Ψέματα σου είπα πως δε θα σε
αφήσω να με γλείψεις ξανά. Ξέρω πως τρελαίνεσαι όταν έχω περίοδο και κλείνω την
πόρτα και δε μπορείς να μπεις. Υποφέρεις. Καυλώνεις ως τα μπούνια. Δε σου
αξίζει κάτι φθηνό. Ούτε κάτι που πληγώνει. Χτες μόλις άνοιξα τα μάτια μου άκουσα
το μουρμουρητό σου. Καμιά φορά φωνάζω και παθιάζομαι. Είναι που προσπαθώ να
υπερασπιστώ τους αδικημένους. Αυτούς που τους παίρνει η μπάλα και κυλάνε σε
κατηφόρες και σταματούν στον πάτο. Είναι που νιώθω κι εγώ αδικημένη μερικές
φορές και ταυτίζομαι με αδικίες. Το ταρακούνημα ακόμα ζωντανεύει στο κεφάλι
μου. Το αμάξι ακόμα να φτιαχτεί και νέα δεν υπάρχουν. Θέλω μια βόλτα μέχρι την
άκρη του κόσμου και όλο πίσω. Έστω μια βόλτα. Είμαι κλεισμένη σπίτι και όταν βγαίνω είναι για να ταλαιπωρηθώ. Το άσχημο τρακάρισμα ασχήμισε το
κορμί μου και πάχυνα, τα πόδια μου έγιναν ατροφικά και δε μπορώ να ανέβω την
ανηφόρα. Ερμαφροδιτισμός στο μπαλκόνι μου, κάπου ανάμεσα στο ξύλο που καίγεται στο
τζάκι και στις ξυπόλυτες πατούσες. Γίνομαι πάλι πέντε και κουρνιάζω χωρίς
μνήμη.. Μαμάααααααααααααα;;;;;
