Ντύνω τη μοναξιά με τη λέξη της. Δε λέω, μου αρέσει η σιωπή μα η συγκεκριμένη κάνει τόσο θόρυβο που μου σπάει τα νεύρα. Είναι σιωπή απουσίας..

Πριν μια ώρα περίπου μπήκα στο σπίτι και ακόμα δεν έχω μιλήσει. Ούτε καν στον εαυτό μου. Άνοιξα την πόρτα και με είδα καθισμένη στη γωνιά του καναπέ μου να με περιμένω. Κι έκανα πως δε με είδα. Λες και είμαι τσακωμένη, μπήκα στην κρεβατοκάμαρα, έβγαλα τα ρούχα μου και βούλιαξα μέσα στη γεμάτη με ζεστό, σχεδόν καυτό, νερό. Έμεινα μέχρι πριν λίγο. Με το μπουρνούζι ήρθα και κάθισα δίπλα μου κι έκανα ένα τσιγάρο. Με κοίταξα λίγο ειρωνικά, λίγο αποδοκιμαστικά μέσα στα μάτια και αναγνώρισα τη μοναξιά μου...

Πήρα τη γόμα του μυαλού μου και την έσβησα. Αποφάσισα να μιλήσω σιωπηλά. Όπως πάντα δηλαδή. Όταν θέλω να εκφράσω τα πιο έντονα αισθήματα και συναισθήματα απλά σιωπώ…

…τραβώ προς τα έξω την καρέκλα στο γραφείο και κάθομαι μπρος στον υπολογιστή μου. Διαλέγω τραγούδια. Σιωπηλά. Ακούω ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι. Οι στίχοι του με συνεπαίρνουν και με ταξιδεύουν χιλιόμετρα. Μακριά από εδώ. Ίσως σε άλλη πόλη. Νιώθω μια γλυκιά μέθη από λικέρ κεράσι που έφτιαξε με τα χεράκια της η γειτόνισσα στο χωρίο και μου το χάρισε σε κάποια γενέθλιά μου. Κράτησε δυο χρόνια αυτό το ποτό. Και τώρα που πλησιάζουν τα τριακοστά μου γενέθλια έχω ακόμα ένα ποτηράκι να το πιω πριν ή μετά από αυτά, δεν έχω αποφασίσει.

Έχω καιρό ν’ ασχοληθώ με το ενυδρείο μου. Η αλήθεια είναι πως μετά τη φυγή του Διογένη μου έφυγε λιγάκι η διάθεση. Νιώθω να βαριέμαι αυτή τη στιγμή. Σχεδόν τα πάντα…

Κλείνω… γεια…

Φωτό: http://autre-mouton.deviantart.com/art/ennuy-52566754
Προπαραμονή Χριστουγέννων 2008 20.17