Μπερδεύτηκες πάλι. Ακόμα κι εσύ, μπερδεύτηκες. Όχι, δε μου αρέσει ο χειμώνας. Δε μου αρέσει γιατί έχει κρύο. ! Το φθινόπωρο μου αρέσει. Η εποχή των βροχών και της αγκαλιάς. Επειδή γκρίνιαζα που δεν έλεγε να φύγει το καλοκαίρι να για να ρίξει μια βροχή; Έτσι νόμιζες; Τώρα να δεις γκρίνια που θ’ ακούς! Δε το μπορώ το κρύο… δε το μπορώ σου το λέω!

Περιμένω το τέλος της βδομάδας, όχι όπως οι περισσότεροι που περιμένουν απλά να ξεκουραστούν. Είπες πως θα βρέχει όλη την Παρασκευή και περιμένω την άφιξή σου μαζί της. Ο ερχομός σου της τελευταίες βδομάδες συνδυάζεται με στάλες σύννεφων τόσο που μου θυμίζει στίχους αγαπημένους. ‘‘Κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει’’. Να καθήσω και πάλι μέσα σου, μπροστά σε μια τζαμαρία σιωπηλή να ακούω την ανάσα σου που ρυθμικά ανασαίνει μαζί με δάκρυα χαράς από ένα μαύρο ταξιδεμένο σύννεφο που συνειδητοποίησε τον έρωτά του με τη Γη λίγα λεπτά πριν αφήνοντας τον πόθο του να ξεχυθεί πάνω της..

Με παρασύρει αυτή η αίσθηση της μεγαλοπρεπούς φυσικής συμφωνίας. Θα κλείσω τα μάτια μου και θα χαθώ μέσα της ακούγοντας τη μελωδία της. Θ’ ανοίξω τις πύλες του νου μου να χαθώ μέσα σε νότες από βογκητά παθιασμένα δυο εραστών που αγαπήθηκαν από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους. Θα τ’ ανοίξω και πάλι για να κρατήσω την αυτόφωτη λάμψη της στιγμής….

Είχα πει δε θα κοιμηθώ μα τα μάτια μου κλείνουν. Ήσυχη η εφημερία μου η χτεσινή μα τώρα πια τα βλέφαρα βάρυναν και πάλι…

Κάπου σ’ ένα όνειρο θα περπατώ ξυπόλυτη…
Ψάξε με. Μπορεί και να με βρεις…

Φωτό: http://paeng.deviantart.com/art/rain-67475047
Τρίτη 09/12/08 08.47