Είμαι άρρωστη και πονάω.. πονάω παντού… το μόνο που θέλω είναι να χωθώ κάτω από ζεστά σκεπάσματα και να χαθώ στην ονειροχώρα των ζαχαρωτών και των χαμόγελων. Να μείνω εκεί, ώρα πολύ, να δοκιμάσω κίτρινες, πράσινες και πορτοκαλί λαστιχένιες καραμέλες να κόψω ένα κομμάτι κέικ από τη σκεπή του απέναντι σπιτιού, να γίνω η Γκρέτελ στο παραμύθι ψάχνοντας τον Χανς…
Μια γουλιά ζεστό τσάι του βουνού με μπόλικο μέλι… ήδη με κάνει και νιώθω καλύτερα. Ξέρω όμως πως η ευδαιμονία της ανακούφισης είναι παροδική.. μέχρι να τελειώσει το ρόφημα, θα έχει τελειώσει και η γλυκιά γεύση του μελιού που επουλώνει τις γρατζουνιές του λαιμού μου. Μετά αγκάθια θα απλωθούν στον κήπο του σώματος μου και θα με γρατζουνάνε όσο θα με πεθαίνουν μη αφήνοντας με να ανασάνω. Φτερνίζομαι. «Γείτσες κορίτσι μου!» λέω και συνεχίζω…
Μάτια πρησμένα και κόκκινα, λες και θρηνούσα για μέρες τον χαμό ενός μεγάλου Έρωτα. Μεγάλες σταγόνες βροχής πέφτουν από αυτά, σαν εκείνες της χτεσινής μπόρας, που έχασα, δυστυχώς, γιατί δε την πήρα χαμπάρι… κλεισμένη στα υπόγεια ανάμεσα σε μολύβδινους τοίχους, δεν έχω την επιλογή να ακούω ή να βλέπω τι γίνεται γύρω μου…
Πάω στο κρεβάτι μου. Μπαίνω κάτω από τις κουβέρτες. Δεν είμαι σίγουρη αν μου κάνει και πολύ καλό αυτό. Νιώθω να μου κόβεται η ανάσα όταν ξαπλώνω… πρέπει να αναρρώσω ή έστω να νιώσω λίγο καλύτερα μέσα στις επόμενες 2 ώρες… πρέπει να πάω για εργασία…
«Ονειρέψου για δυο ώρες», με καλώ, και κλείνω τα πρησμένα μου βλέφαρα…
Τετάρτη 12/03/08 09.29
Μια γουλιά ζεστό τσάι του βουνού με μπόλικο μέλι… ήδη με κάνει και νιώθω καλύτερα. Ξέρω όμως πως η ευδαιμονία της ανακούφισης είναι παροδική.. μέχρι να τελειώσει το ρόφημα, θα έχει τελειώσει και η γλυκιά γεύση του μελιού που επουλώνει τις γρατζουνιές του λαιμού μου. Μετά αγκάθια θα απλωθούν στον κήπο του σώματος μου και θα με γρατζουνάνε όσο θα με πεθαίνουν μη αφήνοντας με να ανασάνω. Φτερνίζομαι. «Γείτσες κορίτσι μου!» λέω και συνεχίζω…
Μάτια πρησμένα και κόκκινα, λες και θρηνούσα για μέρες τον χαμό ενός μεγάλου Έρωτα. Μεγάλες σταγόνες βροχής πέφτουν από αυτά, σαν εκείνες της χτεσινής μπόρας, που έχασα, δυστυχώς, γιατί δε την πήρα χαμπάρι… κλεισμένη στα υπόγεια ανάμεσα σε μολύβδινους τοίχους, δεν έχω την επιλογή να ακούω ή να βλέπω τι γίνεται γύρω μου…
Πάω στο κρεβάτι μου. Μπαίνω κάτω από τις κουβέρτες. Δεν είμαι σίγουρη αν μου κάνει και πολύ καλό αυτό. Νιώθω να μου κόβεται η ανάσα όταν ξαπλώνω… πρέπει να αναρρώσω ή έστω να νιώσω λίγο καλύτερα μέσα στις επόμενες 2 ώρες… πρέπει να πάω για εργασία…
«Ονειρέψου για δυο ώρες», με καλώ, και κλείνω τα πρησμένα μου βλέφαρα…
Τετάρτη 12/03/08 09.29
φωτό:http://www.deviantart.com/
