Ήρθες επιτέλους. Σε περίμενα. Ξέρεις μου έλειψε το κρύο σου άγγιγμα, εκείνο που πονάει το δέρμα καθώς φυσάει. Και ο αέρας σου ο παγωμένος μου έλειψε. Και η παγωνιά σου η κάτασπρη στα παγκάκια. Ήρθες επιτέλους. Καλώς τον. Κάθομαι και σε κοιτάζω έξω από το τζάμι και θαυμάζω την υπέροχη ομίχλη σου. Έπειτα γυρίζω προς το τζάκι και χάνομαι στη φωτιά και ακούω κάτι που μοιάζει με ήχο παπουτσιού κλακέτας να χτυπάει πάνω στο μάρμαρο. Είναι οι νιφάδες που χορεύουν. Και δε λιώνουν. Ξέρεις γιατί; Γιατί είναι οι ερωμένες του Μάγου του Χιονιού. Και η φωτιά είναι η φίλη της Βασίλισσας της φλόγας. Και η Βασίλισσα της Φλόγας πριν χρόνια είχε δεθεί από τα μαγικά του Μάγου του Χιονιού. Και από τότε, εκείνη υποσχέθηκε πως θ’ αφήνει τις νιφάδες να χορεύουν πάνω στο τζάκι μου χωρίς να λιώνουν. Νομίζεις πως σου λέω ψέματα; Αν μείνεις καιρό, θα έχεις το χρόνο να ρωτήσεις τα όνειρά μου…
Έβρεχε χτες σχεδόν ασταμάτητα. Και σήμερα το πρωί που πήρα το αμάξι να πάω στην κλινική πάλι έβρεχε. Μα όταν έφυγα από εκεί, σαν να είδα έναν αλήτη ήλιο να προσπαθεί να σουλατσάρει στο δρόμο μου. Θύμωσα πάλι. Τόσο που θα φυσήξω όλα τα σύννεφα να κρύψουν το φως του. Δε πέρασε ακόμα ο καιρός για να εμφανιστεί. Είναι Χειμώνας. Υπέροχος και βαρύς Χειμώνας.
Εσύ λατρεμένε μου; Ακόμα κρύβεσαι πίσω από τα σχέδια σου; Δεν έφυγες ακόμα να βρεθείς δίπλα μου να κλείσεις τα μάτια σου ν’ ακούσεις τις νιφάδες να χορεύουν; Θα με πάς αύριο στο δάσος; Θα με πάς να δω τα χιόνια στο βουνό; Θα περάσουμε να φάμε και σουβλάκια στο καταφύγιο; Πολλές ερωτήσεις… για έλα από ‘δω να μου τα πεις! Κι εγώ θα πω του χιονιού να μην αλλάξει παπούτσια μέχρι να γυρίσεις…
29/01/10 15.50
Φώτο: http://kleanthis.deviantart.com/art/In-The-Street-106491109
