Ξεχασμένοι και αποκαμωμένοι από το μακρύ μας μονοπάτι πιάσαμε από έναν βράχο να ξαπλώσουμε την κούραση μας για να φύγει μακριά μας και να συνεχίσουμε. Ακουμπισμένοι πλάτη με πλάτη, για στηριζόμαστε, αρχίσαμε να μιλάμε για το πόσο μακριά φτάσαμε και για το πόσο μακρινός είναι ακόμα ο προορισμός μας.
-Πιάστηκα… αλλάζουμε λίγο;
-Ναι. Έλα κάθισε στον δικό μου βράχο και στήριξε το σώμα σου πάνω στα πόδια μου. Θα σε πιάνω εγώ.
Κι έτσι έγινε…
Η συζήτηση ξεκίνησε με χιλιόμετρα και συνεχίστηκε με διάφορα θέματα. Θα τελειώσει άραγε με χιλιόμετρα; Κανείς δε ξέρει.
Σηκωθήκαμε και ξυπόλητοι φτάσαμε ως την άκρη μιας θάλασσας σκοτεινής από τον συννεφιασμένο ουρανό να αφρίζει από τον βόρειο άνεμο.
-Έχει κρύο;
-Δε ξέρω. Κρυώνεις;
-Όχι…
Ένιωσα την ανάγκη να βρέξω τα πόδια μου. Λες και ήθελα να διαπιστώσω αν όντως τελικά είχε κρύο ή όχι. Έβγαλα τα παπούτσια και τις χνουδωτές πορτοκαλί κάλτσες μου και πλησίασα στην άκρη της θάλασσας. Της… παγωμένης θάλασσας για την ακρίβεια.
Έχει κρύο… και μόλις το διαπίστωσα…
Έβαλα το σακίδιο της πλάτης μου πάνω στην υγρή άμμο και με το δάχτυλο ζωγράφισα μια καρδιά. Όπως τότε που γεύτηκα τον πρώτο μου έρωτα, όντας έφηβη, έχοντας την ανάγκη να το φωνάξω σε ολόκληρο το Σύμπαν. Να μάθουν όλοι για το πόσο ερωτευμένη είμαι! Τότε πίστευα, πως με τη χαρά ενός ανθρώπου, χαίρεται ολόκληρος ο κόσμος! Μόνο που τότε υπήρχαν αρχικά να βάλω μέσα. Τώρα, δεν είμαι πια σίγουρη γι’ αυτό…
Γύρισα και κοίταξα απορημένα εσένα. Λες και άκουσες την απορία μου μέσα στο βλέμμα μου.
-Βάλε τα δικά μας αρχικά.
-Μα εμείς δεν είμαστε ερωτευμένοι!
-Και τι σημασία έχει;
-Δεν έχει;
-Όχι…
-Όχι;
-Η καρδιά είναι αγάπη. Κι εμείς αγαπιόμαστε. Είμαστε Φίλοι.
Γύρισα και κοίταξα την άδεια καρδιά στην άμμο. Γύρισα και κοίταξα εσένα πάλι. Δεν έβαλα τα αρχικά μας. Την άφησα ορφανή από έρωτα…
-Πιάστηκα… αλλάζουμε λίγο;
-Ναι. Έλα κάθισε στον δικό μου βράχο και στήριξε το σώμα σου πάνω στα πόδια μου. Θα σε πιάνω εγώ.
Κι έτσι έγινε…
Η συζήτηση ξεκίνησε με χιλιόμετρα και συνεχίστηκε με διάφορα θέματα. Θα τελειώσει άραγε με χιλιόμετρα; Κανείς δε ξέρει.
Σηκωθήκαμε και ξυπόλητοι φτάσαμε ως την άκρη μιας θάλασσας σκοτεινής από τον συννεφιασμένο ουρανό να αφρίζει από τον βόρειο άνεμο.
-Έχει κρύο;
-Δε ξέρω. Κρυώνεις;
-Όχι…
Ένιωσα την ανάγκη να βρέξω τα πόδια μου. Λες και ήθελα να διαπιστώσω αν όντως τελικά είχε κρύο ή όχι. Έβγαλα τα παπούτσια και τις χνουδωτές πορτοκαλί κάλτσες μου και πλησίασα στην άκρη της θάλασσας. Της… παγωμένης θάλασσας για την ακρίβεια.
Έχει κρύο… και μόλις το διαπίστωσα…
Έβαλα το σακίδιο της πλάτης μου πάνω στην υγρή άμμο και με το δάχτυλο ζωγράφισα μια καρδιά. Όπως τότε που γεύτηκα τον πρώτο μου έρωτα, όντας έφηβη, έχοντας την ανάγκη να το φωνάξω σε ολόκληρο το Σύμπαν. Να μάθουν όλοι για το πόσο ερωτευμένη είμαι! Τότε πίστευα, πως με τη χαρά ενός ανθρώπου, χαίρεται ολόκληρος ο κόσμος! Μόνο που τότε υπήρχαν αρχικά να βάλω μέσα. Τώρα, δεν είμαι πια σίγουρη γι’ αυτό…
Γύρισα και κοίταξα απορημένα εσένα. Λες και άκουσες την απορία μου μέσα στο βλέμμα μου.
-Βάλε τα δικά μας αρχικά.
-Μα εμείς δεν είμαστε ερωτευμένοι!
-Και τι σημασία έχει;
-Δεν έχει;
-Όχι…
-Όχι;
-Η καρδιά είναι αγάπη. Κι εμείς αγαπιόμαστε. Είμαστε Φίλοι.
Γύρισα και κοίταξα την άδεια καρδιά στην άμμο. Γύρισα και κοίταξα εσένα πάλι. Δεν έβαλα τα αρχικά μας. Την άφησα ορφανή από έρωτα…
συνεχίζεται...
Κυριακή 23/02/08 17.44
φωτό:http://laurapora.deviantart.com/art/love-51718290
