Το βουητό των ανθρώπων
στις στάσεις των αστικών λεωφορείων μου θυμίζει σμήνος
Φοβάμαι μη μου επιτεθεί
και επιτίθεμαι πρώτη εγώ.
Έχω σκοπό να σκοτώσω ότι
συντηρείται με φορμόλη
Τις νύχτες τραβάω καλώδια
από τις πρίζες και ακούω παρατεταμένους ήχους τέλους
Περπατάω στα νύχια των
νυχιών μου
Χορεύω τον τελευταίο χορό
Πριν το χώμα μου λερώσει
τα μάτια
Μου ρίχνω φτασίδια με το
φτυάρι που μια μέρα θα σκάψω τον λάκκο μου
Για να ξεγελάσω την
ασχήμια μου
Να εξαπατήσω τον καθρέφτη
Οι μόνες μου πραγματικές
στιγμές
Είναι εκείνες που κοιμάμαι
πάνω στις κούφιες μου ανάσες
Και φοβάμαι τον ήχο ενός
αδέσποτου ξυπνητηριού
Μη πληγώσει τις αισθήσεις
μου ανεπανόρθωτα και χάσω την αίσθηση του χρόνου
Που σταματάει κι επανέρχεται
στους ρυθμούς των παθών και των πόθων μου.
Όπου και αν με αγγίξεις
πονάω
Μάλλον έχω σπάσει
photo by Nasos Karabelas
