Ξέρεις τί; Μου αρέσει όταν
βρέχει. Θέλω να ανεβαίνω στη σοφίτα και να ακούω τη βροχή στα κεραμίδια. Να ξαπλώνω
πάνω στη φλοκάτη σε εμβρυική θέση και να σε νιώθω απο πίσω μου να κλειδώνεσαι
και να με αγκαλιάζεις. Μου αρέσουν αγκαλιές που είναι στήθος με πλάτη
κολλημένες. Να ακούω την ανάσα σου να τρεμουλιάζει, την καρδιά σου να χτυπάει,
θα ήθελα να μου χαϊδεύεις τη γραμμή στον αυχένα μου με τις ώρες, να καταλήγεις
στη ραχοκοκαλιά μου. Να κάνεις ήχους με τη γλώσσα σου για να μάθεις τον ήχο μου
και να με βρεις με τα μάτια κλεισμένα. Θα ήθελα να με θες και να μη σου
δίνομαι. Να το νιώθω στην πλάτη μου το πόσο. Να είσαι μες την καύλα και να να
μη σου χαριστώ, όχι δε θα σου χαρίζομαι. Και να μη σου δίνομαι, όχι απο γινάτι
αλλά επειδή δε θέλω να είμαι τίποτα λιγότερο απο τα Πάντα έστω και για μια
στιγμή. Τη στιγμή της ένωσης. Όχι πριν νιώσω την καρδιά σου να ξεριζώνεται με
λαχτάρα απο το στήθος σου, να μπαίνει απο την πλάτη μου, να σκίζει το δέρμα
μου, να τρέχει προς το μέρος της δικής μου. Έτσι θέλω.
