Είμαστε πλασμένοι για να μην έχουμε ποτέ αυτό που θέλουμε
Είναι η κινητήριος δύναμη του μυαλού απέναντι στην εξέλιξη
Που οδηγεί στην ανθρωποφαγία ανελέητα σταθερά
Ο λαιμός μου γεμίζει σημάδια από δαγκωματιές
Οι ρώγες μου το ίδιο
Μια ανολοκλήρωτη στιγμή που ποτέ δεν ολοκληρώνεται
Με σκοπό ένα τέλος που δεν έρχεται τόσο εύκολα όσο θα περίμενα
Κι έχω πρόβλημα στο συκώτι
Έχω πρόβλημα στην καρδιά και στους πνεύμονες
Οι ρώγες μου πονάνε
Με έναν πόνο τόσο φυσικό που το μυαλό μου δεν τον αναγνωρίζει
Μια που ως άνθρωπος έχω χάσει την υπόσταση μου από τη στιγμή της γέννησης
Και γαλουχήθηκα να ζω σε κοινωνία που απεχθάνομαι
Παρέα με ένα είδος που καταπίνεται από μέσα.
Όπως διάβασα στη Μποβουάρ
“Ευχαρίστως θα πέθαινα αν ήτανε να δω το τέλος της ανθρωπότητας”
Τρώγοντας πασατέμπο – δικό μου αυτό-
Πιάνοντας σου το χέρι και γελώντας
Να βλέπουμε μαζί το πιο οριστικό τέλος να έρχεται.
Αλλά όχι με κλαψομουνιές.
Με γέλια.
Photo by Nasos Karabelas
