Βαρέθηκα να μιλάω για τα
αυτονόητα. Πως να στο πω.. απο τότε που μπήκαν οι επιθετικοί προσδιορισμοί στη
ζωή μας ξεχάσαμε την ανθρώπινη υπόσταση και ιδιότητα. Όταν βρίζω ανθρώπους,
στην ουσία βρίζω τους επιθετικούς προσδιορισμούς τους. Είμαι μαύρος, είμαι
χριστιανός, είμαι γιατρός, είμαι πρόεδρος, είμαι στρέιτ, είμαι λεσβία, είμαι Ελληνίδα,
είμαι μάνα, είμαι μουσουλμάνα, είμαι καλή, κακή, είμαι γκομενάρα, είμαι εγωίστρια, είμαι ότι γουστάρω ανά περιόδους. Και ανάλογα με
την ιδιότητά μου γίνομαι ότι είναι και οι άλλοι με τον ίδιο επιθετικό
προσδιορισμό. Όμοια κατασκευασμένα ανδρείκελα δηλαδή. Μεγαλώνω στα σπλάχνα μου
την μισαλλοδοξία. Τον πόλεμο. Πόσο ανώτερος πρέπει να αισθάνομαι που μπορώ να
κρίνω τους πάντες. Και πόσο καλύτερος για να κατηγορώ τους πάντες ορίζοντας τη
ζωή τους σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα. Όχι φίλε μου. Δεν είναι ο άνθρωπος
που καταστρέφει τα πάντα. Ο άνθρωπος είναι μια χαρά ζώο στην τελική. Οι
επιθετικοί προσδιορισμοί γαμούν τις κοινωνίες, τον Πλανήτη, τα ζώα. Μη ψάχνεις
για ανθρώπους. Κατασπαράχτηκαν απο την ίδια τους την οξυδέρκεια...
Παλέψτε για
να γίνετε διαφορετικοί
απο όλους τους
άλλους και
κυρίως απο αυτούς
που βρίζετε και μετά
παλέψτε τη
διαφορετικότητά
σας...
