Θα ήθελα να βρισκόμουν εκεί, σε ένα βουνό μπροστά από μια λίμνη που τη γεμίζει ένας καταρράχτης με καθαρό κρυστάλλινο παγωμένο νερό. Να ήταν Καλοκαίρι, αρχές Ιουλίου, μεσημεράκι περίπου. Γύρω μου να υπήρχαν έντονες αποχρώσεις του πράσινου… από λαδί μέχρι ανοιχτό πράσινο…Ο ήλιος να ήταν ζεστός μα να μη με καίει… στο βουνό υπάρχει δροσιά…
Να ανοίγω τα μάτια μου ξυπνώντας και να αφουγκράζομαι τη γαλήνια ησυχία και την αρμονική φασαρία που κάνουν οι ήχοι της Φύσης. Το νερό του καταρράχτη που με ορμή μαστιγώνει τα βράχια, τα κελαηδίσματα, τη μουσική του ανέμου καθώς φλερτάρει με τα δέντρα, το θρόισμα των φύλων, τα τζιτζίκια…
Να σηκώνομαι όρθια και να πατάω στο έδαφος που το περασμένο βράδυ κρατούσε στην αγκάλη του το σώμα μου καθώς εκείνο ξεκουραζόταν. Να πατάω πάνω σε φύλα και πέτρες. Να πονάνε τα πόδια μου καθώς περπατάω μα να έχω την ανάγκη να περπατήσω ως τη λίμνη…
Να βγάζω τα ρούχα μου καθώς περπατώ και να μένω εκεί, ολόγυμνη, μπροστά της. Να κάνω να μπω, μα τα νερά της να είναι παγωμένα…
«Τολμάς;» με είχες ρωτήσει κάποτε. Αβίαστα και αβασάνιστα απάντησα «Ανέκαθεν τολμούσα...»
Να τολμώ να μπω μέσα στην παγωμένη λίμνη με μικρά, μα αποφασιστικά βήματα. Το κορμί μου να ριγεί. Οι θηλές μου να σκληραίνουν και ανασηκώνονται. Το σώμα μου να έχει μουδιάσει μα… να τολμώ και συνεχίζω…
Να φτάνω στο κέντρο της. Να πλένω το κορμί μου ενώ εκείνο έχει μουδιάσει τόσο πολύ από το παγωμένο νερό που να μη νιώθω πια τον πόνο που μου προκαλεί το κρύο. Να κολυμπώ στα καταπράσινα νερά της πλησιάζοντας προς τον καταρράχτη… να γονατίζω και να στέκομαι από κάτω του με ανοιχτά τα χέρια μου και τους αγκώνες μου να ακουμπούν πάνω στα βράχια για να μη με παρασέρνει η ορμή του προς αντίθετη από αυτόν κατεύθυνση. Να μένω εκεί για λίγα λεπτά. Κάτω από τον παγωμένο καταρράχτη, αφήνοντας τον να ρίχνει με ορμή τα νερά του πάνω μου χαρίζοντας μου ένα αίσθημα ελευθερίας…
Τα γόνατα μου πόνεσαν… το ίδιο και οι αγκώνες μου. Σηκώνομαι όρθια και λούζομαι κάτω από τα παγωμένα του νερά… νιώθω ελεύθερη… είμαι ελεύθερη… απλά, απόλυτα, μοναδικά…
Τρίτη 05/02/08 09.59
Να ανοίγω τα μάτια μου ξυπνώντας και να αφουγκράζομαι τη γαλήνια ησυχία και την αρμονική φασαρία που κάνουν οι ήχοι της Φύσης. Το νερό του καταρράχτη που με ορμή μαστιγώνει τα βράχια, τα κελαηδίσματα, τη μουσική του ανέμου καθώς φλερτάρει με τα δέντρα, το θρόισμα των φύλων, τα τζιτζίκια…
Να σηκώνομαι όρθια και να πατάω στο έδαφος που το περασμένο βράδυ κρατούσε στην αγκάλη του το σώμα μου καθώς εκείνο ξεκουραζόταν. Να πατάω πάνω σε φύλα και πέτρες. Να πονάνε τα πόδια μου καθώς περπατάω μα να έχω την ανάγκη να περπατήσω ως τη λίμνη…
Να βγάζω τα ρούχα μου καθώς περπατώ και να μένω εκεί, ολόγυμνη, μπροστά της. Να κάνω να μπω, μα τα νερά της να είναι παγωμένα…
«Τολμάς;» με είχες ρωτήσει κάποτε. Αβίαστα και αβασάνιστα απάντησα «Ανέκαθεν τολμούσα...»
Να τολμώ να μπω μέσα στην παγωμένη λίμνη με μικρά, μα αποφασιστικά βήματα. Το κορμί μου να ριγεί. Οι θηλές μου να σκληραίνουν και ανασηκώνονται. Το σώμα μου να έχει μουδιάσει μα… να τολμώ και συνεχίζω…
Να φτάνω στο κέντρο της. Να πλένω το κορμί μου ενώ εκείνο έχει μουδιάσει τόσο πολύ από το παγωμένο νερό που να μη νιώθω πια τον πόνο που μου προκαλεί το κρύο. Να κολυμπώ στα καταπράσινα νερά της πλησιάζοντας προς τον καταρράχτη… να γονατίζω και να στέκομαι από κάτω του με ανοιχτά τα χέρια μου και τους αγκώνες μου να ακουμπούν πάνω στα βράχια για να μη με παρασέρνει η ορμή του προς αντίθετη από αυτόν κατεύθυνση. Να μένω εκεί για λίγα λεπτά. Κάτω από τον παγωμένο καταρράχτη, αφήνοντας τον να ρίχνει με ορμή τα νερά του πάνω μου χαρίζοντας μου ένα αίσθημα ελευθερίας…
Τα γόνατα μου πόνεσαν… το ίδιο και οι αγκώνες μου. Σηκώνομαι όρθια και λούζομαι κάτω από τα παγωμένα του νερά… νιώθω ελεύθερη… είμαι ελεύθερη… απλά, απόλυτα, μοναδικά…
Τρίτη 05/02/08 09.59
φωτόhttp://visualpoetress.deviantart.com/art/Chasin-Waterfalls-122403185
