Βρέχει έξω-Ακούς; Οι σταγόνες κυλούν ακανόνιστα πάνω στα τζάμια και η πορεία τους διαγράφει τη ζωή της κάθε σταγόνας. Την κοιτάς, λες πως πάει εκεί και ξαφνικά τη βλέπεις να κυλά αλλιώς και να χάνεται σε καινούρια διαδρομή. Μέχρι η διαδρομή της να μπει στη διαδρομή μιας άλλης σταγόνας και να γίνουν ένα. Να συνταξιδεύουν, δύο σταγόνες σαν μία, μέχρι και πάλι να αλλάξουν πορεία. Οι σταγόνες μοιάζουν με τους ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος και μία από αυτές.Λεπτές λωρίδες νερού πέφτουν πάνω στα κεραμίδια της σοφίτας μας κι ακούγεται ένας γνώριμος χορός που αν τον ακούσεις πάει κάπως έτσι: να, να να να να να να, να να να να να να, να να να να να νααααα να…. Είναι εκείνες οι ίδιες σταγόνες που υπάρχουν και στα τζάμια μου με διαφορετική μοίρα.
Υπάρχουν και άλλες. Εκείνες που κρέμονται από τα σχοινιά της μπουγάδας και ακροβατούν ανάμεσα στο σίγουρο και στο αιφνίδιο. Ανάμεσα στο άτολμο και το επικίνδυνο. Και ο αέρας αλλάζει πορεία και οι σταγόνες δημιουργούν μια βροχή που χορεύει.
Κι εσύ καθόσουν δίπλα μου και μ’ έβλεπες σιωπηλός να γράφω και ταίριαζες τον ήχο τον πλήκτρων με το ρυθμό της βροχής. Μου φίλησες με βροχή το στόμα κι έπειτα έφυγες μερικά εκατοστά ζωής πιο πέρα. Μα πάντα είσαι εδώ. Ακόμα και τώρα που ξέρω πως είσαι πίσω από την πόρτα και κρυφοκοιτάς, και από τον ήχο μου μαντεύεις τι γράφω. Άνοιξε το παράθυρο του μπάνιου να ακούσεις αν θες.
Αλλάζει χρώμα η εικόνα έξω από το παράθυρό μου. Το πράσινο έγινε πιο σκούρο και τα καφέ τα σπίτια απέναντι, σοκολατί. Θέλω ν’ απλώσω το χέρι μου και να κόψω ένα κομμάτι από τα θεμέλια και να το φάω. Κι έπειτα λίγο παράθυρο. Από εκείνα τα υπέροχα, τα ανοιχτά, τα γεμάτα θέα παράθυρα.
Βρέχει έξω-Ακούς; Και η βροχή παρασέρνει σε βρώμικους υπονόμους όλα τα άχρηστα των δρόμων. Σβήνει τελευταία τσιγάρα ανθρώπων –σκιές που ψάχνουν περίπτερο μέσα στο χαμό της ύπαρξής τους στο κέντρο της πόλης. Μουσκεύει όνειρα και τα κάνει βαριά σαν μολύβι μέχρι που παρατιούνται και αυτά σε μια γωνιά περιμένοντας την επόμενη βροχή να τα παρασύρει. Βρέχει μπουγάδες και καθαρίζει συνειδήσεις ζωών ενοχικών. Ακούς; Όταν βρέχει οι ομιλίες γίνονται λυγμοί και τραγούδια. Και τα όνειρα πολύχρωμα, απαλλαγμένα από τη σκόνη του ακατόρθωτου. Η Φύση σωπαίνει. Μέχρι το επόμενο ξέσπασμα. Κι εσύ μ’ αγαπάς που αγαπώ ,που ερωτεύομαι , που χάνομαι, που σβήνω και γεννιέμαι μέσα στη σταγόνα της παλάμης σου…
Φώτο: http://kleanthis.deviantart.com/art/chroma-103429270
Σάββατο 15/05/10 11.47
