Εκεί κρυμμένη σε μια γωνία βρισκόταν πάντα. Κοιμόταν τόσο απαλά που μια μικρή ηλιαχτίδα της καινούριας ζωής μπορούσε να την αφυπνίσει. Και τότε… σαν κόκκινος δράκος που ελλοχεύει καρτερικά έρχεται και χορεύει πάνω από τα σκουπίδια της συντρημιασμένης ζωής…
Μοναξιά. Πόνος. Θυμός. Οργή. Απογοήτευση. Λέξεις απλές, μικρές, συναισθήματα σύνθετα, μεγάλα. Γιγαντιαία βλέποντας τα, όντας μικροσκοπικός μπροστά τους, επειδή αιφνίδια μπήκαν με το ‘‘έτσι θέλω’’ στην καθημερινότητα της ζωής. Λέξεις κοινές. Συναισθήματα που είχα ξεχάσει πως υπάρχουν. Με ‘‘πιάσανε’’ στον ύπνο και με λυγίσανε. Δεν ήμουν προετοιμασμένη. Δε πίστευα πως…
‘‘ Θα έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτική’’ σκέφτηκα, δεδομένου οτι ήμασταν παλιοί γνωστοί , πως και στο παρελθόν δώσαμε τα χέρια με την προδοσία σε μια συνάντηση γνωριμίας που θα ήθελα να μη την είχα κάνει ποτέ. Εγώ με κατεβασμένα μάτια ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παπούτσια μου, κι εκείνη κοιτώντας με, με χαιρέκακο γέλιο...μα τη σημασία έχει; Μήπως πρόσεξα και ποτέ; Σχεδόν πάντα λειτουργούσα και λειτουργώ παρορμητικά. Τι να γίνει… έτσι είμαι…
Προσπαθούσα να θυμηθώ αν ο πόνος της προδοσίας που προέρχεται από φίλο ή από εραστή είναι μεγαλύτερος. Αδιέξοδο. Ακόμα δε κατέληξα. Προσπάθησα να βρω απαντήσεις. Μάταια. Δεν υπάρχουν. Ούτε κι εσύ υπάρχεις πια…
01/12/07 16.22
φωτό:http://gardenofbadthings.deviantart.com/art/The-Betrayal-151201504
