)@(#)_!#

…και φυσάει πολύ εδώ πάνω. Τα πάντα είναι πεσμένα μες τη λασπουριά˙  από τις μπότες μου μέχρι τις ρίζες των βρεγμένων μου μαλλιών.  Έριξε μια απρόσμενη μπόρα σήμερα που για να τη νιώσω έπρεπε να ταξιδέψω πάνω στην κάψουλα του χωροχρόνου πιασμένη από δυο μικροσκοπικές ίνες  μέχρι την άκρη του γαλαξία. Και τα καδρόνια που στηρίζουν τη σκεπή τρέμουν από τον αέρα. Και στην άκρη του Γαλαξία κάνει κρύο αλλά εγώ ζεσταίνομαι. Πειράζει να μείνω εδώ για πάντα; Πειράζει, ε; Θα με ψάχνεις δυο ζωές και θα κουραστούν τα πόδια σου. Εντάξει. Δε πάω πουθενά. Αλλά για σκέψου το για μερικά χρόνια… μήπως θες να έρθεις μαζί μου ως εκεί; Αν θες, εγώ θα κλείσω εκείνο το δωμάτιο με τις κουρτίνες στο κρεβάτι. Και θα μείνω ξαπλωμένη δίπλα σου για πάντα. Σου φαίνεται πολύ το για πάντα; Κι εμένα. Αλλά αν έρθεις θα δούμε πως θα το διαιρέσουμε για να το φέρουμε στα μέτρα μας. Σου είχα βάλει κάτι συνιστώσες σε μια προηγούμενη ζωή και σου είναι αποδείξει, θυμάμαι, πως ο χρόνος είναι στο μυαλό μας. Και το για Πάντα επίσης. Όπως το Ποτέ. Και γιατί τα γράφω με κεφαλαίο πι; Γιατί χρήσουν σεβασμό αυτές οι δύο λέξεις. Είναι οι μόνες που αναφέρονται στον χρόνο αλλά καμιά δεν έχει χρονική υπόσταση. Προσπάθησες να κλείσεις χρονικό ραντεβού με αυτές; Εγώ δε τα κατάφερα ποτέ. Ίσως όμως να μπορώ να το καταφέρνω για πάντα στο εξής. Και αν το καταφέρω, θα σου πουλήσω το μυστικό μου για πολλά εκατομμύρια ανταλλάγματα. Και μη νομίζεις πως δεν έχεις να μου τα δώσεις. Τα έχεις. Γι’ αυτό σου τα ζητώ.  Δε ξέρω αν το ξέρεις πως τα έχεις αλλά το ξέρω εγώ. Και τότε θα σε αφήσω πανί με πανί αλλά σου υπόσχομαι πως δε θα απορήσεις ποτέ ξανά… πρόσεχε όμως μη συνηθίσεις…

Δευτέρα 08/11/10 22.55

Φωτό: http://pesare.deviantart.com/art/A-Rest-On-A-Red-Chair-104082596

.