
Μια σιχαμερή πράσινη κάμπια με τρώει ξεκινώντας από μέσα. Μου τρώει το συκώτι, έπειτα τη σπλήνα και μετά τους νεφρούς έναν έναν. Οι πνεύμονές μου παθαίνουν ασφυξία κι εκείνη προχωρά και μου τρώει πρώτα τον εγκέφαλο αφήνοντας μου τη μη μνήμη στην καρδιά μου. Έπειτα, με αποτελειώνει τρώγοντας ακόμα και αυτή…
Συγκάτοικοι στην παράνοια και τη βλακεία είμαστε τις τελευταίες δύο μέρες εγώ και η Γεωργία. Μέχρι να γυρίσει ο Έρωτάς μου από την Αθήνα και να αποχωριστεί το ημερών ανίψι του, μέχρι να γυρίσει ο καλός της από την Κομοτηνή. Έξω έβρεχε˙ τα τζάμια μου γέμισαν σταγόνες ξεραμένες, αφυδατωμένες, πεθαμένες μιας βροχής περαστικής. Στέγνωσαν αυτές, στέγνωσε κι εκείνη η περαστική και δήθεν τυχαία συνάντησή μου μαζί της. Μου ψιθύρισε ‘‘Είδα φως και μπήκα’’ μα δε τη πίστεψα…
Είπα να πλένω τα λιγοστά μου ποτήρια, να βάλω καμιά σκούπα μπας και ξεμυρίσει η μοναξιά από το σπίτι. Σχέση εξάρτησης και ανεξαρτησίας μέσα στο μυαλό μου που η μία εμποδίζει την άλλη να φανερωθεί. Ούτε που ξέρω πια τι είναι πιο δυνατό. Η εξάρτηση ή η θέληση της ανεξαρτησίας; Καλά… αν το βρω θα το πω και σ’ αυτές…
Πάνω στα σχοινιά της μπουγάδας μου κάθονται μικρά σπουργίτια διάφανα κρεμασμένα προς τα κάτω. Το ένα δίπλα στο άλλο. Θέλω να πάω και να κουνήσω ύπουλα το σχοινί να παταχτούν όλα στον αέρα αλλά το μετανιώνω. Στο κάτω κάτω μια χαρά παρέα κάνουν στα μοναχικά μου μανταλάκια. Μόνη εγώ και από κακία θέλω να είναι τα πάντα μόνα τους. Ακόμα και τα μανταλάκια…
Να δεις που η σκούπα θα μπει μόνη της στην πρίζα. Να δεις που τα πιάτα θα πλυθούν στο νεροχύτη χωρίς να τα πιάσω. Μα να δεις που αν δε ξεκουνηθώ, όλα αύριο θα μοιάζουν με χτες…
Τρίτη 10/11/09 08.18
Φώτο: http://freakybabe.deviantart.com/art/Turn-it-back-42499477