τόσο πολύ να σηκωθώ να πάρω μια ζακέτα να φορέσω!
Σηκώθηκα πρωί αλλά αυτό που με «χαλάει» είναι οι πρωινές υποχρεώσεις της δουλειάς που επιβάλλονται πριν το σώμα ξυπνήσει καλά καλά, πριν πιει την πρώτη γουλιά καφέ και πριν κάψει τσιγάρο. Άγριο ξύπνημα. Συμφωνείς;
Έφτασα σπίτι. Έβαλα απαλές μουσικές που ταιριάζουν με την συννεφιά της μέρας και με την καλή μου διάθεση. Έστριψα ένα τσιγάρο, ζέστανα νερό στον βραστήρα για έναν ακόμα καφέ, έριξα φυλλαράκια τροφής στα ψάρια στο ενυδρείο μου, που τελευταία έχουν κι εκείνα τα κέφια τους, και ήρθα να αφήσω δυο σκέψεις σε ‘σένα πριν χωθώ κάτω από τα σκεπάσματά μου που με φλερτάρουν εδώ και ώρα, μα εγώ το «παίζω» δύσκολη λέγοντας «σε λίγο…» γιατί δε θέλω να χάσω την όμορφη τούτη μέρα μου μαζί τους. Θα έρθει και πάλι το βράδυ κι εγώ θα πρέπει να ξαπλώσω το κορμί μου πάλι σε ένα ξένο κρεβάτι όσο το μυαλό μου θα περιμένει τον ήχο ειδοποίησης για βοήθεια…
Υ.Γ. Δένω μια κλωστή στο δάχτυλο για να μη ξεχάσω να πάρω τη ζακέτα μου από το ντουλάπι μου στα αποδυτήρια και παγώσω και απόψε!
Κυριακή 10/10/08 14.11
φωτό:http://ronaldbkg.deviantart.com/art/Writting-the-end-181612997
10.2.08
Σήμερα θέλω να σου πω πως....
...τώρα που μεγάλωσες, να θυμάσαι πως η μεγάλη ομορφιά κρύβεται μόνο μέσα σου. Άνοιξε το κορμί σου να φανεί η ψυχή σου να μπεις μέσα της να γίνεις ένα με αυτή. Δες τα χρώματά της, άκου την ανάσα της, μύρισε το άρωμα της, γεύσου τη γεύση της…
Χρόνια σου πολλά αδερφέ μου… καλώς μας ήρθες στον κόσμο των ενήλικων… να θυμηθείς να μη ξεχάσεις αυτή τη μέρα της ενηλικίωσής σου... Σ’ αγαπώ πολύ…
…Η μεγάλη σου αδερφή…
Κυριακή 10/10/08 16.25
Χρόνια σου πολλά αδερφέ μου… καλώς μας ήρθες στον κόσμο των ενήλικων… να θυμηθείς να μη ξεχάσεις αυτή τη μέρα της ενηλικίωσής σου... Σ’ αγαπώ πολύ…
…Η μεγάλη σου αδερφή…
Κυριακή 10/10/08 16.25
φωτόhttp://ladyang.deviantart.com/art/Little-angel-103320671
8.2.08
Where The Wild Roses Grow
They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me that I do not know
For my name was Elisa Day
From the first day I saw her I knew she was the one
As she stared in my eyes and smiled
For her lips were the colour of the roses
They grew down the river, all bloody and wild
When he knocked on my door and entered the room
My trembling subsided in his sure embrace
He would be my first man, and with a careful hand
He wiped the tears that ran down my face
They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me that I do not know
For my name was Elisa Day
On the second day I brought her a flower
She was more beautiful than any woman I'd seen
I said, 'Do you know where the wild roses grow
So sweet and scarlet and free?'
On the second day he came with a single red rose
He said: 'Give me your loss and your sorrow'
I nodded my head, as I layed on the bed
'If I show you the roses will you follow?'
They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me that I do not know
For my name was Elisa Day
On the third day he took me to the river
He showed me the roses and we kissed
And the last thing I heard was a muttered word
As he stood smiling above me with a rock in his fist
On the last day I took her where the wild roses grow
And she lay on the bank, the wind light as a thief
As I kissed her goodbye, I said, 'All beauty must die'
And lent down and planted a rose between her teeth
They call me The Wild Rose
But my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know
For my name was Elisa Day
Παρασκευή 08/02/08 10.55
5.2.08
##
Θα ήθελα να βρισκόμουν εκεί, σε ένα βουνό μπροστά από μια λίμνη που τη γεμίζει ένας καταρράχτης με καθαρό κρυστάλλινο παγωμένο νερό. Να ήταν Καλοκαίρι, αρχές Ιουλίου, μεσημεράκι περίπου. Γύρω μου να υπήρχαν έντονες αποχρώσεις του πράσινου… από λαδί μέχρι ανοιχτό πράσινο…Ο ήλιος να ήταν ζεστός μα να μη με καίει… στο βουνό υπάρχει δροσιά…
Να ανοίγω τα μάτια μου ξυπνώντας και να αφουγκράζομαι τη γαλήνια ησυχία και την αρμονική φασαρία που κάνουν οι ήχοι της Φύσης. Το νερό του καταρράχτη που με ορμή μαστιγώνει τα βράχια, τα κελαηδίσματα, τη μουσική του ανέμου καθώς φλερτάρει με τα δέντρα, το θρόισμα των φύλων, τα τζιτζίκια…
Να σηκώνομαι όρθια και να πατάω στο έδαφος που το περασμένο βράδυ κρατούσε στην αγκάλη του το σώμα μου καθώς εκείνο ξεκουραζόταν. Να πατάω πάνω σε φύλα και πέτρες. Να πονάνε τα πόδια μου καθώς περπατάω μα να έχω την ανάγκη να περπατήσω ως τη λίμνη…
Να βγάζω τα ρούχα μου καθώς περπατώ και να μένω εκεί, ολόγυμνη, μπροστά της. Να κάνω να μπω, μα τα νερά της να είναι παγωμένα…
«Τολμάς;» με είχες ρωτήσει κάποτε. Αβίαστα και αβασάνιστα απάντησα «Ανέκαθεν τολμούσα...»
Να τολμώ να μπω μέσα στην παγωμένη λίμνη με μικρά, μα αποφασιστικά βήματα. Το κορμί μου να ριγεί. Οι θηλές μου να σκληραίνουν και ανασηκώνονται. Το σώμα μου να έχει μουδιάσει μα… να τολμώ και συνεχίζω…
Να φτάνω στο κέντρο της. Να πλένω το κορμί μου ενώ εκείνο έχει μουδιάσει τόσο πολύ από το παγωμένο νερό που να μη νιώθω πια τον πόνο που μου προκαλεί το κρύο. Να κολυμπώ στα καταπράσινα νερά της πλησιάζοντας προς τον καταρράχτη… να γονατίζω και να στέκομαι από κάτω του με ανοιχτά τα χέρια μου και τους αγκώνες μου να ακουμπούν πάνω στα βράχια για να μη με παρασέρνει η ορμή του προς αντίθετη από αυτόν κατεύθυνση. Να μένω εκεί για λίγα λεπτά. Κάτω από τον παγωμένο καταρράχτη, αφήνοντας τον να ρίχνει με ορμή τα νερά του πάνω μου χαρίζοντας μου ένα αίσθημα ελευθερίας…
Τα γόνατα μου πόνεσαν… το ίδιο και οι αγκώνες μου. Σηκώνομαι όρθια και λούζομαι κάτω από τα παγωμένα του νερά… νιώθω ελεύθερη… είμαι ελεύθερη… απλά, απόλυτα, μοναδικά…
Τρίτη 05/02/08 09.59
Να ανοίγω τα μάτια μου ξυπνώντας και να αφουγκράζομαι τη γαλήνια ησυχία και την αρμονική φασαρία που κάνουν οι ήχοι της Φύσης. Το νερό του καταρράχτη που με ορμή μαστιγώνει τα βράχια, τα κελαηδίσματα, τη μουσική του ανέμου καθώς φλερτάρει με τα δέντρα, το θρόισμα των φύλων, τα τζιτζίκια…
Να σηκώνομαι όρθια και να πατάω στο έδαφος που το περασμένο βράδυ κρατούσε στην αγκάλη του το σώμα μου καθώς εκείνο ξεκουραζόταν. Να πατάω πάνω σε φύλα και πέτρες. Να πονάνε τα πόδια μου καθώς περπατάω μα να έχω την ανάγκη να περπατήσω ως τη λίμνη…
Να βγάζω τα ρούχα μου καθώς περπατώ και να μένω εκεί, ολόγυμνη, μπροστά της. Να κάνω να μπω, μα τα νερά της να είναι παγωμένα…
«Τολμάς;» με είχες ρωτήσει κάποτε. Αβίαστα και αβασάνιστα απάντησα «Ανέκαθεν τολμούσα...»
Να τολμώ να μπω μέσα στην παγωμένη λίμνη με μικρά, μα αποφασιστικά βήματα. Το κορμί μου να ριγεί. Οι θηλές μου να σκληραίνουν και ανασηκώνονται. Το σώμα μου να έχει μουδιάσει μα… να τολμώ και συνεχίζω…
Να φτάνω στο κέντρο της. Να πλένω το κορμί μου ενώ εκείνο έχει μουδιάσει τόσο πολύ από το παγωμένο νερό που να μη νιώθω πια τον πόνο που μου προκαλεί το κρύο. Να κολυμπώ στα καταπράσινα νερά της πλησιάζοντας προς τον καταρράχτη… να γονατίζω και να στέκομαι από κάτω του με ανοιχτά τα χέρια μου και τους αγκώνες μου να ακουμπούν πάνω στα βράχια για να μη με παρασέρνει η ορμή του προς αντίθετη από αυτόν κατεύθυνση. Να μένω εκεί για λίγα λεπτά. Κάτω από τον παγωμένο καταρράχτη, αφήνοντας τον να ρίχνει με ορμή τα νερά του πάνω μου χαρίζοντας μου ένα αίσθημα ελευθερίας…
Τα γόνατα μου πόνεσαν… το ίδιο και οι αγκώνες μου. Σηκώνομαι όρθια και λούζομαι κάτω από τα παγωμένα του νερά… νιώθω ελεύθερη… είμαι ελεύθερη… απλά, απόλυτα, μοναδικά…
Τρίτη 05/02/08 09.59
φωτόhttp://visualpoetress.deviantart.com/art/Chasin-Waterfalls-122403185
4.2.08
Το "πάντα" και το "ποτέ"
-Το "για πάντα" είναι τόσο μα τόσο μακρινό που καμιά φορά κινδυνεύει να εκλείψει από την ίδια του την ανεπάρκεια λόγω μακροπροθέσμου στόχου... "Κλεφτές στιγμών" είμαστε... αν πάψουν να υπάρχουν εκείνες, παύουμε κι εμείς να υπάρχουμε.. γιατί δε τις απολαμβάνεις και προσπαθείς να κυνηγήσεις κάτι τόσο μακρινό όσο το "πάντα";
-Εγώ απολαμβάνω τις στιγμές ...δε θέλω όμως να μείνουν στιγμές κι έχω τη δύναμη να τις κάνω ώρες ... ημέρες ... μήνες
-Άσε τότε το "πάντα" στη θέση που ανήκει και μη το ψάχνεις... το "πάντα" ανήκει στο "ποτέ"
-Το "ποτέ" είναι μία μοναδική κατηγορία και δεν ανήκει τίποτα εκεί ... το πάντα όμως περιέχει το "ποτέ" μερικές φορές ... κι αυτό γιατί κάποια στιγμή όλοι αλλάζουμε τροχιά στο μονοπάτι της ζωής μας
-Ότι θες να έχεις "για πάντα" είναι κάτι που δε θα το έχεις "ποτέ"....
Κυριακή 03/02/08 15.10
φωτόhttp://cooledition.deviantart.com/art/Never-Alone-122158464
3.2.08
"Delerium - Karma - Silence"
Give me release
Witness me
I am outside
Give me peace
Heaven holds a sense of wonder
And I wanted to believe that I'd get caught up when the rage in me subsides
Passion choke the flower
Until she cries no more
Possessing all the beauty
Hungry still for more
Heaven holds a sense of wonder
And I wanted to believe that I'd get caught up when the rage in me subsides
In this white wave I am sinking in this silence
In this white wave in this silence I believe
I can't help this longing
Comfort me
I can't hold it all in
If you won't let me
Heaven holds a sense of wonder
And I wanted to believe that I'd get caught up when the rage in me subsides
In this white wave I am sinking in this silence
In this white wave
In this silence I believe
I have seen you in this white wave you are silent
You are breathing in this white wave
I am free
"Delerium - Karma - Silence"
Κυριακή 03/02/07 19.20
2.2.08
Ένα σκληρό φιλί για καληνύχτα
Ένα τρελό όνειρο και μια συνειδητοποίηση: Κυνηγούσα τον Έρωτα μαντεύοντας λάθος την κρυψώνα του όσο εκείνος προσπαθούσε να βρει μια χαραμάδα κάπου σε κάποιον από τους υψωμένους τοίχους μου να εισχωρήσει … ‘‘Ο έρωτας, μάτια μου, δε περνάει μέσα από τοίχους… δεν είναι φάντασμα… υπάρχει ολοζώντανος μέσα στην ιδία μας την ύπαρξη…’’
Ένα σκληρό φιλί που έμοιαζε με αγκάθι μου μάτωσε τα χείλη...
-Έχω κάτι άλλο να περιμένω γι’ απόψε;
-...όχι…
-…καληνύχτα Μίλτο…
-…καληνύχτα Μαρία…
Σάββατο 02/02/08 08.06
φωτό:http://deholicc.deviantart.com/art/It-Isn-t-Just-Raining-66466839
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)