Πάνω στο γραφείο μου παρατημένα πράγματα. Το ποτήρι με τον καφέ από το πρωί, ένα τασάκι με αποτσίγαρα,λευκά χαρτάκια τσιγάρου και κάπου πιο δίπλα τα φιλτράκια μου. Η κρέμα η ενυδατική και παραδίπλα της η αντιρυττιδική. Το πακέτο με τον καπνό που ξέχασα να πάρω κατεβαίνοντας στο αμάξι μαζί μου. Μια μικρή ασυμμάζευτη αποθήκη το ετοιμόρροπο γραφείο μου. Εκεί αφήνω την καθημερινότητά μου, τα νεύρα μου, τη γκρίνια μου και τις ερωτευμένες σκέψεις μου. Τα χέρια οδηγούνται από το νου που θέλει να πει δυο κουβέντες μα βρίσκει την απουσία να πλέκει ζιπουνάκι για τον ερχομό της γέννησης της καινούριας απουσίας την επόμενη στιγμή. Κάθομαι στην καρέκλα και επιλέγω μουσικές.

Με έπιασε ένα αίσθημα σαρκασμού, όχι τυχαίου μα δημιουργημένου από τον πόλεμο ενάντια στην απόγνωση. Είναι η τρίτη συνεχόμενη μέρα που ξυπνάω κεφάτη και κάτι λίγο αργότερα από το πρωινό ξύπνημα, πριν το κάψιμο του πρώτου τσιγάρου και πριν τη πρώτη γουλιά καφέ, μου χαλάει τη διάθεση. Με κάθε καλό μαντάτο, ακολουθεί και μια βλακεία για να μου τη σπάσει. Τρίβω τα μάτια μου κι εκείνα τσούζουν και μουτζουρώνονται από τις μπογιές των βλεφάρων μου.

Παρατηρώ τον χρόνο κι εκείνος γεννά στιγμές που την επόμενη τις σκοτώνει. Πριν ρίξω πεταχτή ματιά, η στιγμή έχει ήδη γίνει παρελθόν και με μελαγχολεί. Θέλω χρόνο. Απλά μια πίστωση χρόνου ζητάω για τις στιγμές που φαίνονται μικρές και γλιστρούν ανάμεσα από τα δάχτυλα των χεριών μου και τις χάνω. Και ο χρόνος μου κρατιέται για λίγο κι έπειτα πληρώνω το τοκογλυφικό μου λογαριασμό σ’ εκείνον. Τι ταξίδι κι αυτό…

Κατά τ’ άλλα καλά…
Σε φιλώ…


Φωτό: http://daxy-daxy.deviantart.com/art/Wake-Up-Alone-83172323
Πέμπτη 15/01/09 18.53