Οι σκοτεινοί διάδρομοι της Κλινικής περπατήθηκαν από βήματα αργά και χτες το βράδυ. Ήταν η τρίτη εφημερία στη σειρά και η κούραση δε μπορούσε να δώσει δύναμη στο κορμί που όρθιο στεκόταν πάνω σε δυο πόδια που ήθελαν να γονατίσουν και να αφήσουν το σώμα να ξαπλώσει για λίγο, έστω και στο πάτωμα…

Ένα τσιγάρο στα Τ.Ε.Π. Ένα φεγγάρι ολόκληρο κρυμμένο πίσω από σύννεφα βροχής που ακόμα δεν ήρθε. Σιγανές συνομιλίες και πνιχτά γέλια που θύμιζαν διάλογο από έφηβους ερωτευμένους ως τα μπούνια. Σηκώνω το βλέμμα στις 23.00 προς τον ουρανό και προσπαθώ να εντοπίσω εικόνες με τη σκέψη. Ήμουν εκεί και σε αυτό το ραντεβού…

Σφίγγω πάνω μου την άσπρη ποδιά που πίστευα, η αφελής, πως μπορούσε να με κρατήσει ζεστή για όσο κρατάει ένα τσιγάρο. Βάζω τα χέρια μου στο στόμα και γυρίζω προς τα μέσα. Πέφτω σε μάτια γνώριμα που, κι όμως, μου φαίνονται τόσο ξένα. Μπαίνω στο ανσασέρ μαζί τους και απορώ πως στέκομαι όρθια απέναντί τους χωρίς η καρδιά μου να κάνει θόρυβο χτυπώντας με ρυθμούς ντραμς. Και αυτό είναι κάτι που τα μάτια αυτά το έχουν αντιληφθεί. Με κοιτάζουν σιωπηλά κι εγώ τους χαμογελώ. Η διαδρομή από τον -1 όροφο ως τον 1ο, μπορεί να κράτησε και δέκα χρόνια. Κοιτώντας ο ένας στα μάτια τον άλλο. Ο καθένας με τον τρόπο του. Και τόσες λέξεις ανάμεσα σε σιωπές… έφυγα. Και το κατάλαβες. Με κοιτάς. Δε μου μιλάς. Σου χαμογελώ. Μα έφυγα. Καιρό τώρα…

-Καληνύχτα Μίλτο…
-Καληνύχτα Μαρία…

Η νύχτα μου πέρασε και η Αυγή ίσα που με προλαβαίνει να τη συναντήσω. Ντύνομαι γρήγορα, πηγαίνω στο αμάξι μου, ‘‘ρίχνω’’ κάτι τραγούδια και στρίβω τσιγάρο. Ανοίγω το παράθυρό μου και γυρίζω το κλειδί στη μίζα. Δυναμώνω την ένταση και γεμίζω με χιλιόμετρα τη διαδρομή ως την πρώτη Ανατολή αυτής της μέρας…

Φωτό: http://vampire-zombie.deviantart.com/art/Walking-Away-From-Everything-58207512

Σάββατο 15/11/08 08.15