Πίσω από τη χλωμάδα του αφηρημένου σου προσώπου έκρυψα κάθε μου επιθυμία που σε αφορούσε. Δε νιώθω σαν να χώρισα από έναν άνθρωπο. Νιώθω σαν να χώρισα την ίδια μου τη ζωή από κάτι που είχε τόσα πολλά να μου δείξει ακόμα…
Είχα υποσχεθεί πως δε θα γράψω ξανά για ‘σένα. Αλλά σιγά, σάμπως είναι και η πρώτη φορά που αθετείται μια υπόσχεση; ‘Η μήπως είναι η πρώτη φορά που την αθετώ εγώ; Οι υποσχέσεις είναι λόγια του αέρα. Κρατάνε τόσο όσο χρειάζεται για να νιώθουμε καλά. Όσο πρέπει δηλαδή. Μετά εξατμίζονται σαν τα πρώτα ερωτικά λόγια που μετά από χρόνια δε τα θυμάται κανείς.
Από την περασμένη Πέμπτη νιώθω μια συνεχόμενη παρουσία δίπλα μου. Με βάζει μέσα της, με περικυκλώνει, μα νιώθω όμορφη και ασφαλής. Νιώθω οικεία μαζί της, δε μου προκαλεί το άγχος του αγνώστου. Σχεδόν νιώθω να με ακουμπά καθώς ο αέρας πυκνώνει τόσο πολύ γύρω μου, που νομίζω πως μπορώ να τον κόψω με μαχαίρι. Εσύ είσαι; Εσύ πρέπει να είσαι… δε μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος αυτό…
Πρέπει να σου λείπω… κι εμένα μερικές φορές, πολύ. Τόσο που τα μάτια μου γίνονται βροχή χωρίς να το καταλαβαίνω καν. Σχηματίζουν ρυάκια στο πρόσωπο μου, το χαρακώνουν, κι ύστερα σαν μικρό διαμαντάκι κρέμονται στον λαιμό μου πριν καταλήξουν μέσα στην παλάμη μου…
-Έφυγες;
-Νιώθεις μοναξιά;
-Όχι…
-Τότε είμαι ακόμα μαζί σου…
Κλείνω… είσαι εδώ, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, είσαι εδώ…
Φωτό: http://ifounddarkness.deviantart.com/art/Broken-promises-63163960
Κυριακή 06/07/08 08.21
Είχα υποσχεθεί πως δε θα γράψω ξανά για ‘σένα. Αλλά σιγά, σάμπως είναι και η πρώτη φορά που αθετείται μια υπόσχεση; ‘Η μήπως είναι η πρώτη φορά που την αθετώ εγώ; Οι υποσχέσεις είναι λόγια του αέρα. Κρατάνε τόσο όσο χρειάζεται για να νιώθουμε καλά. Όσο πρέπει δηλαδή. Μετά εξατμίζονται σαν τα πρώτα ερωτικά λόγια που μετά από χρόνια δε τα θυμάται κανείς.
Από την περασμένη Πέμπτη νιώθω μια συνεχόμενη παρουσία δίπλα μου. Με βάζει μέσα της, με περικυκλώνει, μα νιώθω όμορφη και ασφαλής. Νιώθω οικεία μαζί της, δε μου προκαλεί το άγχος του αγνώστου. Σχεδόν νιώθω να με ακουμπά καθώς ο αέρας πυκνώνει τόσο πολύ γύρω μου, που νομίζω πως μπορώ να τον κόψω με μαχαίρι. Εσύ είσαι; Εσύ πρέπει να είσαι… δε μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος αυτό…
Πρέπει να σου λείπω… κι εμένα μερικές φορές, πολύ. Τόσο που τα μάτια μου γίνονται βροχή χωρίς να το καταλαβαίνω καν. Σχηματίζουν ρυάκια στο πρόσωπο μου, το χαρακώνουν, κι ύστερα σαν μικρό διαμαντάκι κρέμονται στον λαιμό μου πριν καταλήξουν μέσα στην παλάμη μου…
-Έφυγες;
-Νιώθεις μοναξιά;
-Όχι…
-Τότε είμαι ακόμα μαζί σου…
Κλείνω… είσαι εδώ, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, είσαι εδώ…
Φωτό: http://ifounddarkness.deviantart.com/art/Broken-promises-63163960
Κυριακή 06/07/08 08.21
