Βαρδάρης. (ο) Είναι ουσιαστικό. Είναι άνεμος ψυχρός, παγωμένος και δυνατός. Τόσο δυνατός που μπορεί να ξεριζώσει δέντρα, σκεπές, καρδιές, ζωές ανθρώπων, συναισθήματα. Στο πίσω μπαλκόνι μου έχει βαρυχειμωνιά και στο μπροστά Χειμώνα. Το τζάκι καίει ασταμάτητα για να απορροφήσει την υγρασία από τα αίματα που βρίσκονται παντού˙ μέσα μου, μέσα σου, στον αέρα που αναπνέουμε, στους τοίχους στο ταβάνι στο πάτωμα, στα Χριστούγεννα, στους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα.
Έξω λυσσομανάει ο αέρας κι εγώ τον ακούω μέσα από την καμινάδα. Στο σαλόνι επικρατεί ησυχία συνειδητοποίησης και η φωτιά φουντώνει στο τζάκι και μέσα στις κόρες των ματιών μου. Χειμώνας. Κρυώνω. Κουκουλώνομαι και λέω να βάλω σε τάξη τα τούδε και τα ‘ κείνα. Πρώτα τις στάχτες. Κι έπειτα να τακτοποιήσω τον χαμό στο ντουλάπι δίπλα στους άλλους χαμούς. Αλφαβητικά. Ή μάλλον με ημερομηνίες πράξης. Ή μάλλον αλφαβητικά. Ή δε ξέρω τέλος πάντων.
Το τζάκι έχει αλλάξει ιδιότητα. Δε λέγεται τζάκι. Λέγεται Το μέρος που στεγνώνουν τα πλυμένα. Θυμίζει γιαγιά στο χειμωνιάτικο καθιστικό που άπλωνε τα βρακιά μας πάνω στη ξυλόσομπα να στεγνώσουν. Το σπίτι είναι κρύο και ο θερμοστάτης είναι κολλημένος στους -22oC και το σπίτι δε λέει να μαλακώσει. Πιάνω τις αρτηρίες μου που σταμάτησαν να αιμορραγούν εξ’ αιτίας του κρύου και τώρα αντί για αίμα έχω κατακόκκινα Χριστουγεννιάτικα κρυσταλλάκια που κρέμονται από τους καρπούς μου.
Βγαίνω στο μπαλκόνι να πάρω ένα ξύλο ακόμα για κάψιμο και ο αέρας μου παίρνει το κεφάλι. Εκείνο κάνει σβούρες, γύρω από πελώρια Γιατί, τόσες που κόντεψα να λιποθυμήσω από τον ίλιγγο. Τελικά ανακάλυψα πως δεν υπάρχουν ‘‘ Επειδή…’’ για όλα τα ‘‘Γιατί’’ του κόσμου. Μερικά πράγματα γίνονται χωρίς επειδή. Πάντα για κάποιον λόγο που όμως ο λόγος δεν είναι πάντα μια λογική αιτία ή αφορμή.
Όλα ανάκατα στο κεφάλι μου. Και ένας ψίθυρος πως όλα είναι για καλό. Δε με πιστεύεις; Κι όμως είναι. Το θέμα είναι να το εκμεταλλευτούμε και να μην ακρωτηριάσουμε τις στιγμές. Οι μόνοι δότες οργάνων κι αίματος είμαστε εμείς…
