Στη λέξη άνθρωπος κατέληξα τελικά πως το άλφα είναι στερητικό. Όπως λέμε άδοξος, άμαθος, άσκοπος, έτσι κι άνθρωπος. Σκληρός και αδυσώπητος . Όχι απάνθρωπος. Αυτή η λέξη δεν υπάρχει πια. Αντικαταστάθηκε πριν από χρόνια εν αγνοία μας από την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση….
Θέλω να ταξιδέψω ως την άκρη του κόσμου. Να πατήσω το γκάζι και να βρεθώ κάπου ολότελα ξένα και να γνωρίζω τη ζωή κάποιας άλλης διάστασης, να της απλώσω το χέρι, να της πω το όνομά μου, να συστηθούμε και ό,τι προκύψει. Η ζωή μου κυλά υπέροχα, καταπληκτικά, αισθάνομαι πως έχω τα περισσότερα από όσα ήθελα αλλά πάντα κάτι λείπει, κάτι λείπει, πάντα το ίδιο σε όλη μου τη ζωή νομίζω, και ακόμα δε το έχω εντοπίσει αλλά δε με πειράζει, δε το βάζω κάτω, ξέρω πως μια μέρα θα έρθει από μόνο του μπροστά μου και θα με γεμίζει ολόκληρη σαν το φως που πλημμυρίζει ένα δωμάτιο σκοτεινό μόλις ανοίξεις τα πατζούρια. Θα ήθελα να είσαι εκεί, κάπου εκεί να σου φωνάξω "Να το, το βρήκα!" κι έπειτα να μου χαμογελάσεις κι εγώ να είμαι πάνω σε ένα αόρατο τραμπολίνο και να χοροπηδάω από τη χαρά μου ως τον ουρανό, ως τον ουρανό και όλο πίσω. Και αν σπάσω τα μούτρα μου σε κανένα στραβοπάτημα, δε με πειράζει, δε με νοιάζει καν, θα είμαι χαρούμενη για όλα όσα έζησα, πήρα, έδωσα.
Η ώρα έγινε καταμεσήμερο και σε λίγο θα ανοίξω τα πόδια μου σε κάποιον που θα δω για πρώτη φορά με αφορμή την καινούρια ζωή. Θα μου πει, θα μου εξηγήσει κι εγώ θα ακούω όλα όσα έχει να μου πει, όχι με τ’ αυτιά αλλά με τα μάτια μου. Ήθελα τόσα να σου πω σήμερα αλλά δε βρήκα την ευκαιρία να συναρμολογήσω σύμβολα γραμμάτων κι έτσι όταν κοιτάξεις ξανά τα μάτια μου δε θα τα ακούσεις αλλά θα τα δεις. Οι λέξεις γίνονται βουβές στο μεγαλείο μιας ζωής που έχει αρχή μέσα μου και τέλος κάπου μετά από τη δική μου ύπαρξη. Το στομάχι μου πιάνεται από συρματόσχοινα άγχους του τι θα μου πει ο κύριος που θα του ανοίξω τα πόδια μου. Θα τον ρωτήσω «Είμαι καλή;» κι έπειτα θα κρέμομαι από τα χείλη του να μου δώσει απάντηση. Ελπίζω πως θα μου πεις πως όλα θα πάνε καλά…
Τα νέα από την Τσεχία ήταν ευχάριστα. Μεγαλώνεις μέσα μου χωρίς εμένα κι αυτό είναι το πιο τέλειο από όλα. Είχα πάνω από δυο ζωές να σε ακούσω και μέσα σε μερικές στιγμές έμαθα όλη την ζωή σου, τόσο απαλά και απλά, τόσο όμορφα και γοητευτικά, τόσο ερωτικά και ανυπόμονα, τόσο μπερδεμένα και ξεκάθαρα. Δε θα σου πω πως μεγάλωσες γιατί έτσι θα πρέπει να παραδεχτώ πως μεγάλωσα κι εγώ και τελικά δε ξέρω αν είναι θέμα παραδοχής ή μη πραγματοποίησης απλών γεγονότων.
Χτες θύμωσα πολύ λίγο πριν τις δέκα και μισή κι έκλαψα λίγο μετά τις έντεκα το βράδυ. Είμαι έτοιμη. Πρέπει να φύγω…
-Καλησπέρα σας γιατρέ μου…
-Καλησπέρα σας… περάστε…
Δευτέρα 31/01/11 16.32
