Έτσι δραπετεύω από τα όνειρα. Σωπαίνω και η πλοκή σταματάει. Προχωρώ σε δρόμους ακίνητους και μικραίνω. Φωνάζω και δε μ’ ακούει κανείς. Τελικά ο κόσμος είναι κουφός ή εγώ έμεινα βουβή; Σ’ έναν κόσμο κουφό ποιος είναι ο άφωνος;


Ακούω τη βροχή να ψιθυρίζει πολύ πρωί. Την ακούω μέσα στο αυτί μου να μου λέει κάτι που μοιάζει με ‘‘Ξύπνα, ήρθα!’’ αλλά δεν είμαι σίγουρη. Ανοίγω τα μάτια αλλά δε σηκώνομαι από το κρεβάτι. Νομίζω πως είναι γύρω στις οκτώ το πρωί. Κάθομαι κάτω από το πάπλωμα με τα μάτια ανοιχτά γυρισμένη στο πλάι. Έχω μια περίεργη αίσθηση. Ενώ το μυαλό και τα μάτια μου έχουν ξυπνήσει το σώμα μου ακόμα ξεκουράζεται ενώ κοιμάται. Αρνείται να κάνει την παραμικρή κίνηση κι εγώ απλά το απολαμβάνω.

Γυρίζω πλευρό και ενώνομαι σώμα με σώμα στο πιο όμορφο παζλ του κόσμου. Μένω εκεί για λίγο και κλείνω τα μάτια μου. Μπαίνω μέσα μου και ψαχουλεύω τα κατατόπια μου˙ σαν να ψάχνω κάτι χαμένο από καιρό. Ανοίγω τα χέρια μου, αγκαλιάζω το κορμί με κορμί και η ψυχή μου γεμίζει φως. Με ένα άγγιγμα. Με έναν μουσικό φθόγγο μιας φωνής ερωτικής που ξενυχτά τους πόθους μου…

Όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του και η βροχή παραμέρισε. Το μόνο που άφησε πίσω της ήταν βρεγμένη γη και μικρά διαμαντένια στολίδια που κρεμόντουσαν από τα γυμνά κλαδιά της φλαμουριάς μου και του παραδιπλανού δέντρου, που τόσα χρόνια συγκάτοικοι και ακόμα δεν έμαθα το όνομά του. Σήμερα κάποιος γεννήθηκε. Σήμερα κάτι έμεινε πίσω για να περάσει μπροστά το ολοκαίνουριο.

Με γεια η καινούρια σου ζωή…

Καληνύχτα…

Φωτό: http://see-you-again.deviantart.com/art/Perfect-Match-106174040
Κυριακή 25/01/09 23.07