Ευτυχώς ξεκίνησε να βρέχει και ξεβουβάθηκα. Φυσάει από τον Νότο και περιμένω την ομίχλη αργότερα για να καλύψει το σώμα μου για να μπορώ να κυκλοφορώ αόρατα γυμνή για να πειράζω το αυτί σου και να εκνευρίζεσαι. Φυσάει και μέσα στο σπίτι γι αυτό μάλλον βρέχει ακαταστασία κι ένα τραπεζάκι από τη σοφίτα έβγαλε πόδια και με εγκατέλειψε αφήνοντας τα πράγματά μου στο πάτωμα χωρίς ίχνος σεβασμού να τα βάλει έστω πάνω στο κρεβάτι. Λέω άλλα από αυτά που πιστεύω στους άλλους για να καταφέρω να ακούσω τον εαυτό μου να λέει ψέματα και να με πείσει πως η μετακόμιση της ψυχής είναι εύκολο πράγμα και, σιγά πόσο θα μου πάρει ο μεταφορέας για να τη μετακινήσει; Πήρα τηλέφωνο τις προάλλες στις Μεταφορές ο Μήτσος και μου είπε πως η τιμή της μετακόμισης δεν είναι σταθερή κι εξαρτάται από το βάρος της Ψυχής και όχι από τη διαδικασία της μεταφοράς. Του είπα τα δεδομένα μου και μου είπε πως πρέπει να πουλήσω όλη μου την προίκα για να καταφέρω να βρω χρήματα να τη μεταφέρω γιατί το βάρος της είναι πάνω από τριακόσιους πένητα τρεις τόνους και πάλι δε ξέρει αν θα τα καταφέρει μόνος του. Συνήθως, είπε, ζυγίζει εικοσιένα γραμμάρια, τώρα εγώ τι σκατά έκανα και τη γέμισα με τόνους δε ξέρει να μου πει και μου είπε να ψάξω μόνη μου να βρω. Μου είπε πως δε θα βρεθεί κανείς να κουβαλήσει την ψυχή μου και ίσως δεν είμαι έτοιμη ακόμα να φύγω μέχρι να ξεφορτώσω τη σαβούρα. Μου είπε επίσης να σκεφτώ να πουλήσω την ψυχή μου στον Διάολο για να μπορώ να μεταφέρω το κορμί μου άδειο και θα έχω το πλεονέκτημα να μείνω νέα για πάντα αλλά νομίζω πως οι ρυτίδες από τα παλιά μου χαμόγελα δίπλα στα μάτια μου πάνε και δε θέλω να τις αποχωριστώ. Έκαψα δύο τόνους ξύλα, χαράμισα διακόσια δύο προσανάμματα και τέσσερις σακούλες δαδιά για να ανάψω σήμερα το τζάκι και βασικά, πούτσες, τίποτα δε κατάφερα ακόμα. Φυσάω και ξεφυσάω για να πάρουν φωτιά κάτι εναπομείναντα κάρβουνα από τις προηγούμενες προσπάθειές μου και εισέπνευσα τόσο καπνό που αυτοκτόνησα. Φλερτάρω με την ιδέα του άδειου κορμιού και τις περισσότερες φορές με ρίχνει στο κρεβάτι και λίγο πριν δοθώ σηκώνομαι άτσαλα και λέω πως δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Ακούω να με βρίζει, να λέει πως είμαι πουτάνα που κάθε φορά σηκώνομαι και αφήνω το άδειο κορμί πιο άδειο, πως κάνω σαν μυξοπαρθένα κι εγώ απλά γυρίζω την πλάτη μου και λέω πως δεν είμαι έτοιμη ακόμα να φύγω, το είπε και ο Μεταφορές ο Μήτσος. Ο αέρας ρίχνει μονίμως την αρροκάρια από το μπαλκόνι μου κάτω κι εγώ συνεχώς διακόπτω για να πάνω να μαζέψω τα αίματά της και γεμίζω αίμα παντού, ανάμεσα στα πόδια μου σταμάτησε πάντως το αίμα να τρέχει και ο Δημήτρης μου είπε πως πρέπει να ανανεώσουμε τη σχέση μας και να κάνουμε μερικούς μήνες να βρεθούμε γιατί έχει από τον Οκτώβρη που βρισκόμαστε μια φορά την εβδομάδα και φοβάται πως θα μπει η ρουτίνα ανάμεσά μας κι έτσι, μια που οι ωοθήκες μου δουλεύουν σαν πραγματικές εργάτριες με ζήλο και αποφασιστικότητα, θα βρεθούμε ξανά όταν καλοκαιριάσει για να μου πιάσει το στήθος μου και να μου δείξει πώς να το ψηλαφώ σωστά. Χτες το πρωί ξύπνησα με το χέρι μου ανάμεσα στα πόδια μου. Άρχισα να χαϊδεύω το σώμα μου μέχρι εκείνο να αρχίζει να καίγεται, να λιώνει, να στάζει και στο τέλος να τρέμει κι έβαλα το άλλο μου το χέρι στο στόμα μου για να μην ακούσει κανείς τον οργασμό μου. Δε θέλω. Δικός μου είναι, ολόδικός μου, και άντε μου στο διάολο που θα σας αφήσω να καυλώσετε με κάτι που ανήκει μόνο σε μένα. Η φωνή μου, μου ανήκει κι έτσι θα χύνω στα βουβά. Όλη μέρα είχα τα κέφια μου κι ας μη φαινόταν και, αλήθεια σου λέω, ούτε το τζάκι δεν είχα δυσκολευτεί τόσο πολύ όσο σήμερα να ανάψω. Τα ξύλα του Πάνου φταίνε κι ας κουβαλήθηκαν με τα χέρια. Λείπει λίγο σπίτι από το σπίτι μου και δε ξέρω που το έβαλα την περασμένη φορά που ξεσκόνισα. Ακόμα βρίσκω σταγονίδια από περασμένους βήχες και ξεχασμένα φτερνίσματα. Το σπίτι όμως δε μπορώ να το βρω πουθενά. Ζυγίζω μερικά μειονεκτήματα και μερικά πλεονεκτήματα και η ζυγαριά είναι στο μηδέν και δεν έχω πετύχει ποτέ μου άλλη φορά τέτοια ισορροπία και γαμώ το κέρατό μου το αιγοκερίσιο τώρα ήταν ανάγκη να ισορροπήσει; Ψάχνω απεγνωσμένα για κόκκους και μικροσωμάτια πλεονεκτήματος ή μειονεκτήματος και δε βρίσκω τίποτα ούτε καν κάτω από την τηλεόραση. Απελπίζομαι και περιμένω έναν κλέφτη να έρθει από το μπαλκόνι σκαρφαλώνοντας μπας και βρει τη ζυγαριά και κλέψει κανένα μειονέκτημα ή πλεονέκτημα για να ξυπνήσω το πρωί να δω την ανισορροπία και αποφασίσω αν θα χαρώ ή θα λυπηθώ που τα αντικείμενα μου βγάζουν πόδια και εξαφανίζονται…
Την επόμενη φορά
που θα
ονειρευτώ πως
μπαίνω σε
ασανσέρ
Δε θα ανοίξω τα
μάτια μου αν δε
σιγουρευτώ
πρώτα πως δεν επέζησα
από την
ελεύθερη
πτώση μου…
