Με το ένα μάτι κλειστό και το άλλο ανοιχτό προχωρώ προς την κουζίνα. Βάζω λίγο νερό στον βραστήρα να ζεσταθεί και πηγαίνω προς το μπάνιο να πλυθώ. Με κοιτάζω για λίγο κατάματα, αυτό είναι το αγαπημένο παιγνίδι θάρρους που συχνά πυκνά κάνω το πρωί…
Πηγαίνω πίσω στην κουζίνα και ανοίγοντας το ντουλάπι πιάνω την κούπα μου. ‘‘ Μια καφέ, τρεις ζάχαρη και μια κουταλιά νερό…’’ αρχίζω και ‘‘χτυπάω’’ τον καφέ μου μέχρι να ακούσω τον βραστήρα να κάνει «κλικ». Έρχομαι προς τα εδώ μέρη μου. Μουσική! Από τις πρώτες μου προτεραιότητες. Τι μουσική θα ακούσουμε σήμερα. Και όσο το κουταλάκι κόβει κυκλικές κινήσεις μέσα στο ποτήρι μου, ανοίγω τα mail μου. Ένα mail από εκείνη κι ένα mail από εκείνον. Κι έρωτας... έρωτας, θαρρώ, να ξεπηδάει από συλλαβές, να γίνονται χείμαρος, να επηρεάζουν την κρίση και τη σκέψη…
Σηκώθηκα. Έψαχνα το τετράδιο μου, που όταν ήμουν έφηβη έγραφα εκεί όλες μου τις σκέψεις. Πήγα σε πιθανά σημεία. Δε το βρήκα πουθενά. Τσαντίστηκα και…
Σςςςς… βρέχει… μια γουλιά καφέ και συνεχίζω…
… βρήκα ένα κομμένο από τετράδιο φύλλο… ‘‘ 15/12/03’’ και το διαβάζω…
‘‘Θέλω να σου πω όλα όσα δε σου είπα τόσα χρόνια…
…για να ξεκινήσεις μια καινούρια ζωή, πρέπει να αποδομήσεις εντελώς την προηγούμενη, να τη δεις στις πραγματικές της διαστάσεις, να την απομυθοποιήσεις και με σωστές βάσεις να ξεκινήσεις μια καινούρια. Το να ζεις μέσα σε μια ψευδαίσθηση αυτό δεν ωφελεί κανένα…
…αποδέχτηκα πως σε έναν αγώνα κερδίζει πάντα ο καλύτερος…
…σε μια σχέση που είναι ένας διαρκής αγώνας δρόμου και αντοχής εξαντλήθηκα γιατί απλά δεν αγωνιζόμουν ως ίσος προς ίσο. Ήμουν μόνη με αντίπαλο τα κοινωνικά τυπολατρικά καθεστώτα. Έσπασαν τα πόδια μου, σαν από γυαλί, και η καρδιά μου από τη διαρκή αγωνία του αποτελέσματος…
…στη μέση του δρόμου κοντοστάθηκα. Το να αγωνίζεσαι σε έναν αγώνα σικέ, με προκαθορισμένο αποτέλεσμα και σκορ, είναι τουλάχιστον ανόητο…
…σας άφησα λοιπόν όλους να συνεχίζετε να τρέχετε προσπαθώντας να αποδείξετε ο ένας στον άλλο ποιος είναι ο καλύτερος, ξεχνώντας ολωσδιόλου πως σ’ αυτόν τον αγώνα είστε σύμμαχοι…
…σου είχα πει, πως τα όνειρά σου όταν δε τα διεκδικείς και, τα αφήνεις να γίνονται έρμαια των καταστάσεων, μια μέρα γυρίζουν πίσω, σαν ερινύες, και σε τιμωρούν…
…εκδικούνται….
…επειδή έκανα αυτό που οι γύρω μου αποδέχονται βάσει της κοινωνίας….
…γι’ αυτό υπάρχουν άλλωστε. Για να σε υποδουλώνουν στα θεσμικά δεσμά τους, παίζοντας τον ρόλο του «ηθικού», γίνονται τροχοπέδη για τα όνειρά σου…
…πρέπει να ζούμε τη ζωή μας μαζί με τους άλλους αλλά για τον εαυτό μας…
…όσο και αν υπερτιμάς τον εαυτό σου…
…θα έρθει η στιγμή που θα βρεθείς να θρηνείς πάνω από το νεκρό όνειρο που σκότωσες…
…για όλα όσα είχες κι έχασες…’’
Δίπλωσα προσεχτικά το φύλο και το έβαλα και πάλι εκεί που το βρήκα. Πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια από τότε. Ποιος ξέρει… μπορεί να εμφανιστεί και πάλι μπροστά μου μετά από χρόνια να με γυρίσει και πάλι στην ηλικία των εικοσι τεσσάρων χρόνων μου…
Τετάρτη 14/05/08 13.12
φωτό:http://evilloh.deviantart.com/art/A-Spontaneous-Correspondence-190792266
