Εκείνος 10/09/07 05.18
....ξημερώματα νυχτοβατώντας σε ανούσιες στήλες μακριά από την πόλη ακόμα και τα μαύρα σκοτεινά στενά της με τα χαμηλοτάβανα μπαράκια, όπου θα σκότωνα θλίψη και θύμισες, όντας ανέραστος για καιρό, μα με το πάθος για μια γυναίκα να συντηρώ σπασμωδικά τον όποιο ερωτισμό μου έχει απομείνει, σκοντάφτω επάνω σε κορμιά σκεπτόμενα, αρχίζω στα πεταχτά το διάβασμα και ένας κόσμος γεννιέται ή αποκαλύπτεται, η γραφή μεστή με τα νοήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και να χάνονται στο άπειρο, συνθέτοντας μελωδίες τζαζ αντάξιες του Monk και του Davis,ονειρικά ξεσπάσματα από ανήσυχους ανθρώπους, εμπνευσμένοι από ένα κόσμο αλλότριο...με ληστές σκέψεων που καραδοκούν για μια αναλαμπή πνεύματος, ανήμποροι να δημιουργήσουν, καταδικασμένοι να οικειοποιούνται βιάζοντας...και να κερδίζουν...κι εσύ κοριτσάκι συνεχίζεις ως το τέλος της βάρδιας...
...ευχαριστώ ειλικρινά για τη φιλοξενεία, αν και ακάλεστος...
....εις το επανειδήν
Εκείνη 10/09/07 10.49
Μέσα σε ένα βαγόνι, συνοδοιπόροι, χωρίς προορισμό συγκεκριμένο, με το κεφάλι γερμένο στο παράθυρο να προσπαθεί να εντοπίσει τις εικόνες το μυαλό, μα εκείνες γοργά να προσπερνούν μπροστά από τα μάτια... Γυρίζω δίπλα μου το βλέμμα και αντικρίζω κάποιον άγνωστο. Κοιτάζω απέναντι, το ίδιο. Ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του. Για μια στιγμή είχα την επιθυμία να μπορούσα να της ακούσω...αλλά.. αναθεώρησα γρήγορα...αν ήταν κάτι που θα μπορούσα να το μάθω, θα ήταν κάτι που μου το έλεγαν οι ίδιοι... Τους ρωτώ.. Μου λένε...μαθαίνω...γοητεύομαι...
Κανείς δεν είναι απρόσκλητος σε τούτη τη διαδρομή. Ούτε προσκαλεσμένος. Απλά όλοι ανοίγουμε την πόρτα και μπαίνουμε μέσα στο βαγόνι....
Εκείνος 12/09/07 02.04
...κι εκεί που μοναχός ήμουν περπατώντας στις κακοτοπιές και τα σκοτάδια ακολουθώντας τη διαίσθηση συγκαλλημενη με μια πρόσκαιρη λογική, την κάθε φορά, να μπερδεύομαι να πέφτω και να σηκώνομαι, προσπαθώντας να ακροβατήσω ανάμεσα στη λογική και την παράνοια με μονό όπλο το πείσμα ότι κάπου εκεί τριγύρω υπάρχει διέξοδος και πάλι να πέφτω και μου άρεσε που έπεφτα μου άρεσε παράξενα κι αρρώσταινα...καθώς η ομίχλη σιγά σιγά υποχωρούσε και το θολό τοπίο άρχιζε να σχηματοποιείται, είδα ότι δεν ήμουν μονός...αναθάρρησα για μια στιγμή, κοντοστάθηκα ,μας κοίταξα και το έβαλα στα ποδιά.. ίσα προς το δάσος με τα σκοτάδια και τη γνώριμη πλέον μοναξιά μου...
Εκείνη 12/09/07 17.47
...τη μοναξιά μου που γνωριστήκαμε τα τελευταία χρόνια δίνοντας η μία το χέρι στην άλλη, σχεδόν συγκαταβατικά, τη στιγμή που ανακαλύψαμε πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή, δεδομένου ότι αυτός ο πόλεμος μεταξύ μας ήταν ίσος προς ίσο. Δε θα είχε νικητή ούτε ηττημένο...
Συνεχίζοντας την πορεία μου κάπου κοντοστάθηκα. Έσκυψα το κεφάλι. Το σήκωσα και πάλι, με σκοπό να συνεχίσω πιο αποφασιστικά από πριν. Κοίταξα πίσω για λίγο. Το μονοπάτι μου μακρύ, μα είχε σχεδόν σβηστεί, μια που η ματιά μου στο βάθος το ένωνε με τον ορίζοντα. Δεν έχει δρόμο για μισεμό...
Εκείνος 12/09/07 22.32
...μόνο μπροστά, μπροστά λοιπόν κι όπου βγάλει, έτσι κι αλλιώς δεν είχα να περιμένω κάτι, ούτε και προσδοκούσα τίποτα, μόνο να ζήσω...όσο μπορώ περισσότερο, να συναρτήσω νέους κόσμους όχι απαραίτητα καλυτέρους...μα διαφορετικούς...κι έτσι ξεκίνησα...τα αποκαΐδια του χθες ακόμα σιγόκαιγαν γύρω μου και μια έντονη μυρωδιά από κάρβουνο και θειάφι, έκανε τον αέρα βαρύ κι αποπνικτικό, με τα ρουθούνια να με καινέ φέρνοντας στο μυαλό μου αναμνήσεις και κάνοντας σκέψεις δημιουργώντας μελλοντικές ιστορίες, άρχισα σιγά να ξεμακραίνω....ώσπου μια στιγμή ο αέρας καθάρισε...κοίταξα πάλι πίσω και είδα κάποιες χλωμές αχτίδες να ιριδίζουν παίζοντας με τη σκόνη...πόσο καιρό, σκέφτηκα, είχα αντικρύσω τον ήλιο, σκέφτηκα...και στρέφοντας τη ματιά μου πάνω του, είδα...πως είμαι λεύτερος....
Εκείνη 12/09/07 23.00
...ελεύθερη και καλύτερη από τι όμως; Καλύτερη από τον προηγούμενο εκατό μου; Ίσως... και παρατηρώντας ακόμα τις ηλιαχτίδες του ανάμεσα στους καπνούς, είδα πως υπάρχει κάπου ακόμα και τώρα το φως που ονειρεύτηκα... μα... ο δρόμος μου με οδηγεί μπροστά; Οι ακτίνες είναι πίσω μου... κοντοστέκομαι και πάλι... σκέφτομαι...σηκώνω το βλέμμα μου και συνεχίζω να προχωρώ μπροστά. Με βήμα αργό αλλά πιο αποφασιστικό... πιο σίγουρο... το φως πίσω μου ξεμακραίνει και... ξεθωριάζει... Χαίρομαι που πήρα την σωστή, εκ πρώτης όψεως απόφαση και συνέχισα το δρόμο μου... το φως ξεθωριάζει κι άλλο όπως όλα τα φανταχτερά μα χωρίς αξία της ζωής που επέλεξαν να ζήσουμε...
Εκείνος 13/09/07 11.14
...ελευθερία...μια έννοια που καλύπτει τις υπόλοιπες....που τις εξυψώνει και αποκαλύπτει την απόλυτη σημασία τους...καθώς τη βιώνεις με τους υπολοίπους...ή σε απομονώνει όταν τη βρίσκεις μονό μέσα σου...το ταξίδι δύσκολο πια.. πισωγυρίσματα δεν υπαρχουν, το θολό τοπίο που άφησα πίσω μου, έχει αρχίσει ήδη να καθαρίζει...και δίνει τη θέση του στο φωτά σημάδια της τελευταίας μάχης εμφανή, με τους λιγοστούς καπνούς πλέον να καινέ εδώ κι εκεί, τα ξαναέφερα για μια στιγμή στο μυαλό μου, τελικά όλα μια απόφαση είναι, αναλογιστήκαν το αποφασίσεις τότε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, παίζουν ρόλο βεβαία και οι λόγοι...είχα έναν καλό...την ανάγκη για ελευθερία...τη φυγή από τη φυλακή της αλλοτρίωσης...της χειρότερης που υπάρχει...σηκώνομαι, τώρα πια είμαι έτοιμος δρόμος μακρύς και όχι ιδιαιτέρα ομαλός.. δε με πειράζει και τόσο, περνώ μια βαθιά ανάσα και αρχίζω να βαδίζω με σταθερά βήματα, με το στομάχι μου να αρχίζει να διαμαρτύρεται έντονα, είχα κάποιες μέρες να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου, ανθρώπινες ανάγκες, σκέφτηκα κι ένα χαμόγελο στρώθηκε στα χείλη μου...
...ένα χαμόγελο που θυμίζει πως όσο και αν κουράζομαι, όσο και αν πεινάω, όσο και αν οι ανθρώπινες αδυναμίες μου με προδίδουν, όταν φτάσω στον προορισμό θα νιώθω μια γαλήνια περηφάνια που τα κατάφερα...
...κατάφερα να ξεχωρίσω, να διεκδικήσω το δικαίωμα μου να μην είμαι, να μη σκέφτομαι σαν τους άλλους, κατάφερα να αποκτήσω το δικαίωμα της διαφορετικότητας. Αυτό δε με κάνει καλύτερη ή χειρότερη κανενός. Με κάνει απλά διαφορετική. Έτσι απλά...
Κάπου στο βάθος αρχίζω να διακρίνω τον προορισμό μου. Φαίνεται αρκετά κοντά, μα έχω δρόμο ακόμα.. Σαν τα βουνά που χαζεύεις από το παράθυρο όταν ταξιδεύεις.. θαρρείς πως αν απλώσεις το χέρι σου θα τα πιάσεις, μα το μεγαλείο τους δεν είναι εύκολο να το αγγίζεις.. Είναι μακριά.. θέλει κόπο... ο δρόμος είναι δύσβατος... αλλά δε σου απαγορεύει κανείς να τον βρεις και να τον ακολουθήσεις... από εκεί και πέρα κάνεις τις επιλογές σου...
Εκείνος 14/09/07 20.28
.....άνοιξα το βήμα μου ξεχνώντας προσωρινά την πεινά μου, ανεβαίνοντας τον μικρό λόφο, ένιωσα τις δυνάμεις μου λιγοστές, χρειαζόταν μια υπερπροσπάθεια για να διανύσω μια απόσταση όχι και τόσο μεγάλη, για να φτάσω σε κάτι φωτά που διέκρινα από την κορυφή του λόφου...κατηφόρισα και σε λιγότερο από ένα τέταρτο της ώρας βρισκόμουν, ήδη, στα πρώτα σπίτια ενός μικρού χωριού, με μια δεύτερη ματιά συμπέρανα ότι δεν ήταν και τόσο μικρό, καθώς κι αλλά σπίτια ξεπρόβαλλαν πίσω από μια μικρή πλαγιά.. εδώ σίγουρα θα υπάρχει κάποιο μέρος για φαγητο, ποτο, ενα καλό μπάνιο και έπειτα να κοιμηθώ ως εκεί που η μέρα θα έχει ξυπνήσει δυο φορές...άρχισε να σουρουπώνει και στο διπλανό στενό ακούγονταν φωνές και κάποια μουσική ,μάλλον μελαγχολική, έστριψα κι έπεσα πάνω Σ' ένα τύπο που έβγαινε από ένα μπαρ, μπήκα μέσα χωρίς να το σκεφτώ και κατευθύνθηκα προς το μπαρ και ζήτησα μπίρα και τσιγάρα κοπέλα πίσω από την μπάρα με κοίταξε λίγο ύποπτα με κάποιο απροσδιόριστο φόβο στα ματιά της, κοιτάζοντας τον καθρέφτη πίσω της, κατάλαβα αμέσως το γιατί, άπλυτος και αξύριστος για μέρες έδειχνα πιο πολύ για ζητιάνος παρά για πελάτης, χαμογέλασα κι έβγαλα ένα μεγάλο χαρτονόμισμα και το έσπρωξα προς το μέρος της-Μήπως θα θέλατε και κάτι να φάτε; με ρώτησε με ένα διάπλατο χαμόγελο αφήνοντας να φανούν τα κιτρινισμένα δόντια της, έχει ωραίο χοιρινό με πράσο, συμπλήρωσε. Έγνεψα καταφατικά και τη ρώτησα αν υπήρχε κάποιο μέρος για υπνο, μου έδειξε τον επάνω όροφο και μου είπε πως υπήρχαν δυο κενά δωματια, αφού ένα χρειαζόμουν δεν κατάλαβα γιατί μου είπε για δυο.. πήρα τη μπύρα και τα τσιγάρα και πήγα προς το βάθος της αίθουσας σε ένα από τα πολλά άδεια τραπέζια που υπήρχαν, κάθισα περιμένοντας στωικά το φαγητό μου και απολαμβάνοντας την πρώτη τζούρα απατό τσιγάρο που μόλις είχα ανάψει, έπειτα από δυο γερές γουλιές από την παγωμένη μπύρα και καθώς το κεφάλι μου βάρυνε απότομα από την επίδραση της νικοτίνης και του αλκοόλ χαρίζοντας μου αυτή τη ευχάριστη ζαλάδα που με έκανε ασυναίσθητα να γείρω προς το τραπέζι και να αποκοιμηθώ....
Εκείνη 15/09/07 15.03
...ένιωσα το χέρι κάποιου στον ώμο μου..."Ξύπνα! Καιρός να πας πάνω..." Σήκωσα το βλέμμα μου. "Μμμμ;;" Ρώτησα..
Ανέβηκα πάνω να βρω το ένα από τα δύο δωμάτια που θα με φιλοξενούσαν για απόψε το βράδυ. Άνοιξα την πόρτα. Μπήκα. Σαν κουφάρι το κορμί μου 'έπεσε πάνω στο κρεβάτι μπρούμυτα. Κι εκεί έμεινε, ώσπου κάποιος χτύπησε την πόρτα μου...
Σηκώνω το κεφάλι μου... Πάω ερήμην μου σχεδόν προς την κατεύθυνση που με οδηγεί ο ήχος που δηλώνει πως κάποιος με αναζητά. Ανοίγω...
...μια άγνωστη μορφή ενός ανθρώπου με κοιτάζει με ένα υπέροχο φιλικό χαμόγελο... "Γεια σου!" μου λέει. Νιώθω οικεία, χωρίς να ξέρω το λόγο. Χαμογελώ αμήχανα και ανταποδίδω τον χαιρετισμό. Μου άπλωσε το χέρι. "Πάμε;" μου λέει, ενώ η φωνή του έχει τη γλυκύτατη ηρεμία του προσκαλέσματος. Ένιωσα εμπιστοσύνη. Και πάλι χωρίς λόγο. Έτεινα το χέρι μου προς το μέρος του. Χωρίς να απαντήσω, ακολούθησα το βήμα του. Εκείνος, με έπιασε φιλικά από τον ώμο μιλώντας μου συνέχεια για ευχάριστα πράγματα... για Αγάπη, Ελπίδα, Γαλήνη, Ηρεμία... κι εγώ εκεί, δίπλα να κοιτάζω με θαυμασμό και να ακούω με προσοχή συζητώντας. Και προχωρούσαμε.. και συνεχίζαμε... και τέλος φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό. Εκεί που η Φιλία, η Αγάπη, η Δικαιοσύνη, η Ελπίδα, ο Έρωτας, διατηρούν ακόμα τις αξίες τους... εκεί, στο τέλος του δρόμου που ενώνεται με τον ορίζοντα.
...ένιωσα το χέρι κάποιου στον ώμο μου..."Ξύπνα! Καιρός να πας πάνω..." Σήκωσα το βλέμμα μου. "Μμμμ;;" Ρώτησα..
Ανέβηκα πάνω να βρω το ένα από τα δύο δωμάτια που θα με φιλοξενούσαν για απόψε το βράδυ. Άνοιξα την πόρτα. Μπήκα. Σαν κουφάρι το κορμί μου 'έπεσε πάνω στο κρεβάτι μπρούμυτα. Κι εκεί έμεινε, ώσπου κάποιος χτύπησε την πόρτα μου...
Σηκώνω το κεφάλι μου... Πάω ερήμην μου σχεδόν προς την κατεύθυνση που με οδηγεί ο ήχος που δηλώνει πως κάποιος με αναζητά. Ανοίγω...
...μια άγνωστη μορφή ενός ανθρώπου με κοιτάζει με ένα υπέροχο φιλικό χαμόγελο... "Γεια σου!" μου λέει. Νιώθω οικεία, χωρίς να ξέρω το λόγο. Χαμογελώ αμήχανα και ανταποδίδω τον χαιρετισμό. Μου άπλωσε το χέρι. "Πάμε;" μου λέει, ενώ η φωνή του έχει τη γλυκύτατη ηρεμία του προσκαλέσματος. Ένιωσα εμπιστοσύνη. Και πάλι χωρίς λόγο. Έτεινα το χέρι μου προς το μέρος του. Χωρίς να απαντήσω, ακολούθησα το βήμα του. Εκείνος, με έπιασε φιλικά από τον ώμο μιλώντας μου συνέχεια για ευχάριστα πράγματα... για Αγάπη, Ελπίδα, Γαλήνη, Ηρεμία... κι εγώ εκεί, δίπλα να κοιτάζω με θαυμασμό και να ακούω με προσοχή συζητώντας. Και προχωρούσαμε.. και συνεχίζαμε... και τέλος φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό. Εκεί που η Φιλία, η Αγάπη, η Δικαιοσύνη, η Ελπίδα, ο Έρωτας, διατηρούν ακόμα τις αξίες τους... εκεί, στο τέλος του δρόμου που ενώνεται με τον ορίζοντα.
ΤΕΛΟΣ
Να μη ξεχάσω να ευχαριστήσω τον Φώτη γιατι δίχως αυτόν το "ταξίδι" αυτό δε θα είχε γίνει ποτέ...
Αντίο Ιδιαίτερε μου...
φωτό:http://www.deviantart.com/
