Είδα χτες στον ύπνο μου πως έβαζα στα μαλλιά μου μπικουτί. Το θεώρησα σημαδιακό όνειρο, σαν κάποιος με φωνή συμπαντική μου φωνάζει πως επιτέλους πρέπει να πάω για κούρεμα. Τηλεφωνώ στην καλή μου. Στις 11.00 πρέπει να είμαι εκεί. Να κόψω τα μαλλιά μου και να γίνω και πάλι αγρίμι. Δεν ανέχομαι άλλο να είμαι μια ‘‘μακρομαλλούσα’’

Μπορεί και να γελάς τώρα, μα εγώ δε γράφω και πολύ χαμογελαστά, η αλήθεια είναι. Ενώ σηκώθηκα με καλή διάθεση, ξαφνικά έρχονται πάλι αλλαγές. Να σου πω κάτι μωρέ; Δε φταις εσύ. Απλά κουράστηκα κι εγώ με τόσες αλλαγές. Εντάξει, στην αρχή είχαν τη γοητεία τους, δε μπορώ να πω, αλλά από τον Αύγουστο και μετά η μία αλλαγή διαδέχεται την άλλη, πριν καλά καλά συνειδητοποιήσω την ύπαρξη της πρώτης. Και έχω ανάγκη τη σταθερότητα, αφήνει ατάιστες τις ανασφάλειές μου. Κι ας είναι μικρούλα η σταθερότητα. Κι ας είναι την τόση δα. Κι ας είναι τόσο μικρή που την κοιμίζω σε καρυδότσουφλο τις νύχτες και τη σκεπάζω με πέταλο από ρόδο τις νύχτες για να μη κρυώνει…

Η μέρα η σημερινή μοιάζει με τη νύχτα τη χθεσινή. Βρέχει. Βρέχει πολύ. Βρέχει ασταμάτητα. Το πρωί με ξύπνησε το τραγούδι της και με παρέσυρε και πάλι. Σηκώθηκα, έκανα μια κούπα με γάλα και δημητριακά, συμμάζεψα, ελαφρώς μη φανταστείς, το σπίτι και τώρα δα είμαι κάπου εδώ και τριγυρίζω. Θέλω καφέ αλλά δε θα πιω. Θα πιω το μεσημέρι στο Νοσοκομείο.

Προχωρώ σε λασπωμένο καλντερίμι και λερώνομαι. Κοιτάζω τα παπούτσια μου. Και κάτι πεθαμένα τριαντάφυλλα. Βαρέθηκα και πάλι. Κλείνω. Δεν έχω άλλη διάθεση για σήμερα. Και είχε και γαμώ τις προοπτικές αυτή η μέρα για να είναι πανέμορφη…


Φωτό: http://machine9.deviantart.com/art/Today-i-m-sad-11216936
Τετάρτη 14/01/09 09.52