Ένας πλανήτης πληγωμένων ηλιθίων
Γυρίζει γύρω από τον εαυτό του
Κυνηγώντας τη μοναδικότητά του
Δεν έχω καταλήξει στον αν υπάρχει μοναδικότητα
Ή αν όλοι μας βγήκαμε από τον ίδιο κουβά ενός θεού που πέταξε τα ξερατά του
Και τράβηξε το καζανάκι και μπούκωσε η χέστρα μας
Νιώθω να κατάπια μια μπουκιά αηδίας
Μου έχει σφηνώσει στο λαιμό και πνίγομαι
Κλωτσάω
Γίνομαι άγρια
Εντάξει, ποτέ δε με έλεγες γλυκούλα έτσι κι αλλιώς, το παραδέχομαι
Δαγκώνω μέχρι να βγει αίμα και να πονάει
Μου ρίχνω χώμα να κρύψω τον εαυτό μου βαθιά
Πιο βαθιά
Βγάζω το πρόσωπό μου και το αφήνω δίπλα στο κομοδίνο κάθε φορά που πρόκειται να συναναστραφώ με ανθρώπους
Το φοράω μόνο μέσα στο σπίτι μου όταν έχει λιακάδα και έχω κατεβασμένα τα πατζούρια
Για να μη ξεχάσεις πόσο όμορφη είμαι
Να μη ξεχάσεις το σπαρταριστό γέλιο μου
Τη γλώσσα μου
Τα κόκκινα κοντά μαλλιά μου
Τα μάτια μου που λάμπουν όταν κοιτάζω τη βροχή
Αυτός ο ήλιος μου πονάει τα μάτια και μου νεκρώνει το μυαλό
Σου ανοίγω τα πόδια σε ανύποπτο χρόνο εκεί που τρως, κοιμάσαι ή δουλεύεις
Για να δεις πόσο γραμμένη έχω ανάμεσα στα πόδια μου την πεθαμένη ανθρωπότητα
Κι εσύ με φιλάς
Με γλείφεις
Με ερωτεύεσαι
Και αποκτώ υπόσταση
Λιώνω πάνω σου
Και σου αφήνω καμένα σημάδια
Για να μη ξεχάσεις ποτέ
Πως πίσω από κάθε μου αθυροστομία
Κρύβεται μια μεγάλη αγάπη για ότι πέθανε πριν από χρόνια.
Photo by Nasos Karabelas
