Οι σκέψεις μου είναι μαύρα
πουλιά που κατασπαράζουν τις αναμνήσεις και τον λογικό μου νου.
Παλεύω μαζί τους και γεμίζω
μαύρα πούπουλα πάνω μου κολλημένα σαν αρρώστια.
Πέρα απο τα όρια της ζωής μας, δεν υπάρχει κόσμος, δεν υπάρχει χώρος, μήτε χρόνος.
Απλωμένο το Τίποτα και το
Πουθενά πάνω απο το καυσαέριο των αναστεναγμών μας. Πλέγματα σε αναθεματισμένες
στιγμές υπερφορτωμένες με ηλεκτρικό φορτίο αυτοκαταστροφής.
Μίλα μου, μέλωσέ μου τα λόγια
σου, κάνε απ' τις πληγές μου να τρέχει νέκταρ αντί για αίμα μπας τη βγάλω καθαρή
και σήμερα.
Παντού απλωμένο το άρωμα της
απόγνωσης της απουσίας.
Σκέψεις τόσο θλιμμένες,
ξαπλώνουν στο κεφαλόσκαλο απελπισμένες.
Σήμερα που γύρισα τις είδα να κοιμούνται πάνω σε
σακβουαγιάζ γεμάτα σκόνη παρελθόντος.
Ζητάω ζωή. Μια χαραμάδα φως. Με
λένε Λύπη. Οι διωγμοί με φέρνουν πιο κοντά στο όνομά μου.
