Ταξίδεψες με κρύο που τρυπά με βελόνα τη σάρκα, μέχρι τον Βορρά μου. Κούρνιασες ξαποσταίνοντας στη στιγμή της αναπνοής μου, καθώς τα κρύα χέρια σου ακούμπησαν τη ζεστή μου πλάτη για να ζεσταθούν. Ανατριχίλα, μα τόσο όμορφη η στιγμή που προσφέρεις λίγη ζεστασιά από τη ζέστη σου…

Ένα υπέροχο γλυκό από τον φούρνο της γειτονιάς κι ένα γιουβέτσι που ταΐστηκε με αλάτι δύο φορές και έκανε τον κόπο μου να πάει μια βόλτα ως τα σκουπίδια…

Ένα ελαφρύ λευκό κρασί που όμοιό του δε δοκίμασα ποτέ και μου άρεσε. Ένα τραπέζι με μπόλικη ποικιλία πατάτας πάνω του που κάνει τη φωνή δυνατά γελαστή. ‘‘Αν δε θες πατάτες, φάε πατάτα!’’

Μια γυναικεία φωνή στο ραδιόφωνο μιλάει για κάποιον Χρήστο που η καρδιά του μάλλον πονά από Έρωτα και με μπερδεύει. Χαμογελώ κλείνω τα μάτια και ρωτώ: ‘‘Ακούς;’’

Ένα τηλεφώνημα στις 05.00 το πρωί και μια φωνή ανήσυχη από την άλλη γραμμή να αγωνιά και να ρωτά: ‘‘Που είσαι;;’’ κι ένας κόκκος τύψης που κοιμόμουν μπήκε στο μάτι μου.

Ο χειμώνας έφερε τις πρώτες νιφάδες χιονιού πάνω στο κρύο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου που χτες βράδυ αργά διέσχιζε τον περιφερειακό πηγαίνοντας προς τον προορισμό μιας μόνο στιγμής ολοζώντανης μέσα στο μουδιασμένο από το κρύο σώμα.

Κάθε τέλος είναι αφορμή για μια καινούρια αρχή...
Μείνε στη σιωπή ως την επόμενη φορά…

φωτο:http://dream-traveler.deviantart.com/art/Personal-space-204957125
Δευτέρα 24/11/08 08.49