Κοιμάσαι εσύ έξω κι εγώ μέσα. Ισορροπώ τεντωμένη στη σχισμή του στήθους μου σε κατάσταση ταχυπαλμίας. Το δέρμα μου μυρίζει πλαστικό και τα μαλλιά μου αιθυλική αλκοόλη. Όταν με ονειρευτείς ξανά, θα βάλω το χέρι μου μέσα από το παντελόνι σου και θα σε σφίξω στη χούφτα μου. Θα σε κοιτάζω τα μάτια. Θα μου γρατζουνάς το στήθος για να κρατήσεις μερικά επιθήλια μου. Το μόνο που θα απομείνει στο τέλος θα είναι μερικά νεκρά κύτταρα κάτω από τα νύχια σου. Και μερικές σπασμωδικές συσπάσεις της μήτρας μου ανεκπλήρωτες. Παίρνω φόρα κι εκτοξεύομαι στο Σύμπαν κατακόρυφα. Γαντζώσου από τη θλίψη μου. Μπορεί να σε πάει μίλια μακριά από τη δική σου. Θέλω να κοιμηθώ πριν ξυπνήσεις. Να με αγκαλιάσεις σφιχτά να μη φοβάμαι και να γίνει ολόκληρο το σώμα σου αγκαλιά. Θα κουλουριάσω το σώμα μου για να χωρέσω μέσα μου. Θα γίνω έμβρυο για να με προσέχω μην αποβληθώ. Οι μέρες πλησιάζουν αλλά δε σου είπα τίποτα για να μη κλάψεις. Άλλοι ξεχνούν και άλλοι θυμούνται. Αυτοί που θυμούνται, είναι συνήθως εκείνοι που έχουν τις πληγές στο σώμα τους...
"Δεν αρκεί να έχεις
στόχους.
Πρέπει να ξέρεις
και σημάδι..."
