(..)

Θέλω να γράψω ένα γράμμα που να μη μιλάει σε πρώτο ενικό. Γράφω σβήνω ξανά γράφω ξανά σβήνω, προσπαθώ να μείνω ίδια αλλάζοντας και το μόνο που νιώθω είναι μια έλλειψη ελευθερίας˙ προσπαθώ να επαναπροσδιορίσω τη γραφή και την έκφρασή μου, γίνονται όλα κουβάρι στο κεφάλι μου, πιάνω την κοιλία μου, και ηρεμώ. Δε ξέρω τι γίνεται μέσα της, προσπάθησα να δω σήμερα και ο κύριος από έξω που έκοβε χόρτα συμφώνησε μαζί μου πως όλα πηγαίνουν εξαιρετικά. Το κορμί μου στεγνώνει από έρωτα μπορώ να περιμένω, να περιμένω όσο χρειαστεί, να σε νιώσω να υπάρχεις μέσα μου, να ακούω την αναπνοή σου, να αισθάνομαι με την αφή και την όσφρηση την επιθυμία σου. Σου λείπω, το ξέρω, αλλά όποτε κλείνεις τα μάτια σου θα με βρίσκεις εκεί που με άφησες να σου κάνω νεύματα σταγονένια κι έτσι θα αναγνωρίζεις ακόμα και τη σκιά μου. Δε θα χρειάζεται πια να βλέπεις το πρόσωπό μου για να αναγνωρίζεις και να θυμάσαι. Θυμάσαι; Αν δε θυμάσαι είμαι τόσο μόνη…