Διακοπές ήμουν χτες το βράδυ… κάτω από την άγρια ομορφιά ενός καταρράχτη που στεκόταν μπροστά στα μάτια μου ορθωμένος και απόκρημνος γυμνός από τα νερά του. Γέμισε τα μάτια μου με δέος η γυμνή άγρια παρουσία του καθώς στα ορμητικά νερά του κάποιοι άφησαν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους απογοητευμένοι άλλοι από κάποιον έρωτα άλλοι από τους ανθρώπους και άλλοι από την πουτάνα τη ζωή…
Μέσα στο σκοτάδι έπιασα το χέρι της Λένας. Φοβήθηκα για μερικά δευτερόλεπτα, μα δε της το είπα. Καθόμουν μαζί της κάτω από τις ψιχάλες του καταρράκτη προσπαθώντας να κρατήσω εκείνη τη στιγμή για πάντα. Κι αφού οι σιωπές μας πήραν φωνή προχωρήσαμε γυμνές από τις σκέψεις μας στο κοντινό παγκάκι κοιτώντας πέρα από τις σκιές του ορίζοντα. Κάποιες φορές βλέπαμε άλλα πράγματα. Μα κάποιες άλλες, νομίζω ακριβώς τα ίδια…
Μέσα στα δυνατά γέλια μας και τους καπνούς από τα σέρτικα τσιγάρα μπήκε το σκοτάδι ανάμεσά μας και μας κύκλωσε˙ λες και ήθελε να μας κρατήσει εκεί, κρυμμένες από όλα τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου, από όλα τα άσχημα που ήρθαν από όλα τα άσχημα που θα ‘ρθουν. Περίεργο, μα νομίζω πως ζήσαμε κοινή ζωή εμείς οι δύο. Λες και κατοικούσαμε στο ίδιο κορμί για χρόνια, ζώντας σε παράλληλο Σύμπαν η μία και η άλλη. Μου μιλά και ζω από την αρχή την ιστορία της μέχρι το τέλος αυτής… νομίζω και η Λένα…
Η ώρα του γυρισμού ήταν εξ’ ίσου μαγική με εκείνη του πηγαιμού. Ένιωθα πως πάτησα στην Ιθάκη που αφού το κατάφερα, δε με νοιάζει ακόμα και να γυρίσω πίσω στα τσιμεντένια κλουβιά. Τα φώτα του αυτοκινήτου τυφλώνουν τους περαστικούς και καθώς οι μουσικές συνοδεύουν ρυθμικά τους στίχους των κομματιών που αγγίζουν την ψυχή μας, επιστρέψαμε και πάλι στον κόσμο που οι άλλοι νομίζουν πως ανήκουμε….
Φωτό: http://sweetdreams-x.deviantart.com/art/Friendship-never-ends-91537765
13/07/08 19.14
Μέσα στο σκοτάδι έπιασα το χέρι της Λένας. Φοβήθηκα για μερικά δευτερόλεπτα, μα δε της το είπα. Καθόμουν μαζί της κάτω από τις ψιχάλες του καταρράκτη προσπαθώντας να κρατήσω εκείνη τη στιγμή για πάντα. Κι αφού οι σιωπές μας πήραν φωνή προχωρήσαμε γυμνές από τις σκέψεις μας στο κοντινό παγκάκι κοιτώντας πέρα από τις σκιές του ορίζοντα. Κάποιες φορές βλέπαμε άλλα πράγματα. Μα κάποιες άλλες, νομίζω ακριβώς τα ίδια…
Μέσα στα δυνατά γέλια μας και τους καπνούς από τα σέρτικα τσιγάρα μπήκε το σκοτάδι ανάμεσά μας και μας κύκλωσε˙ λες και ήθελε να μας κρατήσει εκεί, κρυμμένες από όλα τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου, από όλα τα άσχημα που ήρθαν από όλα τα άσχημα που θα ‘ρθουν. Περίεργο, μα νομίζω πως ζήσαμε κοινή ζωή εμείς οι δύο. Λες και κατοικούσαμε στο ίδιο κορμί για χρόνια, ζώντας σε παράλληλο Σύμπαν η μία και η άλλη. Μου μιλά και ζω από την αρχή την ιστορία της μέχρι το τέλος αυτής… νομίζω και η Λένα…
Η ώρα του γυρισμού ήταν εξ’ ίσου μαγική με εκείνη του πηγαιμού. Ένιωθα πως πάτησα στην Ιθάκη που αφού το κατάφερα, δε με νοιάζει ακόμα και να γυρίσω πίσω στα τσιμεντένια κλουβιά. Τα φώτα του αυτοκινήτου τυφλώνουν τους περαστικούς και καθώς οι μουσικές συνοδεύουν ρυθμικά τους στίχους των κομματιών που αγγίζουν την ψυχή μας, επιστρέψαμε και πάλι στον κόσμο που οι άλλοι νομίζουν πως ανήκουμε….
Φωτό: http://sweetdreams-x.deviantart.com/art/Friendship-never-ends-91537765
13/07/08 19.14
