Αναθεώρηση της προ προηγούμενης αναρτημένης σκέψης. Μπορεί και να πονάω τελικά. Και μη βιαστείς να μου πεις πως ‘‘Αν πονούσες θα το ήξερες’’. Είναι μερικές πληγές που αιμορραγούν μόνο εσωτερικά. Βαθιά πολύ και σταγόνα σταγόνα. Αντιλαμβάνεσαι τον πόνο της πληγής, όταν η βρύση που γεμίζει με αίμα την ψυχή ρίξει την τελευταία σταγόνα της…Ο πόνος είναι ζωή… κουβαλά κάτι ζωντανό μέσα του…
Χτες όλο το βραδύ σε είχα μαζί μου στα όνειρα μου. Ακόμα κι εκεί σε περίμενα, ακόμα κι εκεί η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, που, καθώς κοιμόμουνα έβαζα το χέρι μου στο αριστερό μου στήθος και την ένιωθα να χορεύει μέσα στην παλάμη μου.. Νομίζω πως πρώτη φορά σε ονειρεύομαι. Νομίζω πως πρώτη φορά ήρθες επίσκεψη στα λημέρια των κρυφών επιθυμιών μου…
Ανοίγω τα μάτια μετά από δώδεκα ώρες ύπνου. Ήσουν εκεί και τις δώδεκα θαρρώ. Το κορμί μου πιάστηκε, η πλάτη μου πονάει, μα το πρώτο που έκανα μόλις ξύπνησα, με κλειστά ακόμα μάτια, ήταν να χαμογελάσω. Και μετά να αρχίσω να βλαστημώ.
-Αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, δε νομίζεις;
-Πολύ, αλλά έτσι κάνουν οι ερωτευμένοι…
-Δεν είμαι ερωτευμένη σου λέω! Καλά, το παραδέχομαι, είμαι. Όχι! Δεν είμαι! Φύγε!
Μη μου μιλάς!
-Φεύγω…
Χτες το απόγευμα πήγα με τη Ντίνα για καφέ. Μετά από ένα χρόνο σιωπής δε μπόρεσα να κρύψω τη λαχτάρα και τον εκνευρισμό μου αντικρίζοντας σε. Δε ξέρω αν έκανα λάθος. Αν έκανα συγγνώμη εκ των προτέρων. Απλά δεν άντεχα. Και η Λένα με τη Σταυρούλα είναι μακριά…
Ουφφφφ…. Πότε θα περάσει γαμώτο…
Φωτό: http://ectrhoi.deviantart.com/art/Love-Is-Such-a-Pain-50087599
Παρασκευή 27/06/08 10.22
