10.2.14

We are just lost souls, aren't we?

Ένα τσιγάρο, έτσι για τη νύχτα. Ευτυχώς που δε φοβάμαι να ονειρευτώ. Είναι η άμυνα μου στο απροσδιόριστο. Είναι όλα τόσο ρευστά και αυτό είναι το υγειές στη ζωή, να κυλούν όλα και να σε αιφνιδιάζουν. Δε ήθελα κουβέντα σήμερα απο το πρωί. Αψυχολόγητες τάσεις φυγής και προσφυγής στο δικαστήριο του μυαλού μου. Κρίνομαι αθώα ένοχη και κάνω κυκλάκια τον καπνό με το στόμα και τη γλώσσα μου ώσπου γεμίζει το δωμάτιο ομίχλη. Θέλω φιλιά στο στόμα ρουφηχτά. Να μου γαμήσεις το μυαλό και μετά να μου χαϊδεύεις την πλάτη ως το ξημέρωμα. Να με παραμυθιάζεις με γλυκόλογα. Θα τα πιστεύω, σου το υπόσχομαι. Κι εγώ εκείνη τη στιγμή θα σε ερωτευτώ για πάντα. Το πάντα είναι μια αιώνια στιγμή. Για πιο μετά δεν σου υπόσχομαι κάτι.