Είναι μαγικός ο τρόπος, η διαδικασία και ο ρυθμός που αλλάζουν όλα στον κόσμο μου. Εναλλασσόμενα συναισθήματα. Θλίψη. Θυμός. Λύτρωση. Ανακούφιση. Στεναχώρια. Παράπονο. Δε ξέρω τι νιώθω.. δε ξέρω ΑΝ νιώθω.. η ζωή μου άλλαξε δρόμο μέσα σε 30 λεπτά στρίβοντας σε μια απότομη στροφή με χειρόφρενο..
«Οι άνθρωποι χωρίσουν.. Γιατί;» ρώτησα ανοίγοντας τα μάτια μου κι άλλο για να μην αφήσω τις μικρές σταγόνες θλίψης να κυλίσουν στο μάγουλό μου. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω.. «Οι άνθρωποι χωρίζουν γιατί καμιά φορά το να μένουν μαζί είναι τόσο καταστροφικό, όσο η στασιμότητα.» μου απάντησες. Έσκυψα το κεφάλι. Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μου δίχως εσένα. Μετά από τόσα χρονιά, χωρίς εσένα. Περίεργα όμορφο. Περίεργα οδυνηρό..
Με δυο αλλαξιές εσώρουχα και δυο πράγματα μέσα σε μια μικρή βαλίτσα, στάθηκες στην πόρτα. «Θα περάσω μέσα στην εβδομάδα να πάρω και τα υπόλοιπα» είπες κι έφυγες. Κλείνοντας πίσω η πόρτα άρχισα επιτέλους να κλαιω. Μα δε μπορούσα να μεταφράσω τα δάκρυα μου. Να αποκωδικοποιήσω τον λόγω ύπαρξης τους. Το μόνο που ήξερα είναι πως ήθελα να κλάψω…
Στέκομαι μόνη στο σπίτι που πριν χρονιά νοίκιασα μόνη μου. Που το περιποιήθηκα, το έντυσα, το φρόντισα με το δικό μου προσωπικό στοιχείο. Όταν ήρθες, στην αρχή σε ένιωθα για «εισβολέα» ήμουν αμυντική απέναντι σου. Τώρα.. τώρα νιώθω μονή. Τι μαλακία συναίσθημα η μοναξιά! Όταν την αποζητάς δεν έρχεται ποτέ! Όταν δε τη θες, μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο μαζί με τον παγωμένο αέρα και δεν είσαι σίγουρος ακριβώς αν κρυώνεις λόγω μοναξιάς ή λόγω αέρα. Όταν καταλάβεις…. Είσαι ήδη μονός…
Ξέρω πως δε θα βρεθείς ποτέ εδώ να με διαβάσεις. Γιατί αν και μετά από χρόνια κοινής ζωής, δε φαντάστηκες πως μπορώ να σου γράψω. Δε φαντάστηκες ποτέ αν έπεσες τυχαία ‘‘πάνω’’ μου διαβάζοντας με εδώ πως μπορεί να είμαι εγώ. Αλλά... δεν έχει σημασία… να θυμάσαι μονό πως δε πρέπει να ξεχνάς….
«Οι άνθρωποι χωρίσουν.. Γιατί;» ρώτησα ανοίγοντας τα μάτια μου κι άλλο για να μην αφήσω τις μικρές σταγόνες θλίψης να κυλίσουν στο μάγουλό μου. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω.. «Οι άνθρωποι χωρίζουν γιατί καμιά φορά το να μένουν μαζί είναι τόσο καταστροφικό, όσο η στασιμότητα.» μου απάντησες. Έσκυψα το κεφάλι. Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μου δίχως εσένα. Μετά από τόσα χρονιά, χωρίς εσένα. Περίεργα όμορφο. Περίεργα οδυνηρό..
Με δυο αλλαξιές εσώρουχα και δυο πράγματα μέσα σε μια μικρή βαλίτσα, στάθηκες στην πόρτα. «Θα περάσω μέσα στην εβδομάδα να πάρω και τα υπόλοιπα» είπες κι έφυγες. Κλείνοντας πίσω η πόρτα άρχισα επιτέλους να κλαιω. Μα δε μπορούσα να μεταφράσω τα δάκρυα μου. Να αποκωδικοποιήσω τον λόγω ύπαρξης τους. Το μόνο που ήξερα είναι πως ήθελα να κλάψω…
Στέκομαι μόνη στο σπίτι που πριν χρονιά νοίκιασα μόνη μου. Που το περιποιήθηκα, το έντυσα, το φρόντισα με το δικό μου προσωπικό στοιχείο. Όταν ήρθες, στην αρχή σε ένιωθα για «εισβολέα» ήμουν αμυντική απέναντι σου. Τώρα.. τώρα νιώθω μονή. Τι μαλακία συναίσθημα η μοναξιά! Όταν την αποζητάς δεν έρχεται ποτέ! Όταν δε τη θες, μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο μαζί με τον παγωμένο αέρα και δεν είσαι σίγουρος ακριβώς αν κρυώνεις λόγω μοναξιάς ή λόγω αέρα. Όταν καταλάβεις…. Είσαι ήδη μονός…
Ξέρω πως δε θα βρεθείς ποτέ εδώ να με διαβάσεις. Γιατί αν και μετά από χρόνια κοινής ζωής, δε φαντάστηκες πως μπορώ να σου γράψω. Δε φαντάστηκες ποτέ αν έπεσες τυχαία ‘‘πάνω’’ μου διαβάζοντας με εδώ πως μπορεί να είμαι εγώ. Αλλά... δεν έχει σημασία… να θυμάσαι μονό πως δε πρέπει να ξεχνάς….
Δευτέρα 19/11/07 15.25
φωτο: http://pinkililli.deviantart.com/art/Ghosts-That-Broke-My-Heart-120706936
