Μου την ψιλοσπάει αυτός ο καιρός. Το πρωί στις 06.00 που πήγα στη δουλειά πάγωνα με το ‘‘στράπλες’’ το φόρεμα αλλά σκέφτηκα πως όταν σχολάσω θα ζεσταθώ τόσο που με το ζόρι θα ανέχομαι ακόμα κι αυτό. Το πρωί είχε 23οC μα οι 23 βαθμοί την ημέρα έχουν διαφορά με τους 23 βαθμούς πριν ο ήλιος βγει βόλτα…
Αλλαγές… για αλλαγή λοιπόν σήμερα θα μείνω σπίτι μέχρι να βραδιάσει και να πάω στο μάθημα. Δε κάθομαι και πολύ σπίτι αυτές τις μέρες, η αλήθεια είναι. Τώρα όμως κάθομαι μπροστά στην πόρτα του σαλονιού και σχεδιάζω με ζωγραφιές του μυαλού μου τους τοίχους.
‘‘ Θα τους βάψω κόκκινους…’’
Έτσι κάπως σκέφτομαι το σπίτι. Έντονο και με Πάθος. Τώρα το αισθάνομαι ελαφρώς «παθητικό» και αυτό δε κάνει για ‘μένα. Ποτέ δεν έκανε στην ουσία, απλά τώρα το διαπιστώνω .
‘‘Εδώ θα μπει ένας μεγάλος καθρέφτης που από πάνω του θα πέφτει ύφασμα’’
Έτσι θα κοιτάζω στα μάτια τα μάτια μου. Και αν στα δύσκολα χαμηλώσουν-δε γαμείς- θα σηκωθούν και πάλι πιο αποφασιστικά από πριν.
‘‘Το έπιπλο με το ενυδρείο θα το βάλω στον τοίχο τον απέναντι, κάτω από μεγάλο επιτοίχιο κηροπήγιο με τα ρεσώ.’’
Έχει μια όμορφη αρμονία το νερό με τη φωτιά. Μοιάζει λιγάκι με το yin και το yang. Αρμονία… χχχμμμ…. Ισορροπία. Διορθώνω.
‘‘Εκεί στον καθρέφτη θα πετάξω μερικές μαξιλάρες κι ένα σκαμπό σε σκούρο καφέ χρώμα’’
Γιατί μπορεί η γωνιά των κεριών μου να παίζει πια κεντρικό ρόλο στον χώρο μου, μα μια γωνιά τη θέλω. Μου αρέσει να κρύβομαι στις γωνιές του σπιτιού μου, όσο και στις γωνιές του μυαλού μου. Μου μοιάζει με παιγνίδι˙ Ένα κρυφτό ανάμεσα σε ‘μενα και στον εαυτό μου, έτσι για να γελάσουμε και να περάσουμε ευχάριστα τις ώρες του Χειμώνα που φέτος θα έχει άλλη όψη.
‘‘Στους καναπέδες θα ρίξω ινδικά ριχτάρια, μάλλον σε έντονο πορτοκαλί χρώμα.’’
Δε ξέρω γιατί πορτοκαλί… δε ξέρω καθόλου… νομίζω πως θα γεμίσει Άνοιξη το σπίτι μέσα στο Φθινόπωρο. Άνοιξη και μυρωδιές…
‘‘Θα αλλάξω γραφείο. Θα πάρω ένα απλό γραφείο, αντικέ. Και θα το πάρω μπροστά από το παράθυρο’’
Θέλω να ανοίξω και πάλι το παράθυρο να μπαίνει φως κι άλλο φως έστω και συννεφιασμένο. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο να μπαίνει δροσιά και βροχή. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο και να βγαίνω κρυφά τα βράδια από εκεί να ταξιδεύω πάνω από τ’ αστέρια με το σκουπόξυλό μου σαν μάγισσα και να βρίσκομαι δίπλα σε εκείνους που αγαπώ και ας μη το ξέρουν.
‘‘Θα ρωτήσω τη Στέλλα αν μπορεί να μου ζωγραφίσει έναν πίνακα. Δε με ξέρει, αλλά μπορεί και να θέλει. Ζωγραφίζει όμορφα.’’
''Κουρτίνες. Θα αλλάξω κουρτίνες.''
Αλλαγές… για αλλαγή λοιπόν σήμερα θα μείνω σπίτι μέχρι να βραδιάσει και να πάω στο μάθημα. Δε κάθομαι και πολύ σπίτι αυτές τις μέρες, η αλήθεια είναι. Τώρα όμως κάθομαι μπροστά στην πόρτα του σαλονιού και σχεδιάζω με ζωγραφιές του μυαλού μου τους τοίχους.
‘‘ Θα τους βάψω κόκκινους…’’
Έτσι κάπως σκέφτομαι το σπίτι. Έντονο και με Πάθος. Τώρα το αισθάνομαι ελαφρώς «παθητικό» και αυτό δε κάνει για ‘μένα. Ποτέ δεν έκανε στην ουσία, απλά τώρα το διαπιστώνω .
‘‘Εδώ θα μπει ένας μεγάλος καθρέφτης που από πάνω του θα πέφτει ύφασμα’’
Έτσι θα κοιτάζω στα μάτια τα μάτια μου. Και αν στα δύσκολα χαμηλώσουν-δε γαμείς- θα σηκωθούν και πάλι πιο αποφασιστικά από πριν.
‘‘Το έπιπλο με το ενυδρείο θα το βάλω στον τοίχο τον απέναντι, κάτω από μεγάλο επιτοίχιο κηροπήγιο με τα ρεσώ.’’
Έχει μια όμορφη αρμονία το νερό με τη φωτιά. Μοιάζει λιγάκι με το yin και το yang. Αρμονία… χχχμμμ…. Ισορροπία. Διορθώνω.
‘‘Εκεί στον καθρέφτη θα πετάξω μερικές μαξιλάρες κι ένα σκαμπό σε σκούρο καφέ χρώμα’’
Γιατί μπορεί η γωνιά των κεριών μου να παίζει πια κεντρικό ρόλο στον χώρο μου, μα μια γωνιά τη θέλω. Μου αρέσει να κρύβομαι στις γωνιές του σπιτιού μου, όσο και στις γωνιές του μυαλού μου. Μου μοιάζει με παιγνίδι˙ Ένα κρυφτό ανάμεσα σε ‘μενα και στον εαυτό μου, έτσι για να γελάσουμε και να περάσουμε ευχάριστα τις ώρες του Χειμώνα που φέτος θα έχει άλλη όψη.
‘‘Στους καναπέδες θα ρίξω ινδικά ριχτάρια, μάλλον σε έντονο πορτοκαλί χρώμα.’’
Δε ξέρω γιατί πορτοκαλί… δε ξέρω καθόλου… νομίζω πως θα γεμίσει Άνοιξη το σπίτι μέσα στο Φθινόπωρο. Άνοιξη και μυρωδιές…
‘‘Θα αλλάξω γραφείο. Θα πάρω ένα απλό γραφείο, αντικέ. Και θα το πάρω μπροστά από το παράθυρο’’
Θέλω να ανοίξω και πάλι το παράθυρο να μπαίνει φως κι άλλο φως έστω και συννεφιασμένο. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο να μπαίνει δροσιά και βροχή. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο και να βγαίνω κρυφά τα βράδια από εκεί να ταξιδεύω πάνω από τ’ αστέρια με το σκουπόξυλό μου σαν μάγισσα και να βρίσκομαι δίπλα σε εκείνους που αγαπώ και ας μη το ξέρουν.
‘‘Θα ρωτήσω τη Στέλλα αν μπορεί να μου ζωγραφίσει έναν πίνακα. Δε με ξέρει, αλλά μπορεί και να θέλει. Ζωγραφίζει όμορφα.’’
''Κουρτίνες. Θα αλλάξω κουρτίνες.''
Σκέφτομαι να πάρω κουρτίνες τύπου στορ. Ή κουρτίνες σαν εκείνη της κρεβατοκάμαρας. Με πολλά όμορφα χρώματα. Μου θυμίζουν το μπαλκονάκι μου την Άνοιξη. Όταν οι τριανταφυλλιές μου βγάζουν τα πρώτα τους μπουμπούκια, όταν η βιγκόνια μου πρασινίζει, όταν το γιασεμί μου αρχίσει και βγάζει τα πρώτα άνθη του. Φθινοπωριάζει, μια έχω Άνοιξη μέσα μου…
‘‘Κι επιτέλους, θα χωρέσω εδώ και μια βιβλιοθήκη. Επιτέλους πρέπει κάπου να βολέψω τα βιβλία μου. Αισθάνομαι βλάσφημη να έχω δεξιά και αριστερά τον Osho, τον Castaneda, τον Millman…’’
Όπως είπα και στη Στέλλα και στον Χρήστο χτες –προχτές, υποδέχομαι τις αλλαγές με αλλαγές και τη ζωή με ζωή… νοσταλγώ μα… ξέρω πως όλη μου η ζωή περίμενε εμένα να της σφυρίζω έναν γνώριμο σκοπό να βγει έξω χοροπηδώντας να χορέψει μαζί μου… Όλα θα γίνουν όπως πρέπει… κι εσύ, φίλε… μη χαθείς…
Φωτό: http://zephaniaoz.deviantart.com/art/Changes-39456216
Τετάρτη 03/09/08 13.43
‘‘Κι επιτέλους, θα χωρέσω εδώ και μια βιβλιοθήκη. Επιτέλους πρέπει κάπου να βολέψω τα βιβλία μου. Αισθάνομαι βλάσφημη να έχω δεξιά και αριστερά τον Osho, τον Castaneda, τον Millman…’’
Όπως είπα και στη Στέλλα και στον Χρήστο χτες –προχτές, υποδέχομαι τις αλλαγές με αλλαγές και τη ζωή με ζωή… νοσταλγώ μα… ξέρω πως όλη μου η ζωή περίμενε εμένα να της σφυρίζω έναν γνώριμο σκοπό να βγει έξω χοροπηδώντας να χορέψει μαζί μου… Όλα θα γίνουν όπως πρέπει… κι εσύ, φίλε… μη χαθείς…
Φωτό: http://zephaniaoz.deviantart.com/art/Changes-39456216
Τετάρτη 03/09/08 13.43
