Κάπου ανάμεσα σε στίχους που τρυπάνε σαν πρόκες, κάπου μέσα σε ένα στεγνό φιλί με στυφή γεύση λησμονιάς, βρήκα μια δικαιολογία για να μπολιάσω το στεναχωρημένο μυαλό μου με στιγμές ανεμελιάς. Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μου τραγουδά ‘‘ανάθεμά σε Έρωτα’’ κι εγώ χαμογελώ με δανικό χαμόγελο που παίρνω από τα χείλη σου από το πρωί…

Ένα ταξίδι που ενώνει την καρδιά με το νου, ακολουθούν τα βήματά μου μια κατεβαίνοντας, μια ανεβαίνοντας, μία σκάλα στριφογυριστή. Πότε με οδηγούν εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα να περπατώ με τα βαμβακένια μου γοβάκια, πότε στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής μου και στα σκοτάδια της απουσίας. Κι ένα γέλιο από ένα πρόσωπο που τόσο θα ήθελα να φιλήσω απόψε…

Μια διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη που δε θα γίνει, μια εκδρομή σε ένα πέτρινο σπίτι που αργεί αιώνες. Είμαι υπερβολική; Μπορεί και να είμαι. Μα έτσι είναι αυτά τα πράγματα… το μυαλό φτάνει σε απόσταση αναπνοής από το όριο της υπερβολής και ο Έρωτας σαν παραισθησιογόνο από ένα σκληρό ναρκωτικό, το ωθεί πέρα από αυτά…

Απόψε θα ήθελα να κοιμηθώ σε κρεβάτι δίπλα σε μια αγάπη πελώρια που θα με κοιτάει χαϊδεύοντας με απαλά με τα βλέφαρα. Θα ήθελα να χαϊδευτώ από ακροδάχτυλα στα μαλλιά.. Μα αντ’ αυτού, ο ύπνος θα έρθει απόψε στο δωμάτιο 127 της πολύβοης Κλινικής. Ο Μορφέας θα σεργιανίσει το κορμί μου σαν εραστής δευτέρας διαλογής…

Δεν έχει σημασία τι κάνω. Συνέχεια ξεχνώ να σε ξεχάσω...

Σήμερα σε περίμενα…

Φωτό: http://ursula-snoot.deviantart.com/art/Forgetting-102032142
Πέμπτη 04/12/08 19.14