Ζω στη πιο γοτθική περιοχή της πόλη στην άκρης της Γης. Μπαίνω μέσα σ’ ένα σύννεφο και κρύβω τις ανασφάλειές μου, τα πολύτιμά μου, το θυμό, τη χαρά, την οργή μου και τους οργασμούς μου. Εκεί έκρυψα και τα τελευταία δάκρυα των ματιών μου που χύθηκαν πέρσι, πρόπερσι, πριν από διακόσια χρόνια- τόσο παλιά μου φαίνεται και ούτε που το θυμάμαι πια. Νομίζω πως μαζί σου έχω κλάψει όλα μου τα δάκρυα μα πάντα έχω κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα… νομίζω πως μαζί σου έχω θυμώσει όλους τους θυμούς του κόσμου, πως έχω οργιστεί όλες τις οργές του σύμπαντος. Μαζί σου έχω αγαπήσει όλες τις αγάπες των μαμάδων, έχω βιώσει όλους τους οργασμούς όλων των θηλυκών υπάρξεων του πλανήτη σε αυτή τη ζωή και σε όλες τις προηγούμενες… Και όλα αυτά τα έχω βάλει μέσα στο σύννεφο. Κρυμμένα μέσα στην ομίχλη της πιο γοτθικής περιοχής της πόλης στην άκρη της Γης. Κι όταν εκείνο φεύγει, τότε εγώ χνωτίζω όλα τα τζάμια του σπιτιού με την ανάσα μου και σχηματίζω ομίχλη με το νου…
Τετάρτη 16/12/09 21.52
Φώτο: http://unfashionable.deviantart.com/art/Fog-48784125
