…συνέχεια…
Μου αρέσει το διάβασμα. Να έχει ησυχία και να με απορροφάει η συνέχεια του. Να μπαίνω στο βιβλίο και να γίνομαι πρωταγωνίστρια και να ζω το παραμύθι μέσα από τα δικά μου μάτια. Να προχωρώ πηδώντας από σελίδα σε σελίδα, να σκοντάφτω πάνω στα κόμματα, να φρενάρω πάνω στις τελείες. Να εγκλωβίζομαι μέσα σε εισαγωγικά, να σκέφτομαι με τη φωνή τη δική μου και όχι με εκείνη του εκάστοτε συγγραφέα. Να είμαι τόσο ευλαβικά προσηλωμένη μέσα στην ιστορία του βιβλίου-τη δική μου ιστορία, που ακόμα και η γειτόνισσα που τινάζει τα χαλιά να με βγάζει μέσα από αυτή.
Μου αρέσει να γράφω. Όχι τίποτα συνταρακτικό, μη φανταστείς. Άλλωστε πήρες μια ιδέα τόσο καιρό μαζί μου. Μου αρέσει να μετατρέπω τις εικόνες σε σκέψεις, εκείνες σε λέξεις και τις λέξεις σε προτάσεις. Μου αρέσει να γράφω όταν σκέφτομαι. Όχι να σκέφτομαι όταν γράφω…
Πολλοί με αποκάλεσαν «παράξενο κορίτσι». Που βρίσκουν την παραξενιά, ποτέ μου δε κατάλαβα. Έμαθα να σκέφτομαι απλά, να μιλάω απαλά σε μια συζήτηση, να παθιάζομαι με τα ωραία και να απολαμβάνω τις μικρούλες μου στιγμές μέσα στην πορεία της μέρας μου. Να απολαμβάνω την καλημέρα των άλλων, ακόμα και αν είναι ένας τυπικός χαιρετισμός. Εγώ την ονομάζω ευχή. Ευχή δεν είναι; Να ακούω μια ωραία ατάκα και να γελάω. Να συμπληρώνω μια άλλη ατάκα στην πρώτη και να γελάμε μαζί. Να απαντώ «Όμορφα!» στην ερώτηση της ημέρας «Τι κάνεις;» Για ‘μενα παράξενοι είναι όλοι εκείνοι που προσπαθούν με λάθος τρόπο να φιλοσοφήσουν τη ζωή τους. Εκείνοι που κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Εκείνοι που μοιρολατρούν. Εκείνοι που στην «Καλημέρα!» απαντούν: «που την είδες;» Εκείνοι που εμμένουν να ζουν τη ζωή τους κοιτάζοντας την από τη δύσκολη πλευρά της. Όχι πως δεν υπάρχει. Υπάρχει. Μα υπάρχει και η άλλη. Η εύκολη. Η όμορφη και απολαυστική…
Μου αρέσει το διάβασμα. Να έχει ησυχία και να με απορροφάει η συνέχεια του. Να μπαίνω στο βιβλίο και να γίνομαι πρωταγωνίστρια και να ζω το παραμύθι μέσα από τα δικά μου μάτια. Να προχωρώ πηδώντας από σελίδα σε σελίδα, να σκοντάφτω πάνω στα κόμματα, να φρενάρω πάνω στις τελείες. Να εγκλωβίζομαι μέσα σε εισαγωγικά, να σκέφτομαι με τη φωνή τη δική μου και όχι με εκείνη του εκάστοτε συγγραφέα. Να είμαι τόσο ευλαβικά προσηλωμένη μέσα στην ιστορία του βιβλίου-τη δική μου ιστορία, που ακόμα και η γειτόνισσα που τινάζει τα χαλιά να με βγάζει μέσα από αυτή.
Μου αρέσει να γράφω. Όχι τίποτα συνταρακτικό, μη φανταστείς. Άλλωστε πήρες μια ιδέα τόσο καιρό μαζί μου. Μου αρέσει να μετατρέπω τις εικόνες σε σκέψεις, εκείνες σε λέξεις και τις λέξεις σε προτάσεις. Μου αρέσει να γράφω όταν σκέφτομαι. Όχι να σκέφτομαι όταν γράφω…
Πολλοί με αποκάλεσαν «παράξενο κορίτσι». Που βρίσκουν την παραξενιά, ποτέ μου δε κατάλαβα. Έμαθα να σκέφτομαι απλά, να μιλάω απαλά σε μια συζήτηση, να παθιάζομαι με τα ωραία και να απολαμβάνω τις μικρούλες μου στιγμές μέσα στην πορεία της μέρας μου. Να απολαμβάνω την καλημέρα των άλλων, ακόμα και αν είναι ένας τυπικός χαιρετισμός. Εγώ την ονομάζω ευχή. Ευχή δεν είναι; Να ακούω μια ωραία ατάκα και να γελάω. Να συμπληρώνω μια άλλη ατάκα στην πρώτη και να γελάμε μαζί. Να απαντώ «Όμορφα!» στην ερώτηση της ημέρας «Τι κάνεις;» Για ‘μενα παράξενοι είναι όλοι εκείνοι που προσπαθούν με λάθος τρόπο να φιλοσοφήσουν τη ζωή τους. Εκείνοι που κάνουν τα εύκολα δύσκολα. Εκείνοι που μοιρολατρούν. Εκείνοι που στην «Καλημέρα!» απαντούν: «που την είδες;» Εκείνοι που εμμένουν να ζουν τη ζωή τους κοιτάζοντας την από τη δύσκολη πλευρά της. Όχι πως δεν υπάρχει. Υπάρχει. Μα υπάρχει και η άλλη. Η εύκολη. Η όμορφη και απολαυστική…
συνεχίζεται πριν το τέλος...
Πέμπτη 14/02/08 10.16
φωτό: http://one-little-thing.deviantart.com/art/reading-96100893
