Αγαπώ τη βροχή… να ‘ρθει και να ξεπλένει τον κήπο του νου, να ποτίσει κουράγια και την λευκή υπομονή μου…
Αγαπώ το Φθινόπωρο που κάνει τους ανθρώπους όταν κοιμούνται να αγκαλιάζονται…
Αγαπώ την ιδέα σου, καλέ μου, τον εαυτό σου, το είναι σου, που όταν ξυπνάς, χτυπάς τα πόδια σου στο κρεβάτι και γκρινιάζεις ‘‘νυστάζω σου λέω!’’
Αγαπώ τη Φιλία με Φ κεφαλαίο.
Αγαπώ την ομίχλη που σκεπάζει τα πάντα. Εκείνη που κρύβει την ομορφιά αλλά κρύβει και την ασχήμια.
Αγαπώ τον πρώτο νες καφέ της μέρας το χειμώνα. Μία κουταλιά καφέ, τρείς ζάχαρη και πολύ γάλα. Με βροχή και ομίχλη.
Αγαπώ τις μουσικές τις ασύμβατες ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Αγαπώ ν’ αγαπώ.
Αγαπώ ν’ αγαπιέμαι…
Κρίμα που δεν έχω κάποιον να καλέσω…
Είμαι πιο χαμένη από τον κόσμο απ’ όσο πίστευες, κοριτσάκι…
Φώτο: http://browse.deviantart.com/?q=love&order=9&offset=408#/dm02s1
