Ήρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου αδιαμαρτύρητα και απαλά Όσο η φωνή σου χανόταν μέσα στην κραυγαλέα σιωπή σου, το σώμα σου μιλούσε ασταμάτητα χωρίς λέξεις, χωρίς νοήματα. Ακολούθησες τα ίχνη μου και βρέθηκες πλάι μου. Έτσι απλά…
Ακολουθώντας μικρές ενοχικές σκέψεις άφησα το μυαλό μου να συνταξιδέψει μαζί με το δικό σου χωρίς αιτία, από ανάγκη μάλλον. Μια ανάγκη ενστικτώδη που βάζει τα βήματά μου δίπλα στα δικά σου, ακολουθώντας τη φιλοσοφία του Παπάζογλου ‘‘Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό’’…
Απλώνω τα χέρια μου και μένω πάνω στο πρόσωπο σου για ώρα˙ θέλω να αποτυπώσω τη μορφή σου πάνω στα ακροδάχτυλά μου. Κοιτάζω βαθιά τα πράσινα μάτια σου και χάνομαι μέσα στα λιβάδια της ηρεμίας τους. Προχωρώ ξυπόλυτη πάνω τους περνόντας ανάμεσα από τα μικρά βαμβακένια άνθη της λεύκας. Γυρίζω γύρω από τον εαυτό μου, γελώ δυνατά, χορεύω πάνω τους έναν χορό ερωτικό…
-Μου λείπεις…
-Είμαι εδώ…
-Κι όμως… μου λείπεις…
Ψίθυροι που μοιάζουν με μυστικά καλά φυλαγμένα που δεν έχουν καμιά ανάγκη να δουν το φως της ημέρας. Μένουν μόνα τους στη σιωπή που τονίζει τη σημαντικότητά τους. Σε κοιτώ κατάματα…δε θέλω κάτι άλλο…
Σηκώνεσαι και αφήνεις τα πόδια μου γυμνά από το σώμα σου να κρυώνουν χωρίς τη ζεστασιά του. Φεύγεις… μα δε με ενοχλεί. Μόνο σβήσε το φως… θέλω να κοιτάζω τη φιγούρα σου καθώς θα γίνεται σκιά και θα χάνεται μες το σκοτάδι…
Κυριακή 06/04/08 19.13
Ακολουθώντας μικρές ενοχικές σκέψεις άφησα το μυαλό μου να συνταξιδέψει μαζί με το δικό σου χωρίς αιτία, από ανάγκη μάλλον. Μια ανάγκη ενστικτώδη που βάζει τα βήματά μου δίπλα στα δικά σου, ακολουθώντας τη φιλοσοφία του Παπάζογλου ‘‘Θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό’’…
Απλώνω τα χέρια μου και μένω πάνω στο πρόσωπο σου για ώρα˙ θέλω να αποτυπώσω τη μορφή σου πάνω στα ακροδάχτυλά μου. Κοιτάζω βαθιά τα πράσινα μάτια σου και χάνομαι μέσα στα λιβάδια της ηρεμίας τους. Προχωρώ ξυπόλυτη πάνω τους περνόντας ανάμεσα από τα μικρά βαμβακένια άνθη της λεύκας. Γυρίζω γύρω από τον εαυτό μου, γελώ δυνατά, χορεύω πάνω τους έναν χορό ερωτικό…
-Μου λείπεις…
-Είμαι εδώ…
-Κι όμως… μου λείπεις…
Ψίθυροι που μοιάζουν με μυστικά καλά φυλαγμένα που δεν έχουν καμιά ανάγκη να δουν το φως της ημέρας. Μένουν μόνα τους στη σιωπή που τονίζει τη σημαντικότητά τους. Σε κοιτώ κατάματα…δε θέλω κάτι άλλο…
Σηκώνεσαι και αφήνεις τα πόδια μου γυμνά από το σώμα σου να κρυώνουν χωρίς τη ζεστασιά του. Φεύγεις… μα δε με ενοχλεί. Μόνο σβήσε το φως… θέλω να κοιτάζω τη φιγούρα σου καθώς θα γίνεται σκιά και θα χάνεται μες το σκοτάδι…
Κυριακή 06/04/08 19.13
φωτό:http://ramo138.deviantart.com/art/lovers-60806710
