Βρέθηκα στο μέρος που υπάρχουν
οι φυτεμένοι ανάποδα άνθρωποι. Τους βλέπεις απο τις μασχάλες και πάνω μια που
το πάνω είναι ο ουρανός και αυτοί έχουν τα πόδια τους προς τον ουρανό εκεί
ακριβώς που οι υπόλοιποι έχουμε το κεφάλι. Μοιάζουν σαν κάποιος ή κάτι να τους
πήρε αιφνίδια κάποιους και να τους φύτεψε με το κεφάλι στη Γη. Το κεφάλι είναι
ο βολβός. Ανάλογα με το μυαλό που κουβαλάει ο καθένας αναπτύσσεται ή πεθαίνει.
Εξαρτάται απο την τοξικότητά του. Το υπόλοιπο κορμί είναι ακίνητη αναπαράσταση
της στιγμής που αρπάχτηκαν. Εδώ, δεξιά της αιώρας είναι δύο κορμιά που κάνουν
έρωτα και το ένα κορμί είναι χωμένο ανάμεσα στα πόδια του άλλου. Είναι δύο
γυναίκες. Φαίνεται ξεκάθαρα το στήθος της μιας και ο αφαλός της άλλης. Όλον
αυτόν τον καιρό στο ανθρωποχώραφο δεν ένωσα ούτε μια φορά την ανάγκη να γράψω
κάτι και το καταναγκαστικό γράψιμο το χρησιμοποιώ μόνο σε περιόδους μαζοχισμού,
βίας, αυτοψυχανάλυσης, αυτοψυχανάγκασης. Εκείνες οι περίοδοι είναι ιδιαίτερες
γι αυτό κι έχουν ξεχωριστή θέση. Είναι τότε που αρρωσταίνω συχνότερα.
Αυτοδηλητηριάζομαι τσιμπώντας με δισεκατομμύρια κεντριά αλλά δε πεθαίνω μετά
όπως λέγεται πως γίνεται με τις μέλισσες. Γλείφομαι για να γίνω καλά και αν δεν
έχω τα δυνατά μου βάζω και άλλους να με γλείψουν. Κατάλαβες; Εγώ
αυτομαστιγώνομαι άλλοι με ράβουν. Και με ράβουν για να μαστιγωθώ ξανά λίγο πιο
κάτω. Και μετά με ξαναράβουν. Κανονικά θα έπρεπε να πληρώνονται. Έχουν ένα
σιχαμερό καθήκον να κλείνουν τις πληγές που ανοίγουν οι άλλοι·
στην προκειμένη εγώ. Αλλά δε δέχονται να πληρωθούν. Είναι η Αγάπη που τους
τοποθετεί σε αυτό το καθήκον. Δέχονται να ξε-πληρωθούν και μένουν πιστοί για
πάντα. Έχω αγαπηθεί πολύ στη ζωή μου. Φίλοι, εραστές, γονείς, ακόμα και
τυχάρπαστοι. Τελικά αυτός που με είχε, στο παρελθόν, αγαπήσει λιγότερο είναι ο
εαυτός μου. Ευτυχώς συναντηθήκαμε ξανά πρόσφατα και τα είπαμε σαν δυο άνθρωποι
που είχαν να βρεθούν χρόνια και νομίζω αλληλοσυμπαθηθήκαμε. Για χρόνια ο εαυτός
μου αγαπούσε τους άλλους κι εγώ δεν αγαπούσα τον εαυτό μου που με ξε-αγάπησε
επειδή αγαπούσε τους άλλους. Κι επειδή είναι ο μόνος "άλλος" που
περπατάει στην ίδια λωρίδα με μένα μοιραία, πέσαμε ξανά στον ίδιο συγχρονισμό.
Κατάλαβα πως δε χρειάζεται να είναι κανείς μόνος για να τα βρει με τον εαυτό
του. Ο εαυτός δε χάνεται με την παρουσία του άλλου. Ο εαυτός μου χάνεται όταν
είμαι χαμένη εγώ. Τώρα πια με αγαπάω όσο αγαπώ κι εσένα γιατί όλα αυτά τα χρόνια
που έλεγα πως σε αγαπάω όσο εμένα σε αγαπούσα λίγο.
Τελικά αυτό
το κόλπο
με την κάλτσα
πως το
κάνεις;
23/07/13 08.14
