Γενική καθαριότητα - ένα, και
μυρίζει σανδαλόξυλο παντού. Ξέρω οτι σουφρώνεις τη μύτη σου γιατί δε σου
αρέσει, αλλά εγώ μεθάω με αυτή τη μυρωδιά. Ξεσαλώνουν όλα κι έχει φασαρία
Άνοιξης. Τα παιδιά βγαίνουν να παίξουν εδώ και δύο βδομάδες. Η μικρή κάνει τσατ
με τον σκύλο του πάνω δρόμου κάθε βράδυ κοντά στις δέκα - δέκα και μισή, και οι
μήνες αλλάζουν και σκέφτομαι πως πάλι σε λίγο καιρό θα βγάλω τα καλοκαιρινά και
λίγο μου λείπει η αίσθηση που αφήνει το κρύο στο μπαλκόνι το βράδυ που φυσάει
Βαρδάρης κι έχει ξαστεριά. Μάνα μου, μανούλα μου, μανίτσα μου, δε ξέρω αν απο
τότε που έφυγα έτρεξα με λαχτάρα να σου μιλήσω. Πέρασαν δεκατρείς Άνοιξες απο
τότε. Και που λες, λες, λες και μοιάζεις να μιλάς με τον εαυτό σου και
συμφωνείς και διαφωνείς ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω συμπόνια για σένα αλλά δεν
έχω την οικειότητα να σου τη δείξω. ''Το ένστικτο της μάνας'' που ποτέ δε
λανθάνει εγώ δε το έχω αλλά μπορώ να σου πω πως εμένα δε με ξέρεις. Δε ξέρω καν
αν σου κάνω για κόρη αλλά αυτή σου 'λαχε πρέπει να ψάξεις το γιατί. Θέλω να
τρέξω να κουρνιάσω μέσα σου και να μη μιλάμε, μόνο αυτό, να κουρνιάσω μέσα σου
ακίνητη και, αν κλάψουμε να κλάψουμε βουβά. Σε απογοήτευσα, αλλά είναι το
τίμημα που πληρώνουν κάποιοι που έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο αν θα
απογοητεύσουν τους γονείς τους και στο αν θα Ζήσουν. Βέβαια, υπάρχουν και
οι άλλοι που δε χρειάζεται να το κάνουν αυτό. Το δεύτερο το ονομάζω Αρμονία.
Και μπορεί να μη μεγάλωσα παιδί μέσα μου αλλά μεγάλωσα το παιδί μέσα μου. Και
τώρα που είπα το παιδί μέσα μου αναρωτιέμαι αν συναισθηματικά ενηλικιωνόμαστε
μία φορά και τέλος, ή για κάθε πρόβλημα πρέπει να ενηλικιωνόμαστε ξεχωριστά κάθε φορά;
Και γαμώ το κέρατό μου, πόσους εαυτούς πρέπει να ενηλικιώσω για να νιώσω πως
επιτέλους μπορώ να πάω χαλαρά με έναν σπαστό φραπέ στο χέρι απο το περίπτερο
μια περαντζάδα την παραλία και όλο πίσω;
Αυτοψυχανάλυση και
μαλακίες
τούμπανα.
