Κι απόμεινα παιχνίδι σ' ένα πάρκο, που πια κανείς δε θέλει να το δει. Κι αν κάθομαι ακόμα και σου γράφω,
είναι γιατί σε πόνεσα πολύ.
είναι γιατί σε πόνεσα πολύ.
Κι απόμεινα μονάχη σ' ένα τρένο που βγήκε κάποια νύχτα απ' τη γραμμή. Κι αν κάθομαι ακόμα κι επιμένω,
είναι γιατί σ' αγάπησα πολύ.
Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο. Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο.
είναι γιατί σ' αγάπησα πολύ.
Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο. Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο.
Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο. Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο.
κι έρχεται κρύο. Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο.
Το έκανα, μα σήμερα δεν ήθελα να γράψω τους στίχους του τραγουδιού που ακούγεται…σήμερα γίνομαι βροχή και παρασύρομαι από έναν δροσερό άνεμο… Σήμερα θα απολαύσω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού και τούτη η μέρα μοιάζει να καλοσωρίζει την καινούρια εποχή, αν και είναι λίγο νωρίς ακόμα. Ο άνεμος δυνατός, περνάει ανάμεσα από χαραμάδες και παίζει μουσική. Αγγίζει το δέρμα μου κι έχει μια γοητεία το άγγιγμά του. Μοιάζει με ανάσα καυλωμένου εραστή. Ανασηκώνει ακόμα και το δέρμα μου. Ανατριχιάζω.
Οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη αν και ήρθαν νωρίτερα απ’ όσο υπολόγιζα. Ξεκίνησα απλά αλλάζοντας θέση σε μερικά αντικείμενα μέσα στο σπίτι. Έβαλα στο πουγκάκι που μου αγόρασες φέτος στις διακοπές φιλενάδα, αποξηραμένα λουλούδια και τα πότισα με δυο σταγόνες από αιθέριο έλαιο γιασεμιού. Το κρέμασα στο διάδρομο. Η γωνιά των κεριών μου φέτος θα πάψει να είναι γωνιά. Θα τα βάλω όλα μαζί στο κέντρο του τραπεζιού και το ξύλινο βάζο θα το βγάλω στο πάτωμα του χολ και θα βάλω μέσα μπαμπού τα οποία θα αγοράσω κι αύριο αν είναι δυνατόν.
Σήμερα χώρισα. Πέρασαν χρόνοι τέσσερις από τότε που τον γνώρισα. Το σπίτι θα αδειάσει από την παρουσία του, από τις συνήθειες του, από την αγκαλιά, τη ζεστασιά και τις φωνές του. Μη με ρωτήσεις πως νιώθω. Περίεργα είναι. Δε θυμάμαι να έχω νιώσει ξανά έτσι. Πρώτη φορά χωρίζω έτσι. Πρώτη φορά μοιράζω πράγματα που ανήκουν στον ένα ή τον άλλο. Δε το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Ίσως γιατί έγινε απλά. Πολύ απλά. Ίσως αναθεωρηθεί και αυτή η απόφαση αύριο, μα δεν είμαι σίγουρη αν θέλω. Αύριο… το αύριο μοιάζει πολύ μακριά… Τέλος πάντων…
Οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη αν και ήρθαν νωρίτερα απ’ όσο υπολόγιζα. Ξεκίνησα απλά αλλάζοντας θέση σε μερικά αντικείμενα μέσα στο σπίτι. Έβαλα στο πουγκάκι που μου αγόρασες φέτος στις διακοπές φιλενάδα, αποξηραμένα λουλούδια και τα πότισα με δυο σταγόνες από αιθέριο έλαιο γιασεμιού. Το κρέμασα στο διάδρομο. Η γωνιά των κεριών μου φέτος θα πάψει να είναι γωνιά. Θα τα βάλω όλα μαζί στο κέντρο του τραπεζιού και το ξύλινο βάζο θα το βγάλω στο πάτωμα του χολ και θα βάλω μέσα μπαμπού τα οποία θα αγοράσω κι αύριο αν είναι δυνατόν.
Σήμερα χώρισα. Πέρασαν χρόνοι τέσσερις από τότε που τον γνώρισα. Το σπίτι θα αδειάσει από την παρουσία του, από τις συνήθειες του, από την αγκαλιά, τη ζεστασιά και τις φωνές του. Μη με ρωτήσεις πως νιώθω. Περίεργα είναι. Δε θυμάμαι να έχω νιώσει ξανά έτσι. Πρώτη φορά χωρίζω έτσι. Πρώτη φορά μοιράζω πράγματα που ανήκουν στον ένα ή τον άλλο. Δε το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Ίσως γιατί έγινε απλά. Πολύ απλά. Ίσως αναθεωρηθεί και αυτή η απόφαση αύριο, μα δεν είμαι σίγουρη αν θέλω. Αύριο… το αύριο μοιάζει πολύ μακριά… Τέλος πάντων…
Καλή σταδιοδρομία στη ζωή σου φίλε... πέρασα όπως δε πέρασα ξανά ποτέ μου μαζί σου. Όμορφα και άσχημα, μα η ψυχή μου δε κρατάει τα δεύτερα. Καλό υπόλοιπο στη ζωή σου, μέχρι να μου δωθεί ξανά η ευκαιρία να σου ευχηθώ κάτι παρόμοιο...
Καληνύχτα κόσμε μου… στρίβω ένα τσιγάρο για να το απολαύσω. Θα βγω στο μπαλκόνι μου και θα το κάψω. Κι ας μου κάψει το μισό ο αέρας…
Σάββατο 30/08/08 23.58
φωτό:http://www.deviantart.com/
