Ξεκίνησε να βρέχει. Ημέρα σήμερα μοιάζει με πρωινό στις αρχές του Οκτώβρη. Θέλω να ρίξει μια βροχή λυτρωτική να βρέξει το κορμί μου, να το δροσίσει από τον πυρετό που μέχρι χτες και για 4 μέρες δεν έλεγε να πέσει κάτω από τους 39oC. Ταλαιπωρήθηκα πολύ, εξαντλήθηκα τόσο που έκλαψα στο τέλος…Δεν ήξερα τι να κάνω όλες αυτές τις μέρες στο κρεβάτι του πόνου. Τηλεόραση; Ούτε για πλάκα. Να διαβάσω; Αδύνατον. Έτσι, η μόνη επιλογή που είχα ήταν να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι όμορφες εικόνες με χρώματα. Έτσι, για να φτιάξω λιγάκι τη διάθεσή μου μέσα στην αφωνία που είχα θέσει τον εαυτό μου τις περισσότερες ώρες της ημέρας μέχρι να ξεπρηστούν έστω και για λίγο οι αδένες του λαιμού μου και να μπορώ να ανασάνω λιγάκι. Κάθε φορά που ο πυρετός έκανε μια βόλτα προς τα πάνω, άρχισα να τρέμω σαν το ψάρι κάτω από τις δύο χοντρές κουβέρτες και μέσα στις χνουδωτές κάλτσες μου και τις χειμωνιάτικες πιζάμες μου. Δεν ήξερα τι να ευχηθώ εκείνη τη στιγμή˙ να χτυπήσει πάλι 40άρι να τελειώνω από αυτό το αισχρό ρίγος ή να πέσει εντελώς και να γίνω καλά; Συνήθως διάλεγα το πρώτο. Δεν άντεχα. Ας ανέβει στους 40 πάλι και θα τον ρίξω με τον τρόπο μου. Και μόλις ανέβαινε και τα ρίγη μετατρεπόντουσαν σε ιδρώτα άρχισα και πάλι να πλάθω με το νου μου εικόνες. Ήμουν χαρούμενη εκεί, κι ας ήταν ψεύτικος κι εκείνος ο κόσμος, σαν τον ψεύτικο κόσμο που μου τάξανε όταν ήμουν μικρή…
Δε μπορώ άλλο… κουράστηκα… έχω και συσσωρεμένη κούραση πάνω μου, που με τραβάει και πάλι πάνω σε ένα κρεβάτι. Δε μπορώ άλλο στο κρεβάτι, δε μπορώ. Μα δε νομίζω να έχω και πολλές επιλογές. Δε θέλω να ταξιδέψω δε πολύχρωμες σκέψεις. Θέλω να ξαπλώσω δίπλα στις γυμνές μου αλήθειες…
Φωτό: http://momoko-asuka.deviantart.com/art/Illness-50990954
Κυριακή 10/08/08 09.02
