Εις μνήμην...

Σςςςςςς…. Ενός έτους σιωπή…

Καληνύχτα αστέρι... 

 Φώτο

Λαιμός

Κάθε πρωί στις επτά ο χρόνος κυλάει σε ρυθμούς που έχω πια συνηθίσει και αντιλαμβάνομαι. Περπατάω στις μύτες γιατί οι πτέρνες μου έχουν ματώσει από το κρύο. Έτσι μπορώ και κινούμαι ήσυχη δίχως να γίνονται αντιληπτά τα σταγονίδια της παρουσίας μου πέφτοντας πάνω σου. Ανοίγω το στόμα, βγάζω τη γλώσσα μου, σε κοιτώ στα μάτια και σου λέω να μου δώσεις άλλη μια φορά τον εαυτό σου σε κουταλάκι του γλυκού. Θέλω να σε ρωτήσω “μα τι κάνεις;” και να μου πεις “μα σε πηδάω αγάπη μου” και μετά να τελειώσουμε σαν σε ταινία νουάρ όσο πιο σκληρά, κυνικά, ερωτικά και σκοτεινά μπορούμε. Γίνε εσύ Γη μια φορά, να γίνω εγώ Φωτιά να νιώσεις πως είναι να καίγεσαι από μένα καθώς λιώνεις σαν παγάκι στις παλάμες μου. Θα γίνεις νερό, θα σε πιω και όταν με πονέσεις πάλι θα σε ξοδέψω για να κλάψω μερικές βροχές ακόμα. Κι έτσι θα φύγει και ο Φλεβάρης. Και από τον Μάρτη βλέπουμε πάλι. Ναι;

Εχτές υπέκυψα
στα τραύματά μου
στο πάτωμα της
Εντατικής
όπως
μπαίνεις δεξιά

Καμμένα απο την παγωνιά λουλούδια

Κάνει κρύο, πέφτω πάνω στα παγκάκια και τους δρόμους, ξεπλένω τις λάσπες από τα παπούτσια σου. Με εγκλωβίζεις πίσω από την ομπρέλα σου κι έπειτα με περπατάς πατώντας από πάνω μου. Ξεπλένω το πρόσωπό σου, και όταν κλείνεις την ομπρέλα σου γυρίζω πάνω από το κεφάλι σου και πέφτω πάνω στα μαλλιά σου. Εισβάλλω στο νου σου, ποτίζω τις σκέψεις σου, δακρύζω τα μάτια σου και κυλάω στα μάγουλά σου. Βρέχω το μπλουζάκι σου και κολάω πάνω σου. Ξεσπάω με δύναμη στα τζάμια σου, λερώνω τα γυαλιά σου. Στέκομαι ακριβώς μπροστά σου κι ας είσαι πίσω από τη κλειστή μπαλκονόπορτα του σαλονιού σου. Γλιστρώ πάνω σου κι ας με κοιτάς από απόσταση με τον καφέ σου στο χέρι σου. Πέφτω στη σκεπή σου. Κάνω θόρυβο. Κυλάω στα λούκια του σπιτιού σου και καταλήγω από σωλήνες πίσω στη Γη. Μετά περιμένω έναν Νοτιά να φυσήξει να με κάνει σύννεφο. Και όλο από την αρχή ένας κύκλος. Όπως όλα εκείνα που υπάρχουν χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Όπως εκείνα που ξεκινούν τελειώνοντας. Όπως εκείνα που αρχίζουν πριν καν τελειώσουν. Ή τελειώνουν πριν αρχίσουν ξανά. Μου λείπει ένα σώμα που όταν ξαπλώνω μαζί του μοιάζουν τα κορμιά με ξύλα στο τζάκι που αγκαλιάζονται πάνω από μια φωτιά που καίει αργά τη σάρκα μέχρι να γίνουν στάχτη στον χαμό ενός απολαυστικού πηδήματος.

  

there was a girl who loved the rain

she was alone but never scared
everyone thought that she was lost
but no one tried to give her hope

and when I saw her I felt calm
she was the one I saw that night
when I was crying full of pain
she took my tears and made them rain

there was a girl who loved the rain
she had a calm and peaceful face
nobody knew what was her name
everyone used to call her "rain"

and when I saw her I felt tears
she was the one who knew my dreams
she took my hand and then she waited
when she breathed out, it started raining

and it was one night that she just left and
It was raining everyday
I tried to reach her but she wasn't there

and when I saw her I felt light
she was the one who changed my life
when I was crying full of pain
she took my tears and made them rain

and when I saw her I felt tears
she was the one who knew my dreams
when I was crying full of pain
she took my tears and made them rain

there was a girl who loved the rain
I never saw her since that day
but every time I hear the rain
I know she is there and feels the same

...κι όμως η Γη γυρίζει...