Ήθελα να σου μιλήσω σήμερα, μα ο ουρανίσκος μου γέμισε αγκάθια και κεντρίζει όλα εκείνα τα όμορφα που η καρδιά γεννά, και τα καταπίνει. Οι λέξεις γίνονται ανιαρές και η γλώσσα έχει μια γεύση πίκρας από κάποιο δηλητήριο που έσταξε πάνω της μια επιθυμία παρουσίας που ακόμα είναι απούσα. Κι εγώ, εδώ, ανάμεσα σε γράμματα που ακατανόητα διαδέχονται το ένα το άλλο φτιάχνοντας λέξεις, λες και γεννήθηκαν από άλλη μητρική γλώσσα…

Επέστρεψα σπίτι. Η Αποθήκη του Μύλου φιλοξένησε γι’ απόψε τη διασκέδασή μου και με ένα κεφάλι έτοιμο να εκτοξευτεί στο ταβάνι, μετρώ της απουσίας σου τις ώρες βογκώντας από έναν πόνο προσμονής ενός φιλιού που δε λέει να έρθει, λες και ο χρόνος μου προχωρά μέσα σε κύλινδρο κι αντί να κυλάει μένει πάντα στο ίδιο σημείο. Κι ας κουράζεται. Μένει πάντα στο ίδιο σημείο. Και οι δείκτες κολλούν. Και η εικόνα ξεθωριάζει. Και η αναμονή τσιτώνει τα νεύρα και τα σπάει. Μικρές παλλόμενες χορδές σε μια κοσμική συμφωνία γίνονται και ο εκνευρισμός πιάνει ταβάνι. Μα θα έρθεις. Γιατί σε περιμένω…

Όνειρα ονειρεμένα γι’ απόψε, ταξιδεύοντας πάνω σε μια ηλιαχτίδα…

Φωτό: http://soulful-tears.deviantart.com/art/Waiting-66765923
Σάββατο 22/11/08 03.24