Το τελευταίο βράδυ είναι πάντα διαφορετικό. Έχει μια γεύση πόνου και πίκρας τόσο έντονη που προκαλεί εμετό. Ξέρεις πως είναι το τελευταίο και δε μπορείς να κάνεις τίποτα προκειμένου να το σταματήσεις. Απλώνεις τα χέρια, φτάνεις τους δείκτες του απέναντι ρολογιού, κρεμιέσαι πάνω τους κάνοντας μονόζυγο και για μια στιγμή νομίζεις πως τα κατάφερες μα…όταν οι δείκτες μείνουν ελεύθεροι από τα δεσμά των χεριών σου, γυρίζουν ενοχλημένοι και πάλι στον μοναδικό σκοπό˙ της μέτρησης του χρόνου.
Εκείνο το τελευταίο ποτό που πίνεις κοιτώντας τον άλλον βαθιά μέσα στα μάτια σαν να μιλάς ακατάπαυτα, μα δίχως να ξεστομίζεις λέξη από το άδειο σου στόμα. Η φωνή γίνεται τσιρίδα χωρίς χρώμα, ουρλιαχτό χωρίς πάθος. Και συνεχίζεις να πίνεις εκείνο το τελευταίο ποτό. Κάθε γουλιά του αφήνει μια ξινή γεύση πάνω στη γλώσσα σαν την τελευταία γουλιά ενός χαλασμένου κρασιού.
Το τελευταίο άγγιγμα μοιάζει να πονά, όσο τα υπόλοιπα μέρη του κορμιού απεύχονται να το νιώσουν. Ένα κομμάτι από συρματόπλεγμα γίνονται τα δάχτυλα που ματώνουν κάθε γραμμή του σώματος που ακουμπούν. Αφήνουν μια βαθιά γρατζουνιά, σημάδι πως η στιγμή η τωρινή θα αφήσει μια ανάμνηση.
Κοιτώντας τα μεγάλα γυαλιστερά σου μάτια μπορούσα να διακρίνω ακόμα και τις τελευταίες ακτινωτές γραμμές που ξεκινούσαν από την άπατη μαύρη τρύπα της κόρης των ματιών σου, που όποτε την κοιτούσα βούλιαζα μέσα της, ένιωθα να με ρουφά χωρίς έλεος στα βάθη της.
Ακουμπισμένη με τον αγκώνα πάνω στο μπαρ παρατηρούσα εσένα μέσα από κάποιον που ζητούσε, για τελευταία φορά μια γυναίκα για χορό. Κατάλαβα πως είναι η τελευταία, από τον κρυφό αποχαιρετισμό των ερωτευμένων κορμιών τους. Όλα απόψε μοιάζουν να φτάνουν σε ένα μοιραίο τέλος….μέχρι να αρχίσουν και πάλι από την αρχή…
Γυρίζω και σε κοιτώ για τελευταία φορά, μα σε παρατηρώ σαν να ‘ναι η πρώτη, σαν να μη σε είχα δει ποτέ ξανά μπροστά μου. Πέθαναν και γεννηθήκαν οι στιγμές την ιδία ακριβώς στιγμή σε μια μετεμψύχωση προγραμματισμένη. Κοιτώ τα μάτια σου, ακουμπώ με τις ρόγες των δακτύλων μου το πρόσωπό σου ενώ για τελευταία φορά σου λέω ‘‘Σ’ αγαπώ’’. Απομακρύνομαι καθώς πεθαίνω και γίνομαι αστερόσκονη πετώντας προς το άπειρο…
Κυριακή 18/05/08 11.11
Εκείνο το τελευταίο ποτό που πίνεις κοιτώντας τον άλλον βαθιά μέσα στα μάτια σαν να μιλάς ακατάπαυτα, μα δίχως να ξεστομίζεις λέξη από το άδειο σου στόμα. Η φωνή γίνεται τσιρίδα χωρίς χρώμα, ουρλιαχτό χωρίς πάθος. Και συνεχίζεις να πίνεις εκείνο το τελευταίο ποτό. Κάθε γουλιά του αφήνει μια ξινή γεύση πάνω στη γλώσσα σαν την τελευταία γουλιά ενός χαλασμένου κρασιού.
Το τελευταίο άγγιγμα μοιάζει να πονά, όσο τα υπόλοιπα μέρη του κορμιού απεύχονται να το νιώσουν. Ένα κομμάτι από συρματόπλεγμα γίνονται τα δάχτυλα που ματώνουν κάθε γραμμή του σώματος που ακουμπούν. Αφήνουν μια βαθιά γρατζουνιά, σημάδι πως η στιγμή η τωρινή θα αφήσει μια ανάμνηση.
Κοιτώντας τα μεγάλα γυαλιστερά σου μάτια μπορούσα να διακρίνω ακόμα και τις τελευταίες ακτινωτές γραμμές που ξεκινούσαν από την άπατη μαύρη τρύπα της κόρης των ματιών σου, που όποτε την κοιτούσα βούλιαζα μέσα της, ένιωθα να με ρουφά χωρίς έλεος στα βάθη της.
Ακουμπισμένη με τον αγκώνα πάνω στο μπαρ παρατηρούσα εσένα μέσα από κάποιον που ζητούσε, για τελευταία φορά μια γυναίκα για χορό. Κατάλαβα πως είναι η τελευταία, από τον κρυφό αποχαιρετισμό των ερωτευμένων κορμιών τους. Όλα απόψε μοιάζουν να φτάνουν σε ένα μοιραίο τέλος….μέχρι να αρχίσουν και πάλι από την αρχή…
Γυρίζω και σε κοιτώ για τελευταία φορά, μα σε παρατηρώ σαν να ‘ναι η πρώτη, σαν να μη σε είχα δει ποτέ ξανά μπροστά μου. Πέθαναν και γεννηθήκαν οι στιγμές την ιδία ακριβώς στιγμή σε μια μετεμψύχωση προγραμματισμένη. Κοιτώ τα μάτια σου, ακουμπώ με τις ρόγες των δακτύλων μου το πρόσωπό σου ενώ για τελευταία φορά σου λέω ‘‘Σ’ αγαπώ’’. Απομακρύνομαι καθώς πεθαίνω και γίνομαι αστερόσκονη πετώντας προς το άπειρο…
Κυριακή 18/05/08 11.11
φωτό:http://vixen003.deviantart.com/art/Alone-24779161
