Μέρα βροχής και ομίχλης. Σκέφτηκα να μη σου μιλήσω. Ούτε μια σταλιά. Ούτε μια ερωτική λέξη να μη πω στις σταγόνες σου. Να σε ρουφήξω και να ξεδιψάσω τη γλώσσα μου και πριν σε καταπιώ να σε φτύσω στο μπαλκόνι μέσα στο λούκι. Μπορώ να εξαφανιστώ όποτε θέλω εγώ, αλλά δε σε βαρέθηκα ακόμα.
Μέρα βροχής και ομίχλης δύο. Και σήμερα έπλυνα το ενυδρείο για να ξαναζωντανέψω μια νεκρή ψαρούπολη από καιρό πεθαμένη. Και θα βάλω και πολλά χρυσόψαρα να περνούν ανάμεσα από τις μπουρμπουλήθρες και να κάνουν τραμπάλα πάνω στο καλώδιο του θερμοστάτη. Και θα βάλω και ένα πορτοκαλόψαρο σε χρώμα μπλε. Ξέρεις πιο λέω; Εκείνο που είναι όλο μπλε με πορτοκαλί ουρά. Θα μοιάζει με τον Γκότζο αλλά θα του δώσω άλλο όνομα. Δε μου αρέσει να μοιράζομαι αναμνήσεις υποκατάστατες με πρόσωπα που μοιάζουν. Α! Μωρό μου; Θα μου κατεβάζεις και το μεγάλο το πιθάρι από το πατάρι των ψαροαναμνηστικών; Εκείνο που φιλοξενούσε τον Διογένη για δώδεκα φεγγάρια. Ναι… αυτό… που μετά έγινε το αγαπημένο του Μπόμπου. Που ποτέ δε μου άρεσε το όνομά του-Μπόμπος….-αλλά τελικά του έμεινε μέχρι τον θάνατό του.
Μπαίνω στην κουζίνα και πλένω τα πιάτα του αλλόκοτου μεσημεριανού τραπεζιού μας. Κι εσύ με τυλίγεις με δυο χέρια και με ρωτάς αν σ’ αγαπάω. Κι έπειτα αν έπαψα ποτέ, από τη στιγμή της σύλληψης. Και μετά από την αρχή του τέλους του προηγούμενου πριν την αρχή του επόμενου κόσμου. Και μια τρισύλλαβη λέξη έπιασε τις βλεφαρίδες σου κι έμεινε εκεί ως το τέλος της επόμενης γέννησης. Κι εσύ χαμογέλασες με ικανοποίηση. Γύρισες την πλάτη. Ε! Που πας! Δε σου τελείωσα! Δε….

Φώτο: http://browse.deviantart.com/?q=goldfish&order=9&offset=24&offset=72#/d14usq4
Κυριακή 05/09/10 18.14