07:22. Τα φώτα της πόλης ανάβουν ακόμα λες και ο ουρανός δεν έχει καμιά πρόθεση να ξημερώσει. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του γραφείου μου παρατηρώντας τον ενώ εκείνος έχει πάρει ένα χρώμα βαθύ μπλε να φορέσει για ρούχο. Τα αστέρια έσβησαν ή κρύφτηκαν πίσω από τα σύννεφα που εδώ και μερικές μέρες κάνουν συντροφιά στην μελαγχολική μου διάθεση. Δε νιώθω άσχημα όμως μέσα σε αυτή. Η μελαγχολία, είναι η μούσα των σκέψεών μου. Μου αρέσει να σκέφτομαι και να γράφω. Να γράφω όταν σκέφτομαι...
07:28. Σα να άνοιξε λιγάκι το χρώμα του του ουρανού. Ξημερώνει σιγά σιγά. Τη νύχτα διαδέχεται η καινούρια μέρα. Έχει μια γαλήνια ησυχία έξω. Πόσο αγαπώ αυτή την πόλη τούτες τις ώρες! Είμαι μόνη, κάτι που απολαμβάνω κι επιδιώκω πολλές φορές, με επιτυχία τις περισσότερες. Ακόμα και ανάμεσα στο πλήθος. Παλιότερα τη μισούσα τη μοναξιά μου, ερχόταν απρόσκλητη και της περισσότερες φορές μου έκανε αρμένικη βίζιτα. Προσπαθούσα να απαλαγώ από αυτή, μα η μοναξιά λειτουργεί αυτόνομα, σαν τον Έρωτα. Δε σε ρωτάει πότε θα έρθει. Δεν υπακούει σε κανόνες. Μα όσο μεγαλώνω τόσο την αναζητώ. Δε με χωράει τούτος ο κόσμος. Δεν ανήκω σε αυτόν...
07:36. Ο ουρανός φαίνεται γαλανός πίσω από τα σύννεφα. Θα ήθελα να πετάξω πάνω από αυτά, να κοιτάξω πρώτη από όλους τον ήλιο να βγαίνει. Να ρίξω μια ματιά στον κόσμο από ψηλά, να παρατηρήσω το ξύπνημά του. Θα μπορούσα να το κάνω, ίσως, μα φοβάμαι μη καούν τα φτερά μου. Ειδικά τώρα που η ώρα πήγε...
...07.49 και πάνω δεξιά μου βλέπω το κιτρινόλευκο χρώμα που προδίδει την κρυψώνα του ήλιου πίσω από τα σύννεφα που αραίωσαν γύρω του. Η πόλη ξύπνησε. Οι ήχοι έγιναν δυνατότεροι. Οι κόρνες των αυτοκινήτων, οι ήχοι των λεοφωρείων, τα φώτα των απέναντι διαμερισμάτων, κάνουν σαφή την εικόνα της πόλης που ξυπνάει. Πίνω μια γουλιά καφέ. Με μια βαθιά ρουφηξιά τελειώνω το τσιγάρο μου. Σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο να βγει ο καπνός από τον χώρο και ψιθυρίζω στις 07:58
......καλημέρα....
13/10/07 07.59
......καλημέρα....
13/10/07 07.59
φωτό: http://adoniswerther.deviantart.com/art/Sunrise-51088084
